5 jaar na mentale problemen terug als prof: ‘Er wordt te weinig over gesproken'
Vijf jaar nadat hij zijn carrière tijdellijk op stop zette, is Thomas Marijnissen terug bij NAC Breda. De 23-jarige vleugelspits kampte met paniekaanvallen, waardoor hij zich genoodzaakt voelde te stoppen met profvoetbal. Bij Op1 spreekt Marijnissen zijn zorgen uit over het machogedrag in de voetbalwereld, dat volgens hem nog altijd veel te veel de boventoon voert.
Marijnissen leverde in oktober 2017 zijn contract bij NAC in, met als toelichting 'dat hij geleidelijk het plezier in de dingen die hij deed voelde verdwijnen'. Eind juli maakte de Bredanaren bekend dat ze hun verloren zoon weer zouden verwelkomen, ditmaal flink wat wijsheid rijker. "Ik maakte mijn debuut op zeventienjarige leeftijd, toen promoveerden we en onderweg naar het feest kreeg ik druk op mijn borst", blikt Marijnissen terug. "Ik had het gevoel dat ik doodging, dat ik stikte. Ik zei tegen mijn vriendin: 'Als dit zo doorgaat, moet je een ambulance bellen'. Uiteindelijk heb ik de huisarts gebeld. Zo is het begonnen en het werd alleen maar erger."
De geboren Bredanaar vond het echter moeilijk om zijn over zijn problemen te praten. Vijf jaar later is het iets waar hij het belang graag van wil benadrukken. "Ik denk dat het belangrijk is om bespreekbaar te maken. Ik denk dat het daar begint. Ik denk dat er wel meer mensen zijn die hetzelfde als ik hebben, in meer of mindere mate. Maar er wordt weinig over gesproken, vooral in de sport, merk ik." "Vooral ook in de voetballerij?", vraagt presentatrice Carrie Ten Napel. Marijnissen twijfelt even. "Ja, dat denk ik wel", antwoordt hij vervolgens.
NAC-speler Thomas Marijnissen stopte met voetballen vanwege #paniekaanvallen, maar is terug. “Ik vind het belangrijk om bespreekbaar te maken. Ik denk dat er meer mensen zijn die hetzelfde meemaken, maar er wordt heel weinig over gesproken.” #Op1 pic.twitter.com/d7BXm7Bx6R
— Op1 (@op1npo) September 21, 2022
Marijnissen beschrijft de gang van zaken in een profvoetbalteam zoals hij deze kent. Wij zijn met een hele selectie, dan heb je de haantjes en de jongens die wat rustiger zijn. Maar er lopen ook jongens tussen met problemen." Zelf wist Marijnissen zich als achttienjarige jongen ook geen houding te geven. "Ik dacht oprecht: het hoort niet bij mij, dat klopt niet, ik stop het maar weg."
Marijnissen, die na zijn tijdelijke stop nog wel enkele amateurclubs versleet, is de volgende in het kamp (ex-)profvoetballers die openlijk voor zijn mentale problemen uitkomt. Onder meer Gregory van der Wiel en Ricardo Kishna klapten al uit de school over hun geestesgesteldheid. Marijnissen kwam sinds zijn terugkeer bij NAC tot vier duels, waarbij hij in allen invaller was. Scoren of assists geven deed Marijnissen nog niet.
Ga jij die Jackpot winnen? Koop dan nu je lot voor de trekking en speel mee!
Meer nieuws
‘Coley Parry staat alleen bij Vitesse en is een groot obstakel geworden’
‘Real Madrid diep onder de indruk na wedstrijdbezoek in de Premier League’
Reactie van Andriy Lunin na winnende strafschop van Real Madrid gaat viral
Opvallende positiewijziging bij Oranje? ‘Koeman beschouwt hem als aanvaller’
Grote schoonmaak op komst bij Atlético Madrid: ‘Marca weet meer over Memphis’
Zaalvoetballers plaatsen zich voor het eerst in 24 jaar voor het WK
Meer sportnieuws
Ik vraag me af hoe dat zit bij voetbalclubs. Ik mag hopen dat de gemiddelde BVO toch wel een aantal therapeuten/psychologen in dienst heeft die geregeld met spelers het gesprek aan gaan. Het mentale aspect aan voetbal is natuurlijk absurd, de ene week ben je een winnaar en de andere week vallen duizenden mensen over je heen en wordt je bedreigd. Wat er met Robert Enke is gebeurd is toch wel het bewijs dat dit soort dingen nooit onderbelicht mogen worden. In dat opzicht is het ook verschrikkelijk dat als figuren als Andrew Tate de spotlights krijgen die (buiten 100 andere dingen) aangeeft dat depressies ed. niet bestaan.
Andrew Tate is een extremist van niveautje Isis. Dat zulke figuren zo'n groot podium hebben is eigenlijk niet te geloven. Ik hoop dat zijn populariteit gefabriceerd is en vooral komt door het manipuleren van algoritmes, want als er echt zo veel mensen naar hem kijken, dan hebben we echt een probleem..
Ik denk het laatste Regulator
Het probleem met dat soort figuren is dat ze al dan niet subtiel met hun rijkdom en leefstijl pronken en vervolgens die leefstijl als een gegarandeerde sleutel tot succes 'bombarderen'. Vervolgens beginnen ze over zaken te ratelen waar ze niets vanaf weten en omdat het vanuit een bepaalde invalshoek logisch kan klinken, trappen mensen erin.
Sowieso doen al die social media miljonairs alsof ze precies weten hoe het werkt, maar in werkelijkheid komt er gewoon een lading geluk bij kijken. Voor elke vlogger die het maakt, zijn er duizenden vloggers met soortgelijke kwaliteit die niet verder komen dan een paarhonderd views per filmpje.
Hopelijk is dat nu wel zo, maar kan uit ervaring vertellen dat daar een aantal jaar geleden geen sprake van was.
Tja ik kan helaas meepraten over het hebben van depressies. Als er iemand is die zegt dat ze niet bestaan, dan ga ik daar vooral geen energie in steken.
Het is gewoon goed dat voetballers er steeds openlijker voor uit komen. Verder is het bekend dat grote delen van de bevolking een of meerdere keren een depressie hebben in hun leven. Een taboe daarop zou echt verleden tijd moeten zijn.
Hij heeft het een in een ander interview verduidelijkt. Hij zegt niet dat het niet bestaat maar hij laat zich niet met zoiets beïnvloeden. Want waarom zou je laten beïnvloeden over iets wat negatief is en in plaats daarvan zoek je naar iets waar je wel controle over kan hebben zoals discipline, etc.
@yamiown
"ik mag hopen dat de gemiddelde BVO toch wel een aantal therapeuten/psychologen in dienst heeft die geregeld met spelers het gesprek aan gaan."
Dat zal vast wel, maar de persoon in kwestie moet er nog wel over Willen/kunnen praten. Je stelt het je te gemakkelijk voor, uit ervaring.
De mogelijkheid om psychische hulp te krijgen is toch wel iets wat ook belangrijk is. Misschien dat het sommige juist helpt om erover te durven praten als het in hun "omgeving" aangeboden wordt.
Misschien een onderwerp dat voor sommigen moeilijk is om te slikken, maar ik had ooit een artikel gelezen over pedoseksuelen die psychische hulp zochten. Blijkbaar worden ze vaak genoeg bij gewone psychologen geweigerd, terwijl er voor de gespecialiseerde hulp een wachttijd van enkele jaren is. Ben je eindelijk zo ver om hulp te vragen, kan het niet geboden worden.. Dat lijkt me kut.
@regulator, die mogelijkheid is zeker heel belangrijk. Maar je moet eerst zelf doorhebben dat er iets aan de hand is, en in welke hoek je het moet zoeken. Ik ben nu aan mijn tweede depressie bezig (helaas). Bij mijn eerste begon het met slaapproblemen, na een half jaar gevoelsmatig ingestort, en ik had werkelijk geen flauw idee wat er aan de hand was. Dan is het lastig zoeken. Nu bij de tweede depressie direct hulp gaan zoeken, maar dan kan het nog een hele tijd duren voor je zelf in staat bent om het echt te hebben over de zaken die de oorzaak zijn. Ik lag zo op een hoop, dat je helemaal niet in de buurt kon komen van de oorzaak. En je moet natuurlijk geluk hebben dat je snel de juiste medicatie vindt. Helaas heb ik dat geluk niet. Dat verschilt per persoon.
Hoe ervaarde je de periode tussen de depressies?
Overigens laat ik me helemaal niet uit over het door hebben van wat er aan de hand is en aan de bel trekken. Wilde alleen aankaarten dat de mogelijkheid hebben om met iemand (professioneel) te praten echt niet zo voor de hand ligt.
Bij mij was die periode heel goed. Helemaal van de pillen af, en weer de oude enthousiaste ik. Ik was ook een leuker persoon voor mijn omgeving, begripvoller, sensitiever. Maar ik heb 9 jaar lang een heel fijn leven gehad, tot ik (deze keer plotseling) weer instortte. Direct toen ik uit mijn eerste depressie was, kreeg mijn vader een hersenbloeding, waar hij afasie en een depressie aan overhield, mijn ouders het samen niet redden, etc. En dat kon ik allemaal handelen. Daar was ik wel trots op. En ik kon ook in die tijd met mijn gezien en vrienden heel goed plezier hebben, goed werken, etc.
Dat idd ja. Het is toch idd een machocultuur en praten over je problemen kan toch als zwak overkomen. En daar komt bij dat een man vanuit de maatschappij gezien 'moet' worden als stoer, zelfverzekerd en praten over je mentale problemen doe je niet. Gelukkig is dit inmiddels wel aan het veranderen in de maatschappij. Nu de sport nog.
Zelf ben ik nu zo'n 3 jaar flink bezig met mezelf en therapeuten nadat ik erachter kwam dat ik bepaalde traumatische gebeurtenissen nooit heb verwerkt en er nooit over heb gepraat. Ben er nog mee bezig, maar uiteindelijk komt t allemaal goed😊.
@litmanen forever, goed dat je er mee bezig bent. Ik nader de grens van de 2 jaar, en zeker als er trauma speelt kan ik alleen maar aanraden om daar aan te werken. Veel mensen denken ook dat trauma alleen maar heftige gebeurtenissen zijn zoals geweld en verkrachting, maar dat is het lang niet altijd. Ik ben er ook zeker nog mee bezig, wat meer stabiliteit zou erg welkom zijn, maar goed. Uiteindelijk is het inderdaad de bedoeling dat we echt weer herstellen.
@litmanen4ever
Sterkte man, ik weet hoe moeilijk het soms is. Zoals je zegt, komt uiteindelijk allemaal goed
Heel goed dit. Psychische problemen zijn zo'n taboe. Zelfs het grootste taboe om over te praten in ons land las ik. Zelf ben ik naar iedereen altijd erg open geweest over mijn paniekaanvallen (ben er inmiddels soort van vanaf) en erover praten hielp zo ontzettend veel.
Goed man. Ik heb dat ook gedaan (geen paniekaanvallen maar depressie) en heb 99% alleen maar begripvolle reacties gehad.
Ik vind je berichten vaak goed, maar deze minder. Hoezo taboe? Dat woord wordt imo überhaupt aardig misbruikt. Die depressies zijn herkenbaar, maar oplossingen liggen toch echt bij jezelf. Misschien dat deze jongen niet gemaakt is voor de harde topsport, dat kan natuurlijk, maar moet dan iedereen daarmee rekening houden? Tsja...
Jij laat precies zien waarom het nog een taboe is. Het gaat niet eens over topsport maar over nog normaal kunnen functioneren. En het gaat ook njet over depressies.
Een taboe is iets waarvan men vind dat het ongepast is om over te praten. Wie vind dit ongepast dan? Ik denk weinigen, dat idee zit veelal tussen eigen oren imo (Ik praat ook uit eigen ervaring).
Ongepast zullen velen het niet vinden nee. Maar 99% van de mensen reageert nog met dingen als: probeer aan leuke dingen te denken, of maak je niet zo druk. Heb uit eigen ervaring kunnen meemaken dat er veel meer begrip en steun is voor iemand die zijn vingerkootje breekt dan iemand die mentaal aan de grond zit.
Niet taboe in de zin van ongepast, maar meer taboe in de zin van dat vinden we moeilijk en daar beginnen we liever niet over. Ook op het werk is het heel moeilijk om over te beginnen, omdat een werknemer met mentale problemen natuurlijk eerder geneigd is zoiets achter te houden. Sowieso is een aanzienlijk deel van de bevolking dusdanig niet thuis in mentale problemen dat ze het al snel aanstellerij vinden of roepen, ah joh, dat zit alleen maar tussen je oren.
Ja maar dat is toch wat anders dan een taboe? Ik ben met je eens dat je suffe antwoorden krijgt. Maar je zult zelf de knop om moeten zetten dat het genoeg is, en dat je aan het werk moet het te verhelpen. Het lost namelijk niet op door een gesprek in de kroeg.
Dat is denk ik een groot verschil tussen depressies en angsten. Lees bijvoorbeeld maar eens hoe Kishna het heeft ervaren. Het duurt best lang voor je beseft dat het iets mentaals is, je denkt dat jr de vreselijkste dingen mankeert. Met een depressie besef je (denk ik, geen ervaring mee) vrij snel dat het mentaal is.
@harecles
" maar oplossingen liggen toch echt bij jezelf."
En daar ga je dus erg kort door de bocht, en geeft daar precies mee aan wat het probleem voor de meeste is. Dus volledig eens met wat remyyy zegt.
@remyyy
Depressie en paniekaanvallen/angsten gaan extreem vaak samen.
Ook heel vaak niet. Van paniekaanvallen kun je depressief worden en van depressies kun je heel paniekerig worden. Simpel gezegd is het grote verschil juist vaak dat mensen met een depressie niet meer willen leven en mensen met paniekaanvallen juist niet dood willen.
Misschien ben ik een btje een taalnazi, excuus daarvoor. Maar het woord wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt waardoor het een btje aan waarde verliest. Verder begrijp ik je wel, en het is ook herkenbaar.
Harecles, je vergist je erg in dat gesprek in de kroeg. Afgelopen zomer, zat ik echt in een diepe dip, door omstandigheden. De dag dat het het slechtste ging, ging ik gewoon even een biertje pakken, kwam een buurman tegen, dat dronken gesprek heeft mij wel een stapje omhoog geholpen. Uiteindelijk zal dat het niet verhelpen, maar helpen kan het zeker.
Oh het kan zeker helpen, maar de uitwerking is beperkt. Na een korte tijd zit je met hetzelfde probleem. Je kan buitenstaanders ook niet verwijten dat ze niet goed begrijpen wat er in je koppie omgaat. Dat maakt het lastig, voor zowel jezelf als de buitenstaander. Een gevoel kan aardig abstract zijn, en al helemaal wispelturig. Verder bedoel ik mijn berichten ook niet zo scherp gekant als het overkomt.
Harecles
Als iemand tegen jou zegt: ik heb een depressie en ik voel me kut. En jij zegt, tja, de oplossing ligt toch echt bij jezelf. Dan gaat die de volgende keer niet meer met jou praten. Zo ontstaan of blijven taboes.
En als je zegt "moet iedereen daar dan rekening mee houden?", dan vraag ik me af wat je er mee bedoelt. Nee, niet iedereen hoeft zich aan te passen, de voetballerij draait wel door, dus deze jongen is er zelf uit gestapt. Helemaal prima. Maar als je bij een club zit, je merkt dat je een depressie aan het ontwikkelen bent, dan is het wel heel fijn als daar binnen je eigen kring rekening mee gehouden wordt ja. Steun, hulp, begrip, dat soort dingen. Maar dan wil je dus niet horen "moeten wij daar allemaal rekening mee houden?".
Depressie is gewoon een ziekte, die een oorzaak heeft, soms chemisch, soms in je opvoeding, hoe je met jezelf hebt leren omgaan. Ook bij andere ziektes zeg je niet tegen mensen "moeten wij daar dan allemaal rekening mee houden?". Ja, als je partner of collega k*nker heeft en uitgeteld op bed ligt van de chemo, ja, dan hou je daar rekening mee ja.
Harecles, excuus, toen ik mijn reactie ging typen zag ik nog maar heel weinig respons, maar na verzending zag ik veel meer. Vergeten de pagina te refreshen. In de rest van je reacties zie ik hoe je het bedoelt.
Een gesprek in de kroeg kan even helpen, maar inderdaad niet lang. Als een gesprek in de kroeg het zetje is dat je nodig had om er uit te komen, dan heb je echt mazzel.
@remyy
Ik heb een depressie, en daar kwam de angst bij dat het nooit voorbij zou gaan. In die volgorde. Ik heb nooit zomaar angstaanvallen of volstrekt onlogische angsten voor dingen die helemaal niet spelen. Maar het is voor iedereen anders.
Mensen met een depressie willen ook echt niet allemaal dood. Dat er zelfmoordgedachten spelen, dat is bij heel veel patiënten zo. Maar wat ze vooral willen, is zich niet zo kut voelen. Ik had een heel mooi leven voor mijn depressie, en als ie voorbij gaat, ligt datzelfde mooie leven op me te wachten. Ik wil dus helemaal niet dood, ik wil me alleen niet zo kut voelen. Dat er dan wel gedachten aan de dood voorbij komen, is wat anders. Maakt het overigens niet makkelijker, maar dat is een ander verhaal.
Maak je niet druk Vernon, ik moest ook even zoeken naar de goede woorden ter omschrijving. Misschien ook wel illustrerend voor het depressie probleem: hoe leg je iets goed uit zodat anderen begrijpen wat je bedoelt. Dat gaat vaak niet in 1 keer. Prettig weekend.
Er rust een taboe op doordat het mede kan worden gezien als een zwakte. Hierdoor wordt je door en voor verschillende partijen minder interessant. Het gedoseerd open gooien bij proffesionals is een stap in de goede richting. Ik ben van mening dat alle bedrijven er baat bij hebben een psycholoog in dienst te nemen voor zijn personeel en niet voor de sales. Ik hoop dat alle bvo's er al één in dienst hebben. Mooi @Migi dat je dit deelt.
Bij mijn zijn de paniekaanvallen tegenwoordig heftiger dan ooit. Sta alweer een tijdje in de wacht bij de psycholoog, gelukkig kon ik wat sessies doen door vakanties en gaten die daardoor vielen. Alleen nut hebben ze weinig gehad, want mijn vakantie was door omstandigheden een hel en na de vakantie was ik eigenlijk terug bij af. Gelukkig kan ik er wel vrijelijk over praten, zeker mijn baas is heel begripvol. De enigen waar ik moeite mee heb om erover te praten, dat zijn mijn ouders. Die zitten er gewoon te dicht op en ze gaan zich alleen maar zorgen maken, terwijl ze niets kunnen doen.
Klote voor je nijogeth. Dat praten met je ouders herken ik wel. Enerzijds wil je steun, anderzijds wil je ze niet belasten. En zij willen wel helpen maar kunnen je idd niet beter maken. Dat is voor hun weer heel machteloos.
Overigens zit er bij dit soort problemen ook vaak een component in van dingen die in je jeugd niet goed zijn gegaan. Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou ook zo is, maar dat kan ook in de weg zitten aan praten met je ouders.
Gelukkig is dat bij mij niet het geval. De reden waarom ik mijn eerste depressie had weet ik. Eigenlijk achteraf pas, maar daar heb ik wat van geleerd. Echter was ik eigenlijk zelf heel erg verbaasd toen ik ineens weer terug aan het schieten was, paniekaanvallen kreeg en gewoon algeheel vrij down was. Dat terwijl er eigenlijk geen enkele reden toe is, vandaar dat ik naar de huidige situatie vooral kan gissen en echt hulp nodig heb om het te begrijpen.
Heel herkenbaar. Ik kreeg als student in de trein ook plotselling last van steken en duizelingen. Medisch doorgelicht en bleek kerngezond. De angst werd er niet minder door en heb zelfs jaren de deur niet uitgedurfd. Er is helaas inderdaad veel minder begrip voor dan een depressie of een burn out.
Reageer
Je kunt niet reageren op oude documenten.