De vervelendste klus voor een keeper

Het is een natte, koude zaterdagmiddag. Het regent pijpenstelen en de harde wind uit het noordoosten maakt de gevoelstemperatuur veel lager. Op een grasveld waar je zelfs je hond niet durft uit te laten, wordt er een wedstrijd in de laagste regionen van het jeugdvoetbal gespeeld. De bal stuitert alle kanten op en alle lange ballen komen zowat bij je terug. Deze omstandigheden zorgen er voor dat het nu een straf is om te voetballen. De keeper, die wegens de kou met truien ingepakt tussen de palen staat, krijgt in de eerste minuten zelden tot niets te doen. Plotseling komt een lange bal wel bij die lenige spits van de tegenpartij aan, hij snelt langs de verdedigers, hij komt oog in oog met de keeper te staan en hij maakt het doelpunt: 0-1 De keeper, die door zijn natgeregende clownspak zowat niet van de grond af kan komen, moet nu het vreselijkste en vernederende werk doen: de bal uit het doelnet vissen.

Ik krijg er al kippenvel als ik er aan denk: vissen! Ik heb een hekel aan het woord vissen! Vissen is een nachtmerrie voor iedere keeper tijdens een wedstrijd. Wat is nou vervelender om in het net naar die bal te lopen zoeken? Als de bal al hard tegen de touwen aan is geschoten, wordt de vernedering nog meer compleet gemaakt door in het met touw gespaande net te moeiten graaien.

Nee, een blunder maken is vervelend, maar niet het allerergste. Een blunder kan iedere keeper maken, zelfs de beste keeper van de wereld kan wel eens een bal uit zijn handen laten glippen. Je bent dan geprikkeld, geërgerd en boos. En dan die bal nog uit het net halen, bah! Voor het publiek is het leedvermaak wanneer een keeper de bal uit het doelnet mag halen. ‘Hey keeper, ga jij toch eens lekker vissen!’ roepen ze dan plagerig. Ze kunnen de pot op, denk je dan als keeper. Vissen doe je maar lekker in een vijvertje achter je huis. Je probeert het te gelach en gejuich van de supporters maar te negeren en neemt de hele situatie maar voor wat het is.

Wat dan wel weer een heerlijk gevoel geeft voor een keeper, is om meteen na de aftrap de tegenpartij van een tweede doelpunt af te houden. Dat geeft een keeper voldoening! Je staat er weer, die tegengoal van zo even kan jou helemaal niets meer schelen! Je doet alsof je het doelpunt van zojuist gewoon niet tegen hebt gekregen en je speelt gewoon je eigen wedstrijd uit!

Wanneer de keeper vlak daarna weer een belangrijke redding heeft gemaakt, veranderen zijn vinnen gewoon weer terug in handen. En als de redding ook nog mooi is, zullen er vleugels aan de rug van de keeper groeien! Die supporters van even die jou enkele minuten geleden het pilspaaltje maakte, staan nu mokkend en brommend langs de lijn te mopperen. ‘Zeg keep, waarom liet je nou die bal niet door?’ roepen die plagerige toeschouwers van zo even. Dat is wat de keeper wilt, gewoon na een tegendoelpunt weer je eigen wedstrijd spelen en niet meer de leren bal uit het net moeten pakken.

Even later, als de wedstrijd afgelopen is, zitten de technische staf, de spelers en de keeper weer in de kleedkamer een nabespreking te doen. Het team heeft alsnog met 2-1 gewonnen, door enkele schitterende reddingen van jou is de uitslag niet erger geworden. Jouw eigen spits heeft er twee keer voor gezorgd dat de keeper van de tegenpartij lekker zelf de bal uit het net kan halen. Toch zit het je helemaal niet lekker: je hebt een keer moeten vissen! Die hele nabespreking kan je geen moer schelen! Het doel van jou voor de wedstrijd, ‘de nul’ houden, is helaas niet gelukt en daar baal je als een stekker van!

Was je nou erg te laat met je duik? Als je een stap meer had gezet, had je die bal gewoon nog klemvast tegen je borst aan kunnen drukken? Dat is allemaal achteraf gedacht. Dezelfde avond nog, als je naar de andere uitslagen van de competitie op internet kijkt, zie je die vervelende ‘1’ bij de tegenpartij staan. Je had liever het getal 0 op die plaats zien staan, maar het is helaas niet anders. Zo vastberaden als je bent, zit jou lichaam vol met revanche en hoop je de volgende wedstrijd gewoon weer geen doelpunt door te laten!

Zes uur: etenstijd! Je snelt naar beneden en je gaat aan de eettafel zitten. Je houdt je mes en vork in de aanslag en wacht wat er op tafel komt te staan. Je moeder komt met een groot dienblad aanzetten. Als ze het dienblad op tafel zet en het bijbehorende deksel er van af haalt, ligt er een grote, dikke, vette zalm op het dienblad! Je trekt gelijk een vies gezicht erbij en je denkt aan het moment terug van eerder vanmiddag, toen je de bal uit het net moest vissen. Je neemt maar voor wat het is en je pakt een groot stuk van de vis, die je dan op je bord neer legt: ’AANVALLUH!!!’