Voetbal is emotie

Een fractie van een seconde kan in een heel andere wereld resulteren. Een fractie van een seconde kan een hele natie zijn problemen ten minste tijdelijk doen vergeten. Een fractie van een seconde kan een hele supportersschare doen huilen of juichen. In het voetbal kan een fractie van een seconde ondoorgrondelijke blijdschap of een intens verdriet teweegbrengen. Winnen en verliezen zijn twee onwezenlijke werelden die elkaar vlijmscherp kruisen.

Het teentje van Iker Casillas Fernández heeft ons allen verstijfd. Het heeft ons hart doen stilstaan en onze tongen voor een seconde lang verlamd. Het heeft ons een gevoel gegeven van onmacht en onbegrip. Het had zo mooi kunnen zijn, als Arjen Robben, een nuchtere en sociale vader van drie kinderen uit Bedum, die ene bal had afgewerkt. Had Arjen een schijnschot uitgevoerd en een halve seconde later geschoten, dan had ons kleine kikkerlandje zich allicht gekroond tot wereldkampioen. Een halve seconde betekende voor ruim tien miljoen mensen met dezelfde nationaliteit die aan hun tv gekluisterd zaten een uiterst schrikwekkende wenteling in hun emotionele gesteldheid.

De voetbalschoenen van John George Terry leken in slow motion voort te schrijden richting de befaamde maar ook beruchte penaltystip. De man met het volledig blauwe hart liep in de stromende regen van Moskou naar de stip en stond op het punt om in de finale oog in oog met onze landgenoot Edwin van de Sar de Cup met de Grote Oren naar zich toe te trekken. Elke pas die hij richting de bal zette gedurende zijn aanloop deed vele Chelsea fans en mij onze adem inhouden. Op het moment dat zijn lichaam de stabiliteit verloor bekroop in een fractie van een seconde iedere Chelsea fan al de angst. In zijn glijpartij slaagde hij erin de bal nog wel op goal te krijgen. Maar tevergeefs, de bal spatte uiteen op de Russische paal en deed vele Chelsea fans intense pijn. Wat het wellicht nog hartverscheurender maakte is dat de goalie van Manchester United de verkeerde hoek indook. Als de bal ook maar tien centimeter naar links geplaatst was, had niet Manchester United maar Chelsea de Champions League in ontvangst mogen nemen. Tien centimeter heeft hier de droom van miljoenen Chelsea fans in duigen laten vallen.

Een nieuw jaar betekent een nieuwe kans voor elke club. Zo ook voor Chelsea. Na het tweeluik met Liverpool in de kwartfinale (4-4 en 3-1), dat ik vandaag de dag nog steeds beschouw als de mooiste die ik persoonlijk gezien heb, werd Barcelona het volgende obstakel in de halve finale. Na een in mijn ogen leuke 0-0 in het Camp Nou, werd de wedstrijd op Stamford Bridge een thriller. Toen Michael Essien verwoestend de 1-0 tegen de touwen joeg, barstte de wedstrijd los. Gedurende de wedstrijd werd elke Chelsea fan steeds gefrustreerder, om het feit dat Chelsea simpelweg meerdere penalty’s had moeten krijgen. Spelers die worden neergekegeld in het 16-meter gebied, spelers die de ballen letterlijk uit het 16-meter gebied wegslaan, het mocht allemaal van de dienstdoende scheidsrechter Tom Henning Ovebro. Elke Chelsea speler was ziedend, en toen Andres Iniesta de uiterst onverdiende 1-1 binnenschoot, sloeg de woede om in onnavolgbare razernij en tranen die vloeiden als een chocoladefontein. Ik heb zelden zoveel nachtmerries gehad over een wedstrijd en ik heb zelden zoveel woede verworven na een wedstrijd. Als de scheidsrechter simpelweg eerlijk had gefloten, waren al deze emoties van onmacht en razernij niet ontstaan bij iedereen die Chelsea een warm hart toedraagt.

Al deze uiterst pijnlijke emoties gaan vreselijk diep. Maar daar waar verliezers zijn, zijn winnaars. Na jarenlange opgekropte frustratie en verdriet van de net-niet Champions League campagnes van Chelsea, beloofde 2012 de laatste reële kans te worden voor de trouwe veteranen bij Chelsea. Elke wedstrijd gedurende de campagne van 2012 heeft mij kippenvel gegeven. Het verdedigende spel was allicht niet positief, het zat wel boordevol met spanning. De wedstrijden tegen Napoli en Benfica werden beslist met geweldige apotheosen. En daar gingen we weer: wederom een halve finale tegen Barcelona. Elke speler van Chelsea was tot op het bot getergd met het oog op het verleden en de spelers leken in strijdlustige soldaten te transformeren. Dit versterkte de emoties die je als fan uit tijdens zo een wedstrijd. Na de naar het scorebord gekeken fantastische 1-0 overwinning, gaven velen Chelsea alsnog weinig kans met het oog op de return. En dit bleek terecht, na een rode kaart en een 2-0 achterstand. Maar de soms zo harde Ramires bracht iedereen wederom van de banken met een legendarische stift. Het was nagelbijten gedurende de tweede helft, want Barcelona was akelig dichtbij de 3-1.
Maar wat er uiteindelijk gebeurde, was onbeschrijfelijk. De fel bekritiseerde Fernando Torres passeerde Victor Valdés en besliste de wedstrijd. De adrenalinekick die vrijkwam bij zijn goal was onbeschrijfelijk. Alle emoties die in 2009 waren opgebouwd kwamen er hier weer uit. Tranen stroomden rijkelijk over mijn wangen, tranen die vol zaten met alles wat het voetbal in zich heeft. Tranen met blijdschap, met ontlading, met al het verdriet van de voorgaande jaren. Het waren seconden in mijn leven waarin ik geen idee had wat ik moest doen. Dit is de emotie wat het voetbal zo ongekend maakt. Dit zijn de momenten die je je hele leven lang bij je draagt en die je overbrengt op je kinderen en kleinkinderen.

Zoals Louis Van Gaal al aangaf, allicht is verliezen met 7-1 maar beter dan verliezen na het nemen van strafschoppen of verliezen door middel van een oneerlijke arbitrage. Want het centimeterwerk en die ene beslissende seconde die doorslaggevend zijn bij een gelijk opgaande stand versterken elke emotie die vrijkomt in het kwadraat.

Voetbal is een reusachtig bolwerk van geld, succes- en dramaverhalen en wereldwijde aandacht maar eigenlijk vooral van emoties. De conclusie die ik trek is dat wedstrijden die in een seconde beslist worden, de mooiste zijn.
Nou ja, mooiste… voor de winnaar dan.