Weg met het toneelspel! Ik wil voetbal!

Het is dinsdagavond, de televisie staat aan. Op Nederland 3, waar het voetbal op is. Het is geen hoogstaande wedstrijd en ik dommel een beetje weg. Opeens hoor ik een schreeuw. Alsof er een aanslag op iemand gepleegd wordt. Ik ben klaarwakker en kijk in een eerste reactie naar de televisie. Daar draait een voetbalspeler zijn 21ste rondje nadat hij gevallen is. Ik heb het gevoel dat hij de indruk wil wekken dat zijn been eraf is. De scheids is onder de indruk geraakt en kan moeilijk anders dan fluiten. De speler krijgt een vrije trap mee. De speler die de overtreding beging krijgt geel en de zo erg geblesseerde speler staat, tot mijn grote verbazing, weer rustig op en is tevreden. Zijn doel is bereikt. Na de herhaling meerdere malen terug te hebben gezien blijkt dat er, zoals zo vaak, niks aan de hand is. Maar waarom dan toch al die commotie? Ben je, nu je een andere speler een gele kaart aangenaaid hebt, trots op jezelf? Ik kan het me niet voorstellen.

Het gebeurd veel te vaak dat spelers elkaar kaarten aannaaien. De ene keer loopt een speler met een zielig gezicht naar de scheids, vragend om een gele kaart. De andere keer gebeurt het door middel van een schwalbe ofwel veel te overdreven vallen. Zo'n kaart van de uitslag bepalen. Een onterechte rode kaart zal directe invloed hebben op de uitslag. Een gele kaart waardoor een speler de volgende wedstrijd geschorst is kan indirecte gevolgen hebben voor de desbetreffende wedstrijd. Neem nou de wedstrijd Heracles Almelo tegen FC Groningen. Gibril Sankoh krijgt een rode kaart, het is een overtreding, maar doordat Everton doet alsof zijn been eraf wordt geschopt besluit Reinold Wiedemeijer tot een rode kaart. Mede dankzij deze rode kaart verliest Groningen het duel. Hetzelfde gebeurt in de wedstrijd Ajax tegen Feyenoord op 2 november 2009, tot tweemaal toe. In de eerste situatie deelt Luis Suárez een elleboogstoot uit aan Stefan Babovic. Dit was overigens absoluut een overtreding en in mijn ogen rood, maar waarom al dat drama er omheen? Ik neem het de spelers niet kwalijk, want iedereen doet het. Zo blijkt later wel als Jan Vertonghen geraakt wordt door een elleboog van dezelfde Babovic. Hij wordt geraakt, valt, rolt twintig rondjes en doet het voorkomen dat hij een keiharde vuistslag in zijn gezicht heeft ontvangen. Ook hier is het een elleboog, maar al die commotie is overbodig.

Nu ik er over nagedacht heb, kwam de vraag bij me op: 'Werkt een schwalbe maken wel? En heeft het zin om zo overdreven te vallen?' Het antwoord is nee! Salomon Kalou gaat in het strafschopgebied neer na een overtreding van Walter Samuel. 100% strafschop, toch? De scheidsrechter noch de grensrechter constateert de overtreding. Ik ben van mening dat wanneer Kalou niet op deze manier naar de grond was gegaan (alsof hij neer geschoten werd), hij zeker een penalty zou hebben gekregen. Hetzelfde geldt voor (ex-) 'schwalbekoning' Suárez. Dankzij alle schwalbes die hij heeft gemaakt in het verleden, krijgt hij nu negen van de tien keer geen strafschop, terwijl hij er toch echt een verdient. Opnieuw een voorbeeld uit de Klassieker, ditmaal is het Feyenoord tegen Ajax. De stand is 1-1, het standbeen van Suárez wordt weggeschopt, maar hij krijgt geen penalty. Ik ben ervan overtuigd dat Suárez een strafschop had gekregen als hij niet de reputatie 'schwalbekoning' had.

Als de schwalbe echt uit het voetbal zal verdwijnen, zal er af en toe misschien minder gelachen worden. Neem nou de schwalbe van Charlton Vicento in de wedstrijd Ajax tegen ADO Den Haag. Na de herhaling nog een keer gezien te hebben kan ik mijn lach niet inhouden. Schitterend hoe hij zichzelf voor gek zet met deze schwalbe. Vond overigens, en vind nog steeds, dat hier zeker een schorsing op moet staan.

Ik vind dat er harder opgetreden moet worden tegen dit fenomeen. Door een keer te vallen, kan je een hele wedstrijd bepalen. Het enige benodige: goed toneelspel. Misschien is het een idee om er een wedstrijd schorsing op te zetten. Dan zullen spelers wel een extra keer nadenken voordat ze naar de grond gaan. Tijdens de wedstrijd is dit natuurlijk niet te zien voor de scheids, maar daarvoor zijn de herhalingen. In de toekomst zullen er misschien camerabeelden zijn waardoor deze schwalbe op hetzelfde moment nog bestraft kan worden met een gele kaart, een tijdstraf of iets dergelijks.

Tot slot wil ik mijn hoop uit spreken dat de schwalbe uit het voetbal verdwijnt. Dat een wedstrijd wordt bepaald door het voetbal, niet door een fopduik of een vermeende elleboog. Daarvoor zijn de belangen vaak veel te groot. Ik heb geen zin meer om naar een toneelstuk te kijken, ik wil voetbal. Zónder schwalbes.