‘Toen Frenkie en Donny mijn verhaal hoorden, verbaasde het ze: ‘Wat zonde’’

Met een beetje geluk had Wellington Verloo nu zomaar de linksback van het Nederlands elftal kunnen zijn. Geluk heeft de inmiddels 23-jarige vleugelverdediger in zijn nog altijd prille loopbaan alleen niet bepaald gehad. Als tiener speelde hij met Oranje Onder-17 een EK-finale en schurkte hij tegen het eerste elftal van Vitesse aan, maar drie kruisbandblessures vertroebelden een op het oog gouden toekomst. Na bijna anderhalf jaar zonder club is Verloo weer fit en klaar voor een nieuwe uitdaging, vastberaden om zijn belofte alsnog in te lossen. “Alles verandert gewoon meteen, als je geblesseerd raakt. Er waren vroeger buitenlandse topclubs geïnteresseerd. Die weten nu echt niet meer wie ik ben. Maar als ik ergens een kans krijg, ga ik de stappen maken die ik het verleden voor me in het verschiet lagen.”

Door Chris Meijer

Donny van de Beek, Frenkie de Jong, Steven Bergwijn, Justin Bijlow: met hen allemaal speelde Verloo ooit een of meerdere interlands. Hun wegen kruisten in het afgelopen jaar weer eens, al was dat niet in Oranje, in de Champions League of zelfs de Eredivisie. Terwijl Van de Beek, De Jong en Bergwijn zich voor interlandverplichtingen op de KNVB Campus meldden, revalideerde Verloo in Zeist van zijn derde kruisbandblessure. “Als ik Frenkie, Donny of Steven daar zie, maken we wel een praatje. Wanneer die jongens mijn verhaal horen, reageren ze wel verbaasd. Eigenlijk reageren ze zoals iedereen, zo van: ‘Wow, zo vaak? Wat zonde’. Ik heb met hen in het team gespeeld, dus zij weten wat ik allemaal kan. ‘Niet opgeven, gewoon doorgaan. Het hoort zo te zijn’, reageren ze dan. Het is leuk om te horen, maar ik heb dat niet per se nodig. Ik hoor het liever van mijn moeder of vader, daar haal ik meer uit dan dat die jongens dat zeggen.”

Het leek er een jaar of zes geleden nog op dat Verloo voorbestemd was voor hetzelfde podium als Van de Beek, De Jong en Bergwijn. De geboren Braziliaan was in hun generatie in principe de beste linksback van Nederland, speelde in 2014 met Oranje Onder-17 een EK-finale (die na strafschoppen verloren ging tegen Engeland) en werd begeerd door buitenlandse topclubs, bijvoorbeeld vanuit de Bundesliga. Op een warme zomerdag op een amateurveld in Brabantse Mill veranderde echter in één klap alles voor Verloo. 30 juli 2015, hij zal die datum niet snel vergeten. Het was de bedoeling dat Verloo acht dagen later bij de wedstrijdselectie zou zitten voor het duel in de voorronde van de Europa League met Southampton, nadat hij in de voorbereiding op het nieuwe seizoen al veelvuldig met het eerste elftal van Vitesse had meegetraind. Terwijl de hoofdmacht in Engeland verbleef voor de heenwedstrijd, speelde Jong Vitesse op dezelfde dag een oefenwedstrijd tegen Jong Middlesbrough. Daarin ging het voor het eerst mis.

Verloo revalideerde ruim anderhalf jaar en was in maart 2017 weer klaar om minuten te maken voor Jong Vitesse in de Tweede Divisie. Vitesse had ondertussen zijn vertrouwen in hem getoond door zijn in de zomer van 2016 aflopende contract met drie jaar te verlengen. Het noodlot sloeg alleen wéér toe en wel pijnlijk snel. Al na 29 minuten in de eerste competitiewedstrijd (tegen GVVV) waarin Verloo weer op het veld stond, voelde hij opnieuw iets knappen in zijn knie. Pats. Wéér maanden revalideren, terwijl hij juist na een loodzware periode weer fit was. “De tweede keer was het zwaarst. Het voordeel was dat al snel na mijn operatie de zomerstop begon, waardoor ik op vakantie kon en de mogelijkheid had mijn hoofd te legen om er daarna vol voor te gaan. Mentaal was het heel zwaar, het heeft wel even geduurd voor mijn hoofd weer naar voetbal stond. Ik ben in dat opzicht heel sterk geworden, ik denk dat andere mensen sneller hadden opgegeven.”

“Tussen de tweede en derde keer heb ik wel wat wedstrijden gespeeld. Geen competitiewedstrijden, want de fysio’s waren voorzichtig met me. Na een stuk of acht oefenwedstrijden gebeurde het wéér. Natuurlijk heb ik me afgevraagd waarom me dit moet gebeuren. Ik weet alleen het antwoord niet. Kijk, ik geloof er soms in dat sommige dingen horen te gebeuren. Waarom? Misschien weet je dat achteraf. Maar het hoort soms zo te zijn”, gaat hij met een zachte stem verder. Toen Verloo in januari 2019 te horen kreeg dat zijn kruisband voor de derde keer in zijn nog altijd prille loopbaan kapot was, spookte wel even de vraag door zijn hoofd of het allemaal nog wel zin had om door te gaan. “Je gaat het spelletje en de trainingen meer waarderen, man”, reageert Verloo direct als die twijfels ter sprake komen. “Ik ben er zo lang uit geweest en zag mijn teamgenoten iedere dag het veld op gaan. Lekker trainen met de bal. Ik zat maar in het krachthonk en na een tijdje denk je: ik wil écht weer het veld op. Als dat kan, geniet je er zó enorm van.”

Het is er alleen niet makkelijker op geworden voor Verloo, op z’n zachtst gezegd. Zijn tot de zomer van 2019 lopende contract bij Vitesse werd niet verlengd, waardoor hij midden in zijn derde en voorlopig laatste revalidatie zonder club kwam te zitten. “Toen ik van de eerste kruisbandblessure revalideerde liep mijn contract ook af. Ze hebben me nog het vertrouwen gegeven en mijn contract verlengd. Om dat twee keer te doen... Bovendien was ik wat ouder, dan moet je kijken of het nog de moeite is om mijn contract te verlengen. In dat opzicht vind ik het wel logisch dat Vitesse dat niet gedaan heeft.” Vanaf augustus van het vorige jaar traint Verloo bij de KNVB in Zeist. “Daar kan iedere clubloze speler terecht. Het wordt deels vergoed, dus ik heb de keuze gemaakt om het daar te doen. Ik kon bij de KNVB iedere dag terecht. Ik had het ook voor mezelf kunnen doen, maar dat zit je misschien een keer per week bij de fysio. In mijn geval had ik daar niet zoveel aan.”

Door mee te trainen bij de amateurs van Bennekom en Jong ADO Den Haag heeft Verloo naar eigen zeggen het ‘laatste stapje’ naar volledige fitheid kunnen zetten, waardoor hij nu klaar is voor een nieuw avontuur. In het begin van dit kalenderjaar leek hij zijn carrière nieuw leven in te kunnen blazen bij het in de Major League Soccer spelende Toronto FC. De proefperiode liep echter mis na het uitbreken van de coronacrisis. “Ik wist van tevoren niet zo goed wat ik moest verwachten, maar alles was heel goed geregeld. Iedereen wist ik was en kende mijn naam, dat maak je niet overal mee. De materiaalman ving me op en zei: ‘Hé Wellington, hoe gaat het?’ Zulke dingen gaven me een goed gevoel. Het was echt een mooie ervaring. Dat het niks is geworden, is heel jammer en teleurstellend.”

Ook een stageperiode bij tweededivisionist IJsselmeervogels liep op niets uit, omdat hij moest afhaken met een door een botsing op de training opgelopen knieblessure. Momenteel is er de nodige belangstelling voor Verloo, volgens zaakwaarnemer Abhay Ramautarsing vanuit Zweden, Azië, België en Schotland. De meeste aanbiedingen komen van clubs op het tweede niveau. “Ik heb nooit opgegeven, want je weet dat er uiteindelijk iets moet komen. Misschien is dat niet het hoogste niveau waar je eigenlijk wil spelen, maar je moet ergens beginnen. Ik heb anderhalf jaar geen wedstrijden gespeeld, dus dan kan ik niet verwachten dat een club op het hoogste niveau mij graag wil hebben”, zo is hij uiterst realistisch. “Er zijn ook wel wat contacten geweest in Nederland, maar veel clubs durven het in deze tijd niet aan. De timing is net verkeerd, ik heb veel meegemaakt in deze tijd. Als clubs horen dat ik drie keer mijn kruisband heb afgescheurd, gaan ze toch twijfelen. Dat heb ik dit jaar heel vaak gehoord.”

“Ik denk dat ik het in me heb om ooit weer het niveau te halen dat ik vroeger had. Als mijn knie het houdt en ik wedstrijdritme krijg door ergens wekelijks te spelen, kan dat lukken. Ik ben mijn opties aan het bekijken en overleg met mijn entourage wat het beste voor mij is. Er moet snel een keuze gemaakt worden, want ik wil snel weer aan de gang. Ik heb geen angst, nee. Echt niet. Dat gaat vanzelf weg, als ik het veld op stap, denk ik er niet eens meer aan”, voegt hij direct met een ambitieuze toon toe. Nee, op dit moment vindt Verloo het niet realistisch om uit te spreken dat hij evenals zijn generatie- en voormalig ploeggenoten Oranje nog zou kunnen halen. Hij haalt de schouders op. “Natuurlijk is het een beetje moeilijk te verkroppen als je ziet waar zij nu staan. Maar dat is hun pad, zeg maar. Niet iedereen heeft hetzelfde pad. Ik ben niet jaloers omdat zij Champions League spelen en ik geen club heb. Dat ik überhaupt ooit in Oranje en een EK-finale heb gespeeld, maakt me trots. Door de blessures ben ik dat meer gaan waarderen en ik weet niet hoe het voor mij gaat aflopen. Het hoort zo te zijn. Alles kan morgen totaal anders zijn.”