‘Ik had daar echt lijpe bedragen kunnen verdienen, maar er is geen weg terug’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Rodney Antwi, die na een succesvol halfjaar in Bulgarije koos voor een overstap naar Egypte.

Door Chris Meijer

Je kan rustig stellen dat de eerste weken van Antwi in Egypte wat turbulent zijn verlopen. Een dag nadat de 24-jarige aanvaller zijn officiële debuut maakte voor Wadi Degla, werd trainer Takis Gonias wegens de tegenvallende resultaten op straat gezet. Onder diens Cypriotische opvolger Nikodimos Papavasiliou speelde Antwi pas één wedstrijd, doordat ook de Egyptische competitie begin maart werd stilgelegd vanwege de uitbraak van het coronavirus. “Dat was een heel gedoe, er is ook nog een tijdje een tussenpaus geweest. Het is allemaal heel gek gelopen, ja”, lacht Antwi met gevoel voor understatement. “Tijdens de laatste groepstrainingen had ik wel het idee dat hij me een basisplaats wil geven, maar alles ligt inmiddels stil. Althans, we trainen nog wel samen via Zoom. Dat vindt nu ’s avonds plaats, vanwege de ramadan. Ik doe nu ’s ochtends of ’s middags zelf een work-out. Verder probeer ik zoveel mogelijk naar buiten te gaan, het valt nog mee hoe vaak ik Netflix gebruik. Ik heb hier ook een zwembad tot mijn beschikking, dus daarin kan ik ook even relaxen.”

Ondanks de onstuimige eerste weken heeft Antwi naar eigen zeggen snel zijn plaats gevonden in Caïro. Toch had hij een jaar geleden waarschijnlijk nog geen seconde gedacht dat Maadi, een chique wijk in de Egyptische hoofdstad, nu zijn thuisbasis zou zijn. De geboren Amsterdammer doorliep de jeugdopleiding van FC Utrecht en speelde vijf wedstrijden in de hoofdmacht, maar koos vanwege het uitblijven van een definitieve doorbraak in het eerste elftal in januari 2017 voor een overstap naar FC Volendam. Na tweeënhalf jaar liep zijn contract in het vissersdorp afgelopen zomer af en kwam hij op een kruispunt in zijn loopbaan. “Ik sprak met meer zaakwaarnemers en er waren wel laagvliegers vanuit de Eredivisie geïnteresseerd. Als dat concreet was geworden, was ik in Nederland gebleven. Realistisch gezien zag ik dat ook niet zo snel gebeuren, want ze nemen liever iemand die is afgevallen in de Eredivisie dan iemand die bij FC Volendam speelde. De Keuken Kampioen Divisie zag ik niet echt meer zitten. Ik wilde iets nieuws, iets geks.”

Dat werd uiteindelijk dus een avontuur bij FC Tsarsko Selo, op dat moment net gepromoveerd naar het hoogste niveau in Bulgarije.
“Ik kon naar Portugal, België en Roemenië, maar de meeste aanbiedingen kwamen vanaf het tweede niveau. Dat zag ik eerlijk gezegd niet zitten, ik zat op dat moment al lager dan ik had gehoopt. Ik heb een heel matig laatste jaar gehad bij FC Volendam, ook door blessures. Ik voelde me niet topfit, kon niet laten zien wat ik in huis had. Ik had er geen zin in om ergens op het tweede niveau te spelen. In Bulgarije en Roemenië kon ik wel op het hoogste niveau spelen, dat trok me meer aan.”

Was je direct overtuigd van een overstap naar Bulgarije?
“Ik was best sceptisch. In Nederland woonde ik nog bij mijn ouders en dit was mijn eerste buitenlandse ervaring. Alles was heel spannend, je kent verhalen over Oost-Europa. Ik ben gewoon gaan kijken en kreeg een goed gevoel bij de club. Het salaris was niet veel meer dan ik bij Volendam verdiende. Maar los van het salaris was alles goed geregeld. Ze hebben uiteindelijk een huis geregeld, ik hoefde alleen internet, gas en elektra te betalen. Ik vond zelf dat ik geen auto nodig had, de club lag op loopafstand en ik vond het wel lekker om dagelijks te lopen.”

Hoe kijk je terug op het halfjaar bij Tsarsko Selo?
“Het was een heel gek en avontuurlijk halfjaar. In het begin was het wennen, ik kende niemand, sprak de taal niet en er werd nauwelijks Engels gesproken. Sommige dingen waren niet zo professioneel als ik had gewild. Het trainingscomplex was prachtig: je had daar een spa, een vernieuwd krachthonk, er zat een soort hotel bij. De trainingsintensiteit was alleen niet super hoog voor mijn gevoel. We trainden vaak maar een uurtje en daarna had ik niet het gevoel dat ik moe was. Bij FC Utrecht en FC Volendam was ik na de training echt kapot. Wat me ook opviel, is dat het af en toe leek alsof ze enorme ruzie hadden. Maar achteraf bleek dan dat ze een normaal gesprek voerden. In het begin had ik zoiets van: wow. Het is een heel trots volk, de mannen zijn over het algemeen wel haantjes en behoorlijk opgepompt. En racisme komt nog wel veel voor. Ik heb één keer wat meegemaakt, dat het tijdens de wedstrijd leek alsof er apen- of oerwoudgeluiden naar me gemaakt werden. Onze aanvoerder is samen met het team direct naar de scheidsrechter gestapt om aan te geven dat het niet kan. Dat vond ik wel mooi op dat moment. Het is daarna niet meer gebeurd, gelukkig. Zoiets hoort nergens thuis.”

Met negen doelpunten in negentien wedstrijden kende Antwi in voetballend opzicht een uitstekend halfjaar in Bulgarije, waar Tsarsko Selo zich in de onderste helft van de ranglijst bevindt. “Ik ben vrijer gaan voetballen, ik heb het gevoel gekregen dat ik veel creatiever ben geworden. Ik kon meer experimenteren en voelde me geen robot, dat was wel lekker”, legt Antwi uit. Zijn prestaties waren niet onopgemerkt gebleven en de eigenaar van Tsarsko Selo wilde daar gebruik van maken door hem te verkopen. “Mijn idee was in eerste instantie om in Europa te blijven, om van daaruit stappen te maken. Er was wel belangstelling vanuit Europa, maar niet echt van interessante clubs. Het ging bijvoorbeeld om clubs die tegen degradatie streden en bovendien was het in financieel opzicht niet heel veel beter dan Bulgarije. Dan kan je net zo goed nog even blijven.”

‘Je bent daar alleen, dus als het voetbal dan wegvalt, heb je niks meer’

Voetbalzone sprak eerder met Ludcinio Marengo, die bij Tsarsko Selo de opvolger van Antwi werd.Lees artikel

“In Bulgarije wilde de eigenaar ook nog een vrij hoog bedrag voor me hebben. Veel clubs waren op dat moment niet bereid om dat te betalen voor mij, ondanks dat ik negen doelpunten had gemaakt. Tsarsko Selo is geen topclub, maar een middenmoter. Als ik bij een topclub had gezeten, was er waarschijnlijk meer belangstelling geweest. Dan had ik voor een betere club kunnen kiezen. Maar zo werkt het nu eenmaal in het voetbal. Als ik nog een seizoen was gebleven, was mijn waarde waarschijnlijk gezakt. Ik had het ook niet erg gevonden om het seizoen daar af te maken, als er niks interessants was gekomen”, gaat Antwi verder. Vanuit Azië was er tevens uitermate concrete belangstelling. “Er kwamen aanbiedingen uit Zuid-Korea en China, waar ik echt lijpe bedragen had kunnen verdienen. Maar ik heb verhalen gehoord dat de weg terug vanuit bijvoorbeeld Zuid-Korea bijna onmogelijk is, om het zo maar te zeggen.”

Had je niet hetzelfde idee bij Egypte?
“Ja, zeker. Val je vanuit Afrika nog op in Europa? Ik heb navraag gedaan, het aanbod besproken met mijn zaakwaarnemer. In eerste instantie was mijn antwoord een ‘nee’, maar ik ben toch even gaan kijken hoe alles aanvoelde. Toen werd mijn gevoel positiever. De voorwaarden waren goed, alles is goed geregeld en dat trok me aan. Er is gebleken dat je vanaf hier de stap naar Frankrijk of Engeland kan maken, uiteindelijk zou ik naar dat soort competities willen. Maar vanaf hier kan je ook de overstap naar Dubai maken, waar ik me financieel onafhankelijk zou kunnen spelen. Het kan nog beide kanten op, daarom heb ik de stap naar Egypte gemaakt.”

Je ziet dus ook nog wel voldoende sportief perspectief in Egypte? Kan me best voorstellen dat het een lastige keuze is, als je die aanbiedingen uit Zuid-Korea en China onder je neus krijgt.
“In het begin dacht ik helemaal niet aan me financieel onafhankelijk voetballen. Kijk, uiteindelijk draait het allemaal om geld, bij veel wat je doet. Maar voor mij was het mijn passie, dat is de reden dat ik naar Bulgarije ben gegaan. Puur vanwege het gevoel en omdat ik daar wilde spelen. Het maakte mij niet eens zoveel uit wat ik daar zou verdienen, ik vind voetbal gewoon het leukste wat er is en ik doe het met plezier. Dat ik er veel geld mee verdien, is super lekker. Maar sportief gezien was Egypte veel beter dan de andere keuzes. Financieel eigenlijk ook, dus ik heb een soort middenweg gekozen.”

Heeft het je positief verrast wat Wadi Degla je te bieden had?
“Dit is niet een van de populairste teams, dus het heeft me wel positief verrast wat ze te bieden hadden. Wadi Degla was meteen heel concreet, in tegenstelling tot de geïnteresseerde clubs vanuit Europa. Dit is overigens wel een hele grote vereniging. De meeste clubs hier zijn echte sportverenigingen, dus je hebt verschillende afdelingen. Wadi Degla is een van de grootste sportverenigingen in Egypte qua leden. Het werkt hier ook wat anders, je moet een lidmaatschap kopen en dan mag je het terrein op voor de activiteiten. Op het complex heb je van alles: tennisbanen, zwembaden, turnhallen en dus voetbalvelden. Met bewakers voor de deur. We hebben officieel geen eigen stadion, maar delen dat met andere clubs.”

Wadi Degla heeft Antwi in eerste instantie op huurbasis overgenomen van Tsarsko Selo, al staat het al min of meer vast dat hij komende zomer definitief wordt overgenomen en zijn handtekening zet onder een contract tot medio 2023. Na Sidney Schmeltz (speelde in 2015 voor Petrojet) is hij pas de tweede Nederlander ooit in de Egyptische Premier League. “Ik heb hier gezien dat het er harder aan toegaat, ze gaan er meer onbesuisd in. Er werd meer toegelaten. Het tempo ligt heel hoog, als ik dat vergelijk met mijn tijd in Bulgarije of Nederland. Voor de meeste teams is het puurkick and rush-voetbal, wij zijn meer een voetballend elftal. De laatste speelronde werd de VAR officieel geïntroduceerd, dus ik denk dat het vanaf nu wat anders gaat. Ik heb gehoord, al heb ik dat nog niet meegemaakt, dat de scheidsrechters tegen de twee topclubs een beetje partijdig kunnen fluiten. Bij de topclubs gaat het écht los, dan zitten er veel mensen in de stadions. Maar de wedstrijden die ik heb gespeeld, waren niet zo drukbezocht”, besluit Antwi met een glimlach. Het Egyptische voetbal blijft wat dat betreft voorlopig nog even een onontdekte wereld voor hem, al moet daar snel verandering in komen.