'El Caso Atlético Madrid' - deel 2

22 Maart 1987. Loeiende sirenes klinken door de Spaanse hoofdstad als Atlético Madrid voorzitter Vicente Calderón wordt afgevoerd naar het ziekenhuis, na flauwgevallen te zijn in zijn eigen huis. Alle inspanningen van het ziekenhuispersoneel ten spijt: twee dagen later overlijdt de populaire voorzitter aan een hartaanval. Atlético is in rouw. Calderón geldt tot op de dag van vandaag als de meest succesvolle president uit de geschiedenis van Atlético. Hij zorgde voor de bouw van een nieuw stadion (dat uiteindelijk ook zijn naam heeft gekregen) en kreeg de financiën van de club weer op orde. En hoewel prijzen de laatste jaren uitbleven, heeft hij toch vier kampioenschappen en evenveel nationale bekers mogen vieren.

Zijn plotselinge overlijden maakt de weg vrij voor de beruchte en excentrieke zakenman Jesús Gil y Gil. Hij belooft een nieuw tijdperk voor Atlético, een tijdperk waarin de club weer tot de top van Spanje en Europa zal behoren. Hierbij horen uiteraard nieuwe spelers, en twee dagen voor de verkiezingen laat Gil zien er geen doekjes om te winden. Hij presenteert Paulo Futre, de Portugese middenvelder van FC Porto, als verkiezingsbelofte. De leden van de club happen toe: op 27 juni 1987 wordt Jesús Gil y Gil met een duidelijke meerderheid gekozen als nieuwe voorzitter van Atlético Madrid. Het is het startsignaal voor een tijdperk vol onrust, massaontslagen, nieuwe spelers bij de vleet en af en toe een schamel prijsje.

De aanstelling van Jesús Gil y Gil is het begin van het einde. Hij is namelijk niet alleen een grofgebekte, rechts getinte projectontwikkelaar; hij is ook erg bedreven in trucjes met boekhoudingen en het heen en weer sluizen van geldsommen. Iets dat hem goed van pas komt in zowel zijn functie als voorzitter van Atlético Madrid als die van burgemeester van Marbella. Zo wordt hij eind jaren negentig aangeklaagd wegens verduistering van gelden uit de gemeentekas naar de voetbalclub. Dit staat ook wel bekend als El Caso Atlético, en is slechts één van de tientallen rechtzaken waar Jesús Gil uiteindelijk in verwikkeld raakt. De conclusie mag dan ook duidelijk zijn: Jesús Gil is niets meer dan een ordinaire maffia baas.

Dit soort trucjes gaan we ook terugzien binnen Atlético Madrid. Los van de club heeft Jesús Gil ook nog de beschikking over een aantal bedrijven (voornamelijk gestationeerd in Marbella). Een bankaccount onder de naam van zo’n bedrijf stort geld op de rekening van Atlético Madrid in het geval van een tekort. Dit geldt als een lening aan de club, ongetwijfeld met een relatief lage rente. In het geval van een overschot gebeurt het omgekeerde, dan wordt er geld gestort op de rekening van Jesús Gil zijn bedrijven. Alleen geldt dit níét als een lening.

Wat betekent dit in de praktijk? Jesús Gil zijn rol bij Atlético Madrid is groot. Als voorzitter is hij diegene die het geld kan uitgeven. En dit doet hij ook: in zestien jaar tijd koopt hij 141 spelers en verslijt hij 39 trainers. Dit soort grapjes kostten natuurlijk een aardig zakcentje, en het toeval wil dus dat dit geld geleend wordt bij zijn eigen bedrijven. Simpel gezegd; Atlético leent het geld dat Jesús Gil uit wil geven bij Jesús Gil zelf, uiteraard tegen een bepaalde rente. Hoe komen hij en zijn bedrijven aan zoveel geld? Als burgemeester van Marbella kan hij twee dingen: 1) het niet zo nauw nemen met de regels rondom de bouw (tenslotte was hij in eerste instantie projectontwikkelaar) en 2) gemeentegeld doorsluizen naar zichzelf en zijn bedrijven. Maffia praktijken, inderdaad. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij in 2002 uit zijn functie word gezet als burgemeester, en de laatste jaren van zijn leven vaker binnen dan buiten de rechtbank te vinden is.

Nu wordt het verhaal wat waziger. Als Jesús Gil aftreed als voorzitter in 2003 heeft hij ruwweg zo’n 95 procent van de aandelen in bezit (dit is nu in handen van Cerezo en Gil Marín). Hoe hij aan dit enorme percentage komt is niet helemaal duidelijk, maar valt wel enigszins te verklaren. Halverwege het jaar 1992 besluit Atlético (oftewel Gil) om een SAD te worden, een vennootschapsvorm voor sportclubs die twee jaar eerder is opgericht. Om een SAD te worden, dient een club over een bepaald eigen vermogen te beschikken. Jesús Gil schiet dit bedrag (zo’n 12 miljoen euro) voor, maar dat wordt niet geaccepteerd door de bond. Zij zien dat bedrag als schuld (wat het ook is), en dus dient het eigen vermogen weer groter (verdubbeld) te worden. Opnieuw is het Gil die dit bedrag voorschiet, alleen krijgt hij er nu de rechten van de spelers voor terug waardoor het niet als schuld gezien wordt. Als Atlético Madrid een SAD geworden is, verkoopt hij deze rechten weer terug aan de club. Ik zelf denk dat dit in ruil is geweest voor een flink percentage aandelen, aangezien Atlético geen geld had zonder het weer te moeten lenen. Wellicht zijn andere leningen aan Jesús Gil ook terugbetaald in aandelen. Hoe dan ook, het komt er op neer dat Jesús Gil illegaal bijna de complete club in handen krijgt voor een habbekrats. Na zijn dood is dit ook bewezen, alleen is er nauwelijks meer iets mee gedaan.

Kort samengevat. Jesús Gil krijgt de volledige club op illegale wijze in handen. Vervolgens geeft hij grof geld uit bij Atlético, geld dat hij bij zijn eigen bedrijven leent waardoor hij op de langere termijn winst kan maken (hij liet Atlético achter met een schuld van 270 miljoen). Daarnaast misbruikt hij zijn positie als burgemeester om geld te genereren voor zowel Atlético als zijn bedrijven. Dit zijn ook allemaal punten waarvoor hij aangeklaagd, en in sommige gevallen veroordeeld is. Nu komen we bij het volgende (huidige) probleem. De tegenwoordige leiders van de club zijn Cerezo en Gil Marín, samen in bezit van 95 procent van de aandelen. Welke aandelen zijn dit? Die van Jesús Gil, de vader van Gil Marín. Hoe zijn die verkregen? Illegaal.

Dus hoe is het in godsnaam mogelijk dat deze twee figuren nog de leiding hebben?