Italianen blijven onbegrijpelijk

Jaarlijks ga ik met vrienden, mijn ouders of andere familieleden naar 'de hak van Europa'. In het prachtige Italië is tijd slechts een relatief begrip, Italianen kiezen altijd de makkelijkste weg, zijn emotioneel, maar maken toch vaak de juiste beslissingen in het dagelijkse leven. Bovendien vereren zij alles wat wint, vooral als rood-wit-groen bloed door zijn of haar aderen stroomt. Zij kunnen zich dan ook niet voorstellen dat wij, de Nederlanders, Clarence Seedorf, een echte winnaar, niet bij onze nationale selectie voegen. Wellicht is er ook wel een deel van Nederland dat dit wel wil, maar vooralsnog geeft Bert van Marwijk de voorkeur aan Ibrahim Afellay. En met alle respect voor deze knul, Italianen en vooral de Milanezen met een rood-zwart hart kunnen daar echt niet bij.

Maar waar Italianen zich erover verbazen dat wij Seedorf niet terugnemen, kunnen wij tegenwoordig onze wenbrauwen frondsen over de Totti-in-het-Blauw-Affaire. Francesco Totti, Il Capitano, de man, bij wie menig vrouw om zijn magnifieke uitstraling en vrijwel elke voetballiefhebber om zijn balkunsten zijn of haar vingers aflikt. Een god in Rome, maar ook daarbuiten (zelfs in Milaan en Turijn) geliefd, omdat hij met Italië wereldkampioen werd in 2006. Het was dé vergeten speler in het FIFA-elftal van dit decenium. Er is geen club in Europa, geen land in de wereld, dat 'nee' zou zeggen tegen de diensten van Francesco, behalve Italië zelf.

In een poll in La Gazzetta dello Sport een paar weken terug, vroeg de krant haar lezers van wie zij vonden dat Marcello Lippi hem terug moest halen bij de nationale selectie. Tegen alle/al mijn verwachtingen in werd niet Totti, maar Antonio Cassano gebombardeerd tot 'meest gemiste speler van Italië'. Zelfs Alessandro Nesta bleef Il Bimbo d'Oro voor.

Sinds wanneer is Totti dan niet meer de nummer één van Italië? In zijn laatste wedstrijden speelde de Romein zeker niet slecht of iets dergelijks. Hij heeft zich nooit neerbuigend, dan wel denigrerend gedragen tegenover de nationale ploeg of zijn coach. Sterker nog, Lippi heeft zich vier jaar terug erg vaak, erg lovend uitgesproken over zijn pupil. Toen Lippi weer terug kwam, lag het dan ook in de lijn der verwachting dat hij Totto terug zou halen. Niets bleek minder waar, want zelfs na een aantal open sollicitaties vanaf de kant van de Romeinse aanvaller denkt Lippi hem nog steeds niet nodig te hebben. Dit geldt overigens ook voor Nesta en Cassano, om uiteenlopende redenen.

Bovendien is Il Capitano al jaren, ook de afgelopen jaren, een van de meest scorende Italianen in de eigen competitie en maakt hij wekelijks, mits fit, het verschil voor zijn ploeg. Ten derde is hij, zoals ik al zei, ontzettend geliefd in heel Italië en binnen de nationale ploeg. Daarbij komt nog eens dat Italianen normaliter haar helden verheerlijken als ware goden. Bovendien speelt de nationale ploeg niet echt de pannen van het dak. Ze pakken dan wel de punten, maar erg makkelijk gaat het niet. Dat is ook typisch Italiaans, resultaat voetballen, maar ik denk dat niemand meer dezelfde kracht ziet binnen de huidige selectie als binnen de selectie die in 2006 wereldkampioen werd. Grootste verschil: geen Totti, geen Nesta. De reden dat Andrea Pirlo het verschil niet meer kan maken: geen Totti. Het is dus op zijn minst vreemd, dat Lippi hem niet oproept.

Met het oog op komende zomer doet Lippi er mijn inziens wel goed aan om Totti (en Nesta en Cassano) weer bij La Squadra Azzurra terug te halen. Dit verdient hij, maar ook de ploeg, het land en haar inwoners. Want Italië is toch een ploeg die mee moet kunnen doen om de prijzen en vooralsnog zie ik dat zonder Il Bimbo d'Oro niet gebeuren.