The Curious Case of Ryan Giggs

[b]Old Trafford, 2 maart 1991. Ryan Giggs debuteert in het eerste elftal van Manchester United en maakt direct indruk. Heel wat supporters die die dag in het Theatre of Dreams aanwezig waren hadden ongetwijfeld reeds gehoord van Ryan Giggs. Of Ryan Wilson, zoals hij tot zijn 16de geregistreerd stond. Reeds in de jeugd liet hij van zich horen en speelde hij de tegenstand naar huis met zijn slangenmensachtige runs. Hij werd door sommigen zelfs omschreven als de volgende George Best. Iets wat Best zelf later trouwens zou verbeteren door op te merken dat ze hem misschien beter als de volgende Ryan Giggs zouden omschrijven. Meer dan 18 jaar na zijn debuut is de Welshman uitgegroeid tot een van de beste spelers van zijn generatie en met voorsprong diegene met de grootste prijzenkast. Maar vooral opmerkelijk is het niveau waarop de nu bijna 36-jarige dit seizoen loopt te spelen. In plaats van zich neer te leggen bij zijn leeftijd lijkt het wel alsof de tijd op hem geen vat heeft. Sloot hij een pact met de duivel of is het gewoon een kwestie van goed voor je lichaam gezorgd te hebben en een beetje meeval te hebben met hetgeen moeder natuur je heeft meegegeven?[/b]

Ryan Giggs is een speler die soms ondergewaardeerd wordt bij mensen die het Engelse voetbal niet echt hebben gevolgd in de jaren negentig. Niet in het minst ook door zijn chronische afwezigheid op grote internationale toernooien. Giggs was echter een meesterlijke dribbelaar. Kon op zijn eentje de beste defensies ter wereld oprollen op een manier die Diego Maradona de wenkbrauwen zou doen optrekken. Zijn goal tegen Arsenal in de 1999 FA Cup semi-final replay, of die in de wedstrijd tegen Juventus in 2002 zijn daar prachtige voorbeelden van. Maar Ryan Giggs was en is veel meer dan zomaar een dribbelaar. Hij had ook nog een goeie voorzet, heel wat techniek en was ongelooflijk snel, ook met bal aan de voet. Allemaal eigenschappen die hem een van de beste wingers maken die de wereld volgens mij ooit heeft gezien. Zijn uitstraling en speelstijl maakten van hem een van de supersterren van de jaren negentig in Engeland en daar gedroeg hij zich als tiener ook naar. Hij hield zich bezig met commercials, bezocht wel eens een feestje en had op een moment zelfs zijn eigen tv-programma. Sommigen zouden hem heden ten dage zelfs wat arrogant noemen denk ik. Maar onder meer onder invloed van Sir Alex Ferguson, die maar al te goed wist met wat voor getalenteerd materiaal hij te doen had, ging hij zich professioneler gaan gedragen en ging zijn focus meer en meer op het voetbal vallen. Ondertussen staat hij bekend als een vrij bescheiden modelprof die bijvoorbeeld in zijn hele carrière voor zijn club niet één rode kaart heeft gekregen.

De reden waarom ik bij het noemen van een aantal van zijn kwaliteiten de verleden tijd gebruik is omdat hij de laatste jaren zo’n transformatie is ondergaan als speler dat je nog moeilijk over een winger kan spreken die op snelheid en met zijn meesterlijk evenwicht zijn rechtstreekse tegenstander belachelijk maakt. Zijn inzicht en samenspel zijn er nog steeds, zijn snelheid is logischerwijs wat afgebot. Daarom speelt hij tegenwoordig dan ook nog zelden echt op die linkerflank. Hij is gaandeweg een meer centrale rol gaan opnemen die de lijnen uitzet, die het spel verdeelt. En de laatste jaren hebben we kunnen zien dat hij dat uitermate goed beheerst. Hij heeft zich als het ware heruitgevonden als aanvallende middenvelder.

Na het vertrek van Cristiano Ronaldo begin dit seizoen zat United met een leegte die opgevuld moest worden. Hiervoor werd vanzelfsprekend gekeken naar spelers als Dimitar Berbatov, Wayne Rooney, Nani en Antonio Valencia. Niemand had verwacht dat Giggs op zijn oude dag nog op zo’n niveau zou spelen en zo’n belangrijke rol zou spelen in de resultaten van United gedurende de eerste maanden van dit seizoen. Hij scoorde en liet scoren, creëerde openingen, zette tegenaanvallen op en ging van tijd tot tijd zelf nog eens op wandel door de verdediging van de tegenstander. Zoals hij dat in zijn jongere jaren zo vaak deed. Zijn prestaties dit seizoen leverden hem nu al meermaals de titel ‘man van de wedstrijd’ op en het bracht de ploeg ook al heel wat punten.

Velen vonden het vreemd en onverdiend dat Giggs vorig seizoen de trofee “PFA Player of the Year” werd toegereikt. Deze trofee, die door collega-spelers wordt uitgereikt, werd door velen vooral gezien als een soort eerbetoon voor zijn carrière. Er werd smalend gezegd dat het maar een sentimentele verkiezing was en dat hij het eigenlijk niet verdiende. Sentimentele invloeden zullen zeker wel een rol gespeeld hebben, dat heeft hij ook zelf aangegeven, maar velen gingen hierdoor wel voorbij aan het feit dat hij effectief op een heel hoog niveau aan het spelen was. Dit seizoen lijkt hij die criticasters dan ook de mond te snoeren. Mocht hij de trofee op dit moment opnieuw winnen, dan zouden er volgens mij al heel wat minder mensen vreemd opkijken. Het valt echter nog te bezien of hij dit niveau vasthoudt, maar mocht dat zo zijn, dan zou het me niet verbazen hem opnieuw op die shortlist van vijf spelers te zien staan. En ditmaal wel zeker meer dan verdiend.

Wat Giggs presteert op zijn oude dag is niet velen gegeven. Gewoonlijk gaat het vanaf je 33ste enkel bergaf. Zeker wanneer we het over flankspelers hebben. Maar het feit dat hij altijd als een professional heeft geleefd en nóg leeft, gecombineerd met het zo voorzichtig mogelijk omspringen met speelminuten dragen ertoe bij dat hij nu, op zijn bijna 36ste zo mogelijk nog beter speelt dan de 5 jaar voordien. Nu nog in schoonheid zijn carrière eindigen en dan is het wachten op die laatste grote erkenning. Arise, Sir Ryan Giggs!