Column: 'Ivanov had held kunnen zijn'

Toen Nederland op het EK 2004 in Portugal in de halve finale werd uitgeschakeld door het gastland, heerste er voornamelijk berusting. Het was immers al een groot wonder dat Oranje de halve finale had bereikt, een finaleplek zat er met die verouderde selectie geen moment in. De uitschakeling tegen Portugal van gisteren doet echter bij elke Oranje- en voetbalfan het bloed onder de nagels vandaan halen.

Niet omdat Nederland er niet alles aan gedaan zou hebben. Het vertoonde voetbal scoorde eindelijk een voldoende, er werden legio kansen gecreëerd en de spelers gingen voor elkaar door het vuur. Ook de Portugezen valt niets te verwijten. Tuurlijk gebruikten ze alle mogelijke manieren van tijdrekken en provoceren om de 1-0 voorsprong te behouden, maar Nederland en elk ander land zou in een dergelijke situatie precies hetzelfde hebben gedaan; het resultaat is op een WK heilig. De irritatie bij mij persoonlijk richt zich echter vooral op de arbitrage van Valentin Ivanov.

Zijn collega Graham Poll werd smadelijk uitgelachen door de voetbalwereld nadat hij in de wedstrijd Kroatië - Australië Josip Simunic met twee keer geel van het veld vergat te sturen. Na het eindsignaal gaf Poll de Kroatische verdediger nog een derde gele kaart en daar achteraan pas rood. Hij blunderde, maar dat zou elke andere goede arbiter in het heetst van de strijd kunnen zijn overkomen. Poll hield de rest van de wedstrijd, als een echte Engelse arbiter betaamt, wél de snelheid in het spel. Een goede, vermakelijke pot voetbal aan de rest van de wereld voorschotelen vond Poll belangrijker dan zijn eigen ego en het tot op de letter aan toe navolgen van de regels. Poll floot in de geest van de wedstrijd, waardoor de kansen voor beide teams even groot waren en Kroatië uiteindelijk met opgeven hoofd de nederlaag kon accepteren.

Dat laatste kan over Ivanov niet gezegd worden. De Rus verloor zondagavond de controle totaal in Nürnberg. In plaats van de snelheid in de wedstrijd te houden, strooide hij als vanouds met gele en rode kaarten. Toegegeven, sommige van die kaarten waren meer dan terecht. Maar Ivanov had niet door, of wilde niet doorhebben, dat hij daarmee juist het Portugese spelletje meespeelde. De tientallen opstootjes en opvolgende blessurebehandelingen speelden Portugal alleen maar in de kaart. De effectieve speeltijd in de tweede helft van Nederland - Portugal lag onder de twintig minuten, terwijl de helft van een wedstrijd toch echt 45 minuten hoort te duren.

Het is daarom natuurlijk te ridicuul voor woorden dat er aan de negentig officiële speelminuten maar zes werden toegevoegd, waarvan er weer maar drie echt werden gespeeld. Als Ivanov net zo consequent extra tijd had bijgetrokken als hij de gele en rode kaart uit zijn borstzakje haalde, had Nederland er een verlenging uit kunnen slepen of in ieder geval met opgeheven hoofd ten onder kunnen gaan. Wereldkampioen zou Nederland niet geworden zijn, maar Ivanov had wel kunnen bijdragen aan een eerlijkere kans. Hij had zich gisteravond tot een grote held van het voetbal kronen door net zoveel speelminuten bij te trekken als het spel stil lag, maar had daar het lef niet voor.