Petter Andersson: Wie!?

De scouting van FC Groningen wordt veel geprijsd. Aankopen als Luis Suarez, Erik Nevland, Bruno Silva en Marcus Berg bleken goud waard voor onze club en (mede) dankzij hen staan we waar we nu staan als club. Maar één van de grootste voltreffers is voor velen van jullie een onbekende, een speler naar mijn hart. Hij ligt inmiddels al bijna een jaar in de lappenmand en zal daar voorlopig ook nog te bewonderen zijn.

Op 20 februari 1985 zag hij het levenslicht in het Zweedse Ljusvattnet. Al snel ontwikkelde Andersson drie hobby's. Het in Zweden hoog aangeschreven ijshockey was zijn grootste. Buiten de sport was hij veel op jacht en pas als derde keus kwam in zijn jongere jaren de bal aan zijn voeten. Petter wist dat hij ooit een keus zou moeten maken. IJshockey of voetbal, ijs of gras, een puck of een bal. Uiteindelijk verraste hij door te kiezen voor het laatste, terwijl hij meer talent had op schaatsen.

Na gespeeld te hebben bij Skelleftea FF, tegenwoordig actief op het derde niveau in Zweden, maakte Andersson in 2003 zijn debuut bij Hammarby IF in de Allsvenskan. Petter houdt van volksclubs. En Hammarby IF was dat zeker. Elke week is het weer een gekkenhuis als de groen-witten het gras in het Soderstadion betreden (overigens zeker aan te raden op Youtube). Maar het eerste seizoen verloopt niet zoals gehoopt. Andersson komt weinig aan spelen toe. De gemaakte stap lijkt te groot. Maar zijn tweede seizoen verloopt een stuk voorspoediger. Hij maakt zelfs zoveel indruk dat hij door bondscoach Lars Lagerback bij de Zweedse A-selectie wordt gehaald. Op 22 Januari 2005 maakt hij zijn debuut voor de Blagult.

Nadat het, mede door blessures, teleurstellende seizoen in 2006 pakte Petter de draad weer op. Z'n oude niveau naderend werd hij opgemerkt door diverse buitenlandse clubs. Er was veel interesse uit Nederland en Frankrijk. Uiteindelijk koos Petter voor FC Groningen. Furore makend naast zijn landgenoot Marcus Berg werd Andersson al snel in de Groningse harten gesloten. Zoals ik al zei, Petter is een speler naar m'n hart. Hij gaat voor elke bal, heeft een optimale inzet, is onvermoeibaar, kan nog voetballen ook en is mentaal zeer sterk. Dit laatste zou hij nog hard nodig hebben. Na een succesvolle seizoensstart voor zowel Petter als voor de club (FC staat lang bovenaan) maakt hij zelfs z'n rentree bij de Zweedse ploeg. Hij behoort samen met z'n ploeggenoten Marcus Berg, Andreas Granqvist en Fredrik Stenman tot de voorselectie van de nationale ploeg. Enkel laatstgenoemde haalt de definitieve selectie niet, maar toch is FC Groningen hofleverancier. Het staat symbool voor de succesvolle periode van de FC.

Maar dan breken de donkere maanden aan. Zowel letterlijk als figuurlijk. Petter komt in december nauwelijks in actie vanwege kleine pijntjes. Zonder de onvermoeibare Zweed verspeelt Groningen veel punten. De winterstop breekt aan, tijd voor revalidatie. Petter wordt fit verklaard voor de even belangrijke als beladen confrontatie tegen Ajax. Naar eigen zeggen voelt Andersson zich in zulke wedstrijden het prettigst, maar hij begon op de bank.

Dit stuk schrijvend dwalen mijn gedachten af naar die koude, maar mooie zondagmiddag in januari. Een kolkende Euroborg, iedereen in stad en ommeland viert feest. Het 'grote' Ajax is verslagen. Eindelijk was het eens niet Lucky Ajax, dit keer hadden wij een engeltje op de lat. Enkel vrolijke gezichten zou je denken. Maar tussen alle vreugde stond één gezicht op onweer. En wel dat van Andersson. Het noodlot had toegeslagen. Afwachtend op de diagnose die gesteld werd, hoopte hij tegen beter weten in. Totdat het vastgesteld was: kruisband gescheurd, einde seizoen! Een lange periode van revalideren stond hem te wachten. Een operatie in Zweden en terug naar je eigen leefomgeving, want dat deed hem goed.

Acht maanden later keek ik al een tijd uit naar z'n langverwachte rentree. Andersson was weer gedreven als vanouds, iets wat we op dat moment (en nog steeds) behoorlijk mistten bij onze FC. Z'n lange haren voelden overigens nog iets minder vertrouwd aan, maar dit terzijde. Enkel positieve berichten. Totdat het noodlot opnieuw toesloeg. Op een op het oog mooie na zomerse avond in september. Na vier minuten spelen had Andersson de beloften van FC Groningen al naar een voorsprong geschoten tegen AZ, maar de tien minuten die volgden waren voorlopig ook de laatste minuten op een voetbalveld voor onze Zweedse held. Een dodelijke stilte viel op dat moment over het veld. Een menselijk drama, stoppen met topsport? Hij overwoog het, maar zoals we van Petter gewend zijn geeft hij nooit op. Er wordt nu al uitgekeken naar de dag dat jij je rentree kan maken in de Euroborg, ik zal met kippenvel je naam scanderen. En ik niet alleen, 20.000 man zullen voor jou op de banken staan.

Andersson is nú al bijna een legende. En dat terwijl hij dit jaar slechts tien schamele minuten het prachtige groen-witte shirt mocht dragen en hij in totaal pas 17 keer in actie is gekomen voor De Trots van het Noorden. Wát een indruk heeft hij achtergelaten. Andersson zal het jaar 2009 het liefst zo snel mogelijk vergeten. En niet alleen vanwege zijn blessures Zijn twee vorige clubs, Skelleftea en Hammarby, degradeerden allebei. En dat terwijl de liefde voor Hammarby nog steeds diep zit. Bovendien heeft Petter warme gevoelens voor een andere Zweedse club, Djurgarden. En toeval of niet, ook bij deze club gaat het niet van een leien dakje. Daar komt nog eens bij dat ook FC Groningen zich nog lang niet uit de onderste regionen van de Eredivisie heeft gespeeld. Kortom: Een rampjaar voor Andersson.

Toch heeft hij z'n humor nog niet verloren. In een interview met een plaatselijk Zweeds dagblad Norran geeft onze held met een grijns aan dat het in 2010 alleen maar beter kan worden. Hij zegt tot op het bot gemotiveerd is om te laten zien wat hij in zijn mars heeft. Ik kijk nu al uit naar z'n rentree. Petter: Kop d'r veur!