De club waar ik fan van ben

Argh, zeker weer iemand die zijn of haar droomclub gaat beschrijven! Hebben we nou niet genoeg mensen gehad die zijn of haar zogenaamde droomclub in columns promoten en alleen maar de club blijven ophemelen? Mijn antwoord is daarop: ja. Zulke mensen zijn er al genoeg. Ik wil toch mijn liefde voor mijn club aan jullie kenbaar maken.

Mijn club is de ploeg die ieder jaar weer een stadsderby speelt. Het stadion van mijn club staat bijna aan de Maas, het nieuwe onderkomen van de club zal zelfs naast de Maas liggen. Mijn club zorgt wel zeventien competitiewedstrijden en enkele bekerwedstrijden per jaar voor tranen van verdriet. De tranen komen van spelers en supporters van de verliezende partij, van welke club de tranen zijn durf ik zeker niet noemen. De club heeft een mooi onderkomen waar de laatste jaren helaas namens de thuisclub niet veel successen zijn geboekt. Bezoekende clubs gaan nu met een goed gevoel naar het stadion toe, want daar valt er tegenwoordig wat te halen.

Mijn club heeft een negatief aankoopbeleid. De scouts van mijn club beoordelen talentvolle spelers met een negatief advies, zodat ze bij andere grote (top)clubs zullen opbloeien en van grote waarde zullen zijn. Mijn club kocht kwalitatief mindere spelers voor veel geld, om dus verlies te draaien. Mijn club moet tegenwoordig de tering naar de nering zetten.

Mijn club heeft de laatste jaren sportief mindere jaren gedraaid. Mijn club is de laatste vier jaar nooit hoger geëindigd dan de vierde plaats. Mijn club verslond in die vier jaar maar liefst zes trainers; twee trainers waren in tijdelijke dienst. Mijn club heeft de laatste vier jaar niet eens van de grote aartsrivaal weten te winnen. Een 2-2 gelijkspel is de hoogst haalbare uitslag van de afgelopen jaren, met het nodige geluk zijn die uitslagen gerealiseerd. De bezoekende aartsrivaal komt zelfs met de gedachtn naar Rotterdam om het thuisspelende team alle hoeken van het veld te laten zien, terwijl het thuisspelende team de aartsrivaal met huid en haar op moet vreten.

‘De supporters’ van mijn club hebben de laatste jaren voor een negatieve naam in het buitenland bezorgd. Als ik op vakantie met buitenlanders over voetbal praat en vertel dat ik voor de club uit Rotterdam-Zuid ben, doen zij gelijk een stap terug naar achter. Ze zeggen dan dat mijn club gevaarlijke supporters heeft, ze scheren de supporters van mijn club over één kam. In Basel, Lissabon en Nancy kan men daarover mee praten. Ook hier in Nederland zijn de supporters van mijn club beroemd en berucht, vooral als er een wedstrijd tegen de club van Amsterdam gespeeld moet worden. De rivaliteit heeft er zelfs voor gezorgd dat een supporter van de bezoekende partij niet eens meer voor zijn of haar club kan juichen.

Zoals je het hebt kunnen lezen, heb ik vooral negatieve punten van mijn favoriete club opgenoemd. Het zijn keiharde feiten waar niemand om heen kan. Ook mij doen deze eerder genoemde feiten pijn. Toch ben en blijf ik fan van deze mooie club. Ik ben namelijk fan van Feyenoord Rotterdam! Je wordt Feyenoord-supporter om vervolgens nooit meer van club te veranderen. De supporters van deze club zijn trouw aan de ploeg uit Rotterdam. Het Legioen zorgt voor een mooie sfeer in de Kuip. De supporters willen geen woorden, maar daden van de spelers op het veld zien. Wij willen de tegenstander opgevreten zien worden en zien bezwijken onder de hoge spanning in het stadion. De Kuip dient dan als decor voor de wedstrijd.

Waarom blijf ik fan van Feyenoord na al die mindere jaren? Ik kan beter de vraag stellen waarom ik Feyenoord lief blijf hebben en waarom ik de club nooit in de steek zal laten. Een echte supporter laat zijn of haar club nooit in de steek. Een echte Feyenoord-supporter ziet de realiteit onder ogen van zijn of haar club. Een echte supporter loopt niet weg als het minder gaat met zijn of haar club, in financieel mindere tijden en in sportief mindere tijden. Een echte supporter gaat achter zijn of haar cluppie staan en probeert de ploeg naar de overwinning toe te schreeuwen. Dat gevoel heb ik als supporter van Feyenoord. Elke wedstrijd van Feyenoord kijk ik live op televisie, zelfs dan heb ik het gevoel dat ik zelf in het stadion zit.

Feyenoord is dan wel een club die mindere spelers haalt, maar Feyenoord heeft wel spelers waar je wel snel onder de indruk van raakt en snel van gecharmeerd bent. Welke Feyenoord-supporter is nou niet voor pakweg Dirk Kuyt, Coen Moulijn, Willem van Hanegem en John de Wolf gevallen? Spelers van de club worden jaren na vertrek nog altijd met de club geassocieerd. Al zeg je Mike Obiku, dan zeg je Feyenoord. Al praat je over Pierre van Hooijdonk, dan komen zijn mooie vrije trappen in het UEFA Cup-toernooi namens Feyenoord snel aan de orde. En wie heeft er niet stil gestaan bij het afscheid van verzorger Gerard Meijer een jaar geleden? Deze personen maken Feyenoord zoals Feyenoord is.

Feyenoord is de club van ‘geen woorden, maar daden’. Ik weet ook wel dat de laatste jaren meer gesproken is bij Feyenoord dan er daadwerkelijk is gehandeld binnen de club, dat kan ik niet ontkennen. Maar welke club heeft nou niet voor een tijd, zo niet een lange tijd in een dal gezeten? Ik kan nu wel gaan schrijven dat we het geduld moeten bewaren dat het ooit goed zal komen met Feyenoord, maar wat moet ik anders schrijven? Dat de club nooit meer landskampioen zal worden? Dat Feyenoord het lachertje van de Eredivisie zal worden? Als ik zulke dingen zou schrijven, zou ik geen echte supporter van Feyenoord zijn.

Ik blijf dromen dat Feyenoord ooit nog eens landskampioen zal worden, desnoods doen ze daar nog tientallen jaren erover. Het zal ook nog even duren voordat Feyenoord uit de rode cijfertjes zal zijn. Ondanks alles zal ik mijn droomclub in voor- en tegenspoed blijven steunen, want ik ben fan van Feyenoord!