Newcastle in Championship is als Beatrix in Aldi

We schrijven 24 mei 2010. Newcastle United heeft zojuist met 1-0 verloren bij Aston Villa. Het team, waarvoor ik, en bijna iedere voetballiefhbeber met mij, een enorme sympathie heb ontwikkeld is gedegradeerd. Gedegradeerd naar het Championship. Aan het typen kun je de walging waarmee het woord 'Championship' is gemarkeerd waarschijnlijk wel voelen. Voor het eerst in zestien jaar moet de Toon Army een niveau lager komen kijken. Van Champions League naar Championship in zeven jaar. Hoe heeft het zover kunnen komen, en is er een weg terug?

Het probleem is begonnen halverwege 2002. Wijlen Sir Bobby Robson had het team toen naar de Champions League geloodst. Een team dat niet bij de beste teams van Engeland hoorde en incidenteel dit succes kon bereiken. In de Champions League kon het team aardig mee, en de gouden bergen stroomden binnen. Het team is op dat moment finaal uit zijn jasje gescheurd en trok een veel te grote broek aan. Het jaar daarop kon Robson opnieuw toveren, met de derde plek mochten The Geordies naar de voorronden van het miljoenenbal, echter nam Partizan de strafschoppen beter. Toen stond de relatie van Robson met het bestuur al op scherp, de halve finale van de UEFA Cup maakte niks uit, hij moest vierde worden. Robson finishde als vijfde, en dus geen Champions League. Toch had hij voor een neutrale kijker het uitstekend gedaan.

Het jaar erop leefde Newcastle op zijn stand. Het team met Shay Given, Alan Shearer en Craig Bellamy als vedetten stond keurig in de middenmoot, maar het miljoenenbal was erg ver weg. De bestuursleden, niet geremd door kennis van zaken of realisme zetten vakman Robson bruut op straat. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Graeme Souness kreeg in de kleedkamer de matige, mondige spelers niet stil. Newcastle eindigde als dertiende en het dieptepunt was de jubileumwedstrijd van Shearer. Twee Newcastle-spelers gingen met elkaar op de vuist, Villa won op St James Park met 0-3. Ontluistering met een hoofdletter O.

De zomer erop maakte Newcastle weer een fout, steeds weer werd de valversnelling waarin Newcastle zich bevond een beetje sneller. Michael Owen werd gecontracteerd, een speler die de fysiotherapeut in Newcastle beter leerde kennen dan alle trainers die hij in het noordoosten van Engeland gehad heeft. Hij was vaker bij de fysiotherapeut dan in het stadion, de beoogde Verlosser kon het niet waarmaken, exit Souness, ook weer een rare beslissing. Newcastle draaide geen slecht seizoen en stond er keurig voor voor de aanwezige selectie. Glenn Roeder nam het begin februari over en leidde de club naar een keurige zevende plaats.

2006/07 bestond voor Roeder uit pure pech. Op een gegeven moment had Newcastle zoveel blessures dat de afdeling Spierklachten in het dichtsbijzijnde ziekenhuis geen nieuwe patienten meer aankon, jeugdspelers moesten ingezet worden. Het seizoen eindigde op de dertiendee plaats, grijs dus. Het Newcastle-bestuur was blind voor alle omstandigheden en Roeder vertrok met 'wederzijdse instemming.' De Newcastle-voorzitter werd uitgekocht door Chris Mort. Newcastle ondernam actie en stelde ' Big Sam' Allardyce aan als trainer voor het nieuwe seizoen. Zou het dan eindelijk weer eens goud stromen in Newcastle?

Het antwoord is nee. Het begin was aardig, maar Allardyce kreeg problemen met de resultaten en met de plaatselijke publiekslievelingen. Hij werd geslachtofferd nadat Kevin Keegan had toegezegd te willen komen. Zo geschiedde dus ook, en Newcastle dacht dan toch zijn verlosser te hebben, echter viel dat vies tegen. Keegan klaagde dat hij niet de financiele middelen kreeg om bij de top vier aan te klampen, de resultaten vielen tegen en Newcastle eindigde als twaalfde. Even na het sluiten van de transferperiode in augustus 2008 nam Keegan zijn ontslag, omdat hij zijn (transfer)zin(nen) niet kreeg. Na een paar weken zaten The Geordies dus weer zonder manager. Joe Kinnear werd maar aangenomen, en werd tot het einde van het jaar als manager benoemd. Maar het bleef maar bergafwaarts gaan met de selectie die maar wat snakte naar een vaste hand. Zelfs de fans werden op het gegeven moment kritisch, uniek in het noordoosten van Engeland. Eind februari 2009 ging Kinnear weg, hij had de conclusie getrokken ongeschikt te zijn. Alarmfase 1 op St James Park. Op 1 april kwam er een bericht waarvan je hoopte dat het een grapje was. Shearer zou de stoel bij Match of the Day verruilen voor de brandende stoel van de manager van Newcastle. Het was ronduit debiel om een clubicoon zonder enige ervaring zo te misbruiken in zo'n cruciale fase van het seizoen, en medio mei was het over en sluiten. Newcastle was gedegradeerd.

Newcastle was gedegradeerd. Ongelofelijk maar waar. Newcastle in het Championship is hetzelfde als Koningin Beatrix in de Aldi. Als je geen bewijzen hebt geloof je er helemaal niks van. Het wanbeleid van bewindslieden die de ponden van de Champions League roken was de club nu fataal geworden.

Is er een oplossing? Jazeker. Volgend jaar is Newcastle waarschijnlijk gewoon weer op het hoogste niveau actief. Chris Hughton is manager en het gaat goed. Als het eens een keer rustig wordt in Newcastle, kan er een toekomstgericht beleid gevoerd gaan worden. Dan moeten gewoon de manager, de eigenaar, de veldtrainers, en iedereen die bij de club werkt een eenheid vormen. Dan kan er in Newcastle gewoon weer een middenmoter komen te spelen, en dan hebben wij een zekerheid terug. De zekerheid dat Newcastle United in de Premier League thuishoort. Net zo zeker als dat Koningin Beatrix haar boodschappen niet zelf gaat doen, maar laat bezorgen. Want zekerheden, daar houden wij mensen van.