'Toekomstig Champions League-winnaar’ komt als ‘circusclub’ naar Nederland

Dundalk vormt komende donderdag om 19.00 uur in GelreDome de eerste tegenstander van Vitesse in de kwalificatiecyclus van de Conference League. The Lilywhites domineerden de afgelopen jaren het Ierse clubvoetbal, maar strijden dit seizoen eerder tegen degradatie dan om het kampioenschap in de League of Ireland Premier Division. Sinds een Amerikaanse overname zakt Dundalk mede door de gevolgen van de coronapandemie langzaam maar zeker steeds verder weg in een moeras.

Door Chris Meijer

Barry Maguire bewaart weinig goede herinneringen aan de ontmoetingen met Dundalk. De 31-jarige middenvelder, tegenwoordig in dienst van Geylang International uit Singapore, speelde in 2018 voor Limerick. De balans in dat jaar tegen Dundalk: 8-0, 0-3, 4-0, 0-1. “Dat zijn niet de beste herinneringen”, lacht Maguire in gesprek met Voetbalzone. Dundalk won dat jaar de Ierse dubbel. “Het jaar dat ik in Ierland speelde, wonnen ze alles. Ze hadden een leuk team, speelden 4-3-3, aanvallend voetbal met hoog drukzetten en veel balbezit, geen lange bal: het zag er allemaal Nederlands uit, zeg maar. Ik was wel onder de indruk van de kwaliteiten die ze hadden en hoe ze speelden.”

Tussen 2014 en 2019 reeg Dundalk de binnenlandse prijzen aaneen: vijf landstitels, drie Ierse bekers en drie League Cups. Dundalk slaagde er in 2016 als eerste Ierse club ooit in om een punt te pakken in de groepsfase van de Europa League, door in Alkmaar gelijk te spelen tegen AZ. Kort daarna volgde ook de eerste Ierse overwinning in een Europees clubtoernooi, toen Maccabi Tel Aviv met 1-0 verslagen werd. “Als je een paar ton of paar miljoen extra inkomsten hebt, is dat bijna hetzelfde als de hele begroting van de rest van de teams. Dat is in Nederland natuurlijk ook zo, want van de Champions League-miljoenen van Ajax kunnen de onderste acht teams hun begroting rondmaken. Die Europese inkomsten schelen zeker”, zo vindt Maguire gedeeltelijk een verklaring voor de dominantie van Dundalk in de jaren daarna.

Deze gloriejaren voelen nu ver weg in Dundalk. Het Europese succes trok belangstelling van buitenlandse investeerders en in januari 2018 kwam Dundalk in handen van het Amerikaanse Peak6, dat de club overnam van twee lokale ondernemers. De nieuwe voorzitter Bill Hulsizer sprak bij zijn aantreden de ambitie uit om ooit de Champions League te winnen. Die uitspraak zal onder de supporters met een korreltje zout genomen zijn, maar de minimale verwachting moet toch geweest zijn dat Dundalk zijn binnenlandse dominantie zou kunnen vasthouden en uitbouwen. Zelfs na het vertrek van Stephen Kenny - tussen 2013 en 2018 als manager de architect van het succes van Dundalk - naar Jong Ierland leek dat aanvankelijk te lukken. Zijn voormalig assistent Vinny Perth nam het roer over en gidste Dundalk in 2019 nog naar de landstitel, de League Cup en de Champions Cup, een in het leven geroepen supercup tussen de kampioenen van Ierland en Noord-Ierland.

‘Ik denk dat die jongens makkelijk in de Eredivisie zouden meekunnen’

Voetbalzone sprak in december 2018 met Barry Maguire over zijn tijd bij het Ierse Limerick.Lees artikel

Het ontslag van Perth vormt voorlopig echter een kantelpunt onder het tot dan redelijk succesvolle Amerikaanse bewind. Hij kreeg een jaar geleden zijn congé nadat Dundalk in de eerste voorronde van de Champions League werd geëlimineerd door het Sloveense Celje. De keuze voor zijn opvolger zorgde voor opgetrokken wenkbrauwen. Filippo Giovagnoli kende als speler een bescheiden carrière in de krochten van het Italiaanse voetbal en had na zijn loopbaan de voetbalscholen van AC Milan in Italië en de Verenigde Staten onder zijn hoede, waarna hij in Amerika in het jeugdvoetbal actief bleef. Als trainer in het seniorenvoetbal had hij nog geen enkele ervaring, laat staan het juiste diploma. Uiteindelijk moest Shane Keegan worden binnengehaald als ‘teammanager’, omdat Giovagnoli niet zelfstandig voor de groep mocht staan.

Toch slaagde Giovagnoli erin om Dundalk vorig seizoen na zeges op Inter Club d'Escaldes uit Andorra, Sheriff Tiraspol uit Moldavië en KÍ uit de Faeroër Eilanden voor de tweede keer in de clubgeschiedenis naar de groepsfase van de Europa League te leiden. Het Europese succes had echter een keerzijde, want mede daardoor raakte Dundalk achterop in de strijd om de Ierse landstitel. Voor de Amerikaanse eigenaren was plaatsing voor de groepsfase van de Europa League eigenlijk misschien ook veel belangrijker dan de landstitel. Het zorgde door de lege stadions weliswaar niet voor de relatieve zilvervloot die in 2016 binnen voer, maar de totaal vier miljoen euro die het Europese avontuur opleverde betekende wel een forse meevaller voor Dundalk. Want als de coronacrisis ergens in Ierland er in financieel opzicht flink heeft ingehakt, is het wel bij de club die de afgelopen jaren zo dominant was.

Dundalk had en heeft veruit de grootste begroting en het grootste salarisbudget van het Ierse voetbal. Doordat de inkomsten in 2020 bijna volledig opdroogden, liep het dreigende tekort razendsnel op tot 1,2 miljoen euro. Vele malen sneller dan bij de andere clubs, die minder kosten hadden en hebben. Er werd beloofd om de inkomsten uit de Europa League volledig te herinvesteren, maar het heeft er alle schijn van dat dit geld vooral is gebruikt om de gaten in de begroting te dichten en zo een kleine winst te kunnen schrijven. Waar Dundalk vorig seizoen (in Ierland wordt er over een kalenderjaar gevoetbald) nog op een enigszins acceptabele derde plaats eindigde, begon deze jaargang abominabel. Met twee punten uit de eerste vijf wedstrijden bevond Dundalk zich in de degradatiezone en het deed Keegan besluiten om te vertrekken, waarna Giovagnoli snel volgde. Ondanks dat Dundalk nu onder de teruggekeerde Perth wat is opgekrabbeld richting de zevende plek op de ranglijst, heerst er grote onvrede onder de fans.

Eerder dit seizoen waren er hevige protesten in Dundalk, waar het vertrek van voorzitter Hulsizer wordt geëist. Er werd gefluisterd dat Hulsizer een telefoon heeft laten installeren in de dug-out van Oriel Park, waardoor hij zich rechtstreeks kon bemoeien met de beslissingen van de manager. Het transferbeleid lijkt in de woorden van de woedende fans nergens op: spelers krijgen bij Dundalk ‘respectloos korte contracten’ aangeboden, terwijl een groot deel van de kampioensploeg van de afgelopen jaren inmiddels verdwenen is. Terwijl een van de voornaamste krachten van dat succes vooral de teamspirit was. “De communicatie is vreselijk. Spelers moeten grote beslissingen vernemen uit de media. Het is als een auto-ongeluk”, zo omschreef een bron vanuit de kleedkamer de situatie in gesprek met de Irish Independent. ‘De club wordt gerund als een circus’, zo klonk het tijdens protesten van de supporters. Inmiddels zouden de Amerikanen er aan denken om de club alweer te lozen.

Waar enkele basisspelers uit het Dundalk van 2018 en 2019 nu bij de grote concurrent Shamrock Rovers spelen, haalden the Lilywhites internationals van de Faeröer Eilanden (Sonni Nattestad), Letland (Raivis Jurkovskis) en de Centraal Afrikaanse Republiek (Wilfried Zahibo) voor terug. Verder bevat de selectie nog een Albanees-Italiaanse keeper (Alessio Abibi), een Turks-Amerikaanse middenvelder (Taner Dogan), een rechtsbuiten uit Zuid-Korea (Jeong-woo Han) en een spits uit Noorwegen (Ole Erik Midtskogen). Voor Ierse begrippen relatief dure spelers. Vastigheden zijn dit seizoen schaars bij Dundalk. De club versleet met Giovagnoli, sportief directeur Jim Magilton als tussenpaus en Perth al drie verschillende managers en gebruikte tot dusver maar liefst 35 verschillende spelers. Chris Shields - die al sinds 2012 bij Dundalk speelde, het afgelopen halfjaar basisspeler was en de aanvoerdersband droeg - vertrok deze zomer al naar het Noord-Ierse Linfield en het valt niet uit te sluiten dat er meer spelers volgen.

“Bohemians en Shamrock Rovers komen uit Dublin, hebben doordat het een grote stad is een grotere achterban en hebben mede daardoor de aansluiting kunnen vinden met Dundalk. Als zij bepaalde inkomsten mislopen door de coronapandemie, hebben ze misschien minder capaciteiten om dat op te vangen. Het is ook wel mooi om te zien dat een team het niet tien jaar volhoudt om alles te winnen”, zo verklaart Maguire de terugval van Dundalk. Hij omschrijft Dundalk als een ‘soort dorpsclub’. “Ze hebben een leuk, klein stadionnetje. Je kunt dat een beetje vergelijken met het stadion van Excelsior, alleen dan met veel staantribunes. Het zat toentertijd vaak stampvol, er hing best een leuke sfeer.”

Vitesse zal volgende week de return echter niet in het Oriel Park gaan spelen. De thuishaven van Dundalk voldoet niet aan de eisen van de UEFA. Peak6, de Amerikaanse eigenaren van Dundalk, hebben geprobeerd een aandeel te krijgen in het Aviva Stadium, het nationale stadion van Ierland in Dublin. Het was de bedoeling dat Dundalk daar tien thuiswedstrijden en de Europese duels zou gaan spelen, op ruim tachtig kilometer van zijn thuisstad. Dat plan kwam er uiteindelijk niet doorheen en toen Dundalk vorig seizoen de eerste groepswedstrijd van de Europa League niet in het Aviva Stadium kon afwerken doordat de Ierse rugbyploeg daar twee dagen later zou spelen, werd gedreigd om de Europese wedstrijden op Windsor Park in de Noord-Ierse hoofdstad Belfast te spelen. Doordat de UEFA daar een stokje voor stak, zag Dundalk zich genoodzaakt toch in Dublin te blijven. De eerste groepswedstrijd werd in het Tallaght Stadium gespeeld, waarna Rapid Wien en Arsenal wel konden worden ontvangen in het Aviva Stadium. Vitesse zal in het eerstgenoemde stadion, de thuishaven van Shamrock Rovers, aantreden tegen Dundalk.

Maguire verwacht dat Vitesse het tweeluik met Dundalk wel moet overleven, ook al hebben de Ieren er al een half seizoen opzitten. “Dat kan een voordeel zijn. Vitesse zit nog in de voorbereiding, hebben misschien nog geen complete selectie en er lopen nog spelers rond die kunnen vertrekken. Maar nog steeds: met de kwaliteiten die je in Nederland hebt, moeten dit soort tegenstanders geen probleem zijn”, benadrukt Maguire. Hij wijst op de aanwezigheid van Patrick Hoban, die al sinds 2018 voor Dundalk speelt. “De striker, eh spits, zit er nog steeds. Die schoot er het seizoen dat ik in Ierland speelde meer dan twintig in. Een balvaste spits, die leuk meevoetbalde.” Hoban is mits fit de spits in het 4-3-2-1-systeem van Dundalk, met in zijn rug Patrick McEleney en rechts van hem Michael Duffy. Ook McEleney en Duffy waren er in 2018 al bij toen Dundalk de dubbel veroverde.

“Ploegen als Dundalk werken in die Europese wedstrijden twee keer negentig minuten keihard. Speel je 10 keer tegen ze, win je 9,9 keer. Maar zit het net een beetje tegen, kan het over twee wedstrijden wel lastig worden. Als ze 0-0 spelen, voelt het voor hen ook een overwinning. Ze zullen een beetje achteruit leunen en proberen er in de counter uit te komen. Enorm lastig”, voorspelt Maguire. Dundalk rekende in de eerste voorronde van de Conference League af met Newtown uit Wales (4-0 en 0-1), waarna ook het Estse Levadia Tallinn (2-2 en 1-2) werd uitgeschakeld. “Maar nogmaals: Dundalk moet normaal gezien geen probleem zijn. Al helemaal niet als je kijkt naar het voetbal van Vitesse in het vorige seizoen en de kwaliteiten die ze op het veld hebben staan. Het kan bij Nederlandse clubs in Europa altijd net even wat anders uitpakken. Maar als je de begrotingen naast elkaar legt... Ja, dan moet het geen probleem zijn.”