Hoe een Nederlandse amateurvoetballer prof werd op een Grieks eiland

Van het Sportpark Houtrust, hemelsbreed een paar honderd meter verwijderd van de Noordzee, naar het Corfu National Stadium, waar de warme bries van de Ionische Zee over het veld waait: Youri de Winter kreeg in januari te maken met een tamelijk opvallende overgang. De 21-jarige vleugelaanvaller verruilde tweededivisionist SVV Scheveningen voor een avontuur bij het Griekse AOK Kerkyra. Het betekent voor De Winter niet alleen zijn tweede periode in het buitenland, maar ook een nieuwe kans in het profvoetbal.

Door Nick Dierckx

Het meest noordelijk gelegen Griekse eiland Corfu, dat lokaal Kerkyra wordt genoemd en gedeeltelijk voor de kust van Albanië ligt, is tegenwoordig de thuisbasis van De Winter. Althans, dat was de bedoeling, maar het coronavirus gooit voorlopig roet in het eten. Hij speelde pas drie wedstrijden voor AOK Kerkyra, tot duidelijk werd dat de competitie stilgelegd zou worden. “Dan vlieg ik gewoon terug naar Nederland, dacht ik”, geeft De Winter aan in gesprek met Voetbalzone. Wat een voorlopige oplossing moest zijn, duurt ineens een stuk langer dan verwacht.

Op achttienjarige leeftijd maakte De Winter de stap naar de jeugdopleiding van Sparta Rotterdam, maar tot een doorbraak kwam het niet. “Ik heb een aantal maanden heel dicht tegen het eerste elftal van Sparta aangezeten, ook mijn officieuze debuut gemaakt, maar nooit een officiële wedstrijd gespeeld. Dat is natuurlijk teleurstellend omdat je er heel dichtbij zit.” Voor De Winter zat er niets anders op dan minuten maken bij de beloften van Sparta in de Tweede Divisie, het hoogste amateurniveau van Nederland. Toen zijn contract bij de Kasteelclub afliep, koos hij bewust om in de Tweede Divisie actief te blijven door een transfer naar SVV Scheveningen te maken. “Natuurlijk was de stap naar Scheveningen een stap terug, maar bij Jong Sparta scoorde ik in diezelfde competitie veel, dus ik kende het daar. Ik dacht: ik ga een jaar lang mijn uiterste best doen om me weer in de kijker te spelen bij een profclub.”

Maar bij Scheveningen liep het niet meteen hoe de aanvaller het graag wilde. “In het begin was het wel even wennen. Ik heb de stap toch een beetje onderschat.” Waar De Winter gewend was om altijd met het voetbal bezig te zijn, kwam hij terecht in een omgeving waar voetbal niet altijd op de eerste plek staat. “Na de wedstrijd zie je dat er een biertje wordt gedronken en een patatje wordt gegeten. Dat is wel echt een switch. Je traint in de avonden, want je medespelers hebben gewoon een baan overdag. Maar uiteindelijk begon het goed te lopen bij Scheveningen en heb ik een aantal goede wedstrijden gespeeld, waardoor het ook bij een halfjaar is gebleven.”

Want sinds zijn vertrek bij Sparta Rotterdam had De Winter nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij ambitieus is en het meeste uit zijn carrière wil halen, wat ook bij Scheveningen bekend was. Op het moment dat De Winter aangaf dat er een Griekse club interesse in zijn diensten had, werkte de club uit de kustplaats hier dan ook aan mee. De transfer naar Griekenland kwam op een bijzondere manier tot stand. “Na de zomer ben ik in contact gekomen met een nieuwe zaakwaarnemer. Hij is zelf Grieks en woont ook in Griekenland. Hij werkt samen met een collega die in Nederland zit, dus met hem hebben we gekeken wat vanuit hier een goede stap zou zijn voor mijn carrière. Het is mogelijk om die stap in Nederland te maken, maar het kan ook via de Tweede Divisie en uiteindelijk via Griekenland, waar hij zelf ook connecties heeft.”

Verschillende clubs informeerden naar De Winter, waarna een transfer snel volgde. Uiteindelijk valt de keuze op AOK Kerkyra, een club op het tweede niveau van Griekenland. Beslissend in deze keuze is een collega van de zaakwaarnemer, die zelf bij de club gespeeld heeft. “Hij kende de keeperstrainer die er nu zit, dus zo wist ik wel een beetje wat er speelde bij de club en hoe het er allemaal uitziet.” De Griekse eilandclub was meteen concreet voor De Winter, zonder dat ze hem in het echt hadden zien spelen. “De wedstrijden in de Tweede Divisie worden allemaal gefilmd, dus we konden hele wedstrijden opsturen. Het is hetzelfde als dat ze op de tribune komen zitten om naar je wedstrijd te kijken.” Na een medische controle en wat gesprekken op de club was de transfer binnen enkele dagen rond en mocht De Winter zichzelf speler van AOK Kerkyra noemen.

Zo verliet De Winter voor de tweede keer het vertrouwde Nederland, vier jaar nadat hij al eens een buitenlands avontuur beleefde. Op zijn zeventiende zat hij samen met een vriend YouTube af te struinen, waarbij ze uiteindelijk op een video van de Nike Academy uitkwamen. In eerste instantie werden ze beiden fan van de video’s en de opleiding. “Maar toen zagen we dat je jezelf via een link kon aanmelden voor een stageperiode. Je moest aangeven waar je speelde en op wat voor niveau. Op basis daarvan werden de beste vijftig geselecteerd voor een trainingsstage bij de KNVB in Zeist. Daarvan werden er twee uitgekozen, de winnaars van Nederland. Hetzelfde proces gebeurde in nog een aantal andere landen, waarna van ieder land de winnaars naar Engeland kwamen. Daar vond weer een trainingskamp plaats op het complex van de Engelse voetbalbond (St. George’s Park, red.), met ook een wedstrijd tegen het bestaande team van de Nike Academy. Als je genoeg indruk had gemaakt, kon je ervoor kiezen om speler te worden van de Nike Academy.” De Winter maakte genoeg indruk en verdiende een plaats in de prestigieuze Engelse academie, die het doel had om internationale talenten zonder profcontract samen te brengen.

De Winter speelde een jaar lang op de Nike Academy. Het was een periode waarin hij in zijn eentje in Engeland woonde en zichzelf daardoor sterk ontwikkelde. Elke week stond er bijvoorbeeld een wedstrijd op het programma tegen het jeugdelftal van een profclub. “Zo speelden we tegen de Onder-23-teams van Liverpool en Wolverhampton Wanderers, maar we zijn ook een aantal keer naar het buitenland gegaan om tegen AS Roma en Paris Saint-Germain te spelen. We hebben zelfs op Wembley een wedstrijd tegen FC Barcelona gespeeld. Dat zijn wel echt bijzondere ervaringen.” Hoewel De Winter op dat moment pas zeventien jaar oud was, speelde hij voornamelijk tegen jongens die enkele jaren ouder waren. “Dat jaar heb ik zulke grote stappen kunnen zetten, daar ben ik Nike nog steeds dankbaar voor.”

Maar na een jaar bij de Nike Academy stond De Winter voor een dilemma. Hij genoot interesse van verschillende Engelse clubs, maar zij wilden dat hij pas in de voorbereiding van het nieuwe seizoen zou komen meedraaien. Daarbij kwam het risico dat hij uiteindelijk met lege handen zou komen te staan. In Nederland had hij zekerheid dat hij naar een profclub kon, want onder meer FC Twente, Go Ahead Eagles en Sparta Rotterdam hadden interesse. Zijn keuze viel uiteindelijk op laatstgenoemde, waardoor hij in de jeugdopleiding van Sparta Rotterdam terechtkwam. Na drie jaar op Spangen, kwam er een einde aan zijn eerste periode bij een profclub en volgde de overstap naar Scheveningen. Via een omweg is hij nu dus alsnog in het betaald voetbal terechtgekomen. Zijn ouders hadden meer moeite met de stap naar de Nike Academy dan met de stap naar Griekenland. “Natuurlijk was Griekenland een grotere stap, maar als je erover nadenkt dat ik de stap naar Engeland op mijn zeventiende maakte, waren mijn ouders toen veel bezorgder. Ik heb toen ook niet mijn middelbare school afgemaakt. Ze stonden er nu een stuk makkelijker in.”

‘Er zijn genoeg fans die shirtjes hadden gekocht met Seedorf achterop’

Voetbalzone sprak eerder met Sherwin Seedorf, die ook in de Nike Academy speelde en nu het shirt draagt van Motherwell.Lees artikel

De Winter raakte al snel gewend aan het Griekse leven en voelde zich geen enkel moment eenzaam. “De club heeft voor spelers van buitenaf een aantal appartementen, dus je zit met z’n allen bij elkaar. Je hebt allemaal je eigen plekje, maar zit toch dicht bij de rest. Als je op een vrije dag iets wil gaan doen, trommel je even wat jongens op uit het team en ga je naar het centrum of op een terrasje zitten. Als je alleen in het buitenland zit, is het heel fijn om mensen om je heen te hebben.”

Het enige waar hij aan moest wennen, waren de lange busreizen door Griekenland. “Voor de eerste wedstrijd moesten we naar Athene. In Nederland speel je bijvoorbeeld tegen AFC in Amsterdam, waarvoor je een uurtje in de bus zit. Bij Kerkyra zitten we op een eiland. Eerst moet je met de bus op de boot, wat al zo’n twee uur duurt. Daarna nog zes uur in de bus om naar Athene te rijden. Dus de dag voor de wedstrijd zit je acht uur in de bus, dan verlies je de wedstrijd en moet je weer acht uur terug.” Toch komt hij de tijd in de bus wel door met onder meer Netflix en muziek luisteren, maar kan hij ook veel met zijn teamgenoten praten.

Want de communicatie met zijn medespelers verliep, tegen zijn verwachting in, goed. “Ik had verwacht dat het lastig ging worden om te communiceren, maar over het algemeen spreekt iedereen hier wel een woordje Engels.” In het eerste team van Kerkyra staan ook nog twee jongens uit Australië en uit Brazilië onder contract, dus er wordt geregeld Engels gesproken. Alleen de trainer spreekt nagenoeg geen Engels. “Daar kan ik zelf wel om lachen. Meestal als de trainer iets tegen mij wil zeggen, komt er een teamgenoot bij als tolk. Dat loopt op zich wel soepel.”

Het voetbal in Griekenland staat bekend om de uiterst fanatieke fans, maar op het tweede niveau is het fanatisme iets minder. Toch komen ook daar de bekende Griekse taferelen voor. “Zeker bij de top drie speel je in een uitverkocht stadion met tussen de tien- en twintigduizend supporters. Dat zijn wel echt mooie wedstrijden om te spelen. Het gaat er hier soms ook echt bizar aan toe. Een week nadat ik er kwam, stapte de trainer op. Het bestuur was boos op hem, omdat hij een aantal spelers naar de club had gehaald waar ze niet tevreden over waren. Doordat het bestuur helemaal uit zijn plaat ging tegen de trainer, is hij uiteindelijk opgestapt. Ik begrijp natuurlijk ook niet alles, maar er is soms zeker sprake van negativiteit vanuit het bestuur of de fans.”

Op voetballend vlak merkte De Winter flinke verschillen met het Nederlandse voetbal. Het niveau ligt in een stuk hoger in Griekenland, maar kent ook zijn tekortkomingen. “De trainingen zijn zwaarder, de spelers zijn fitter en de wedstrijden zijn intensiever. Maar toch is op Nederland op technisch en tactisch vlak iets beter. De Grieken moeten het soms meer van hun inzet en strijdlust hebben, wat soms neigt naar vechtvoetbal. Ze vliegen er altijd bovenop.” Ondanks dat De Winter pas drie wedstrijden in actie is gekomen, heeft hij al een hoogtepunt meegemaakt. In zijn voorlopig laatste wedstrijd speelde hij met AOK Kerkyra tegen de nummer één PAS Giannina. “Die wedstrijd heb ik mijn eerste doelpunt gemaakt voor de club. Dat was echt een prachtig moment in een mooi stadion.”

In de zomer is De Winter weer transfervrij en dus gaat hij samen met zijn zaakwaarnemer kijken wat er gaat gebeuren, voorlopig vanuit Nederland. “Er zijn een paar clubs die interesse hebben getoond, dus we moeten kijken wat de juiste vervolgstap gaat zijn. Er is ook vanuit Nederland navraag gedaan, dus ik laat het momenteel open.” Ook voorspelt hij door de coronavirus een interessante transferperiode. “Clubs gaan normaal gesproken richting het eind van het seizoen kijken naar spelers voor het nieuwe seizoen. Dus zeker spelers met een aflopend contract willen zich dan in de kijker spelen, maar dat gaat nu niet.”