‘De eerste wedstrijd op het vijfde niveau zaten er achtduizend mensen’

Na een ongekende opmars vanaf het vijfde niveau had Beerschot vorige maand het felbegeerde ticket voor de Jupiler Pro League opnieuw voor het grijpen. Na de heenwedstrijd in de beslissende play-off voor een plek voor het hoogste niveau van het Belgische voetbal met 1-0 te hebben gewonnen van Oud-Heverlee Leuven moest alleen de return op Den Dreef nog worden overleefd om eindelijk terug te keren naar waar de Antwerpse club ‘hoort’. De coronacrisis zette echter een streep door de return en stortte Beerschot daardoor voorlopig in onzekerheid, waardoor het laatste, belangrijkste stapje in het sprookje langzamerhand een vloek begint te worden.

Door Nick Dierckx en Chris Meijer

Ruim voorafgaand aan de belangrijke heenwedstrijd voor promotie duikt het paars-wit van Beerschot steeds meer op in de stad Antwerpen. De cafés en kroegen lopen vol met supporters die hunkeren naar 1A-voetbal op ’t Kiel. Tickets zijn niet meer beschikbaar aan de stadionpoort; alles is allang uitverkocht. De rijen voor de ingang lopen door tot aan de volgende straat. Luid applaus van de fans volgt wanneer de troepen van Hernán Losada, oud-speler van onder meer SC Heerenveen, het veld betreden. Zij moeten het vandaag doen, zij moeten zorgen voor de winst tegen OH Leuven en zij moeten de belangrijke stap in de richting van felbegeerde promotie zetten. Na twee verloren promotiefinales op rij, is het nu de taak om de winst binnen te slepen. Tarik Tissoudali beslist het duel, nog negentig minuten scheiden Beerschot van een terugkeer in de Jupiler Pro League. De hunkering in het zuiden van Antwerpen is na een opmars vanaf het vijfde niveau haast onmetelijk en moet nu dus nog even aanhouden.

‘Het huis leek in te storten, ik heb de kleine gepakt en ben de straat opgegaan’

Voetbalzone sprak uitgebreid met Joey Suk, die tegenwoordig bij het Kroatische HNK Gorica speelt.Lees artikel

Voor het begin van het verhaal van het huidige Beerschot moeten we terug naar het voorjaar van 2013. De schuldenberg van de in 1921 opgerichte club was zeven jaar geleden toegenomen tot liefst zeventien miljoen euro. Nadat een overname van de Duitse investeerdersgroep Advancesport, samen met oud-voorzitter Paul Nagels een van de grootste schuldeisers, misliep, was een tweede faillissement (na eerder in 1999 al te hebben moet samengaan met Germinal Ekeren) onafwendbaar. Beerschot kreeg geen licentie voor de Eerste of Tweede Klasse, was sowieso al gedegradeerd en werd op 21 mei failliet verklaard door de zogenaamde rechtbank van koophandel. “Ze hadden me gekocht van Go Ahead Eagles in de winterstop, met nog acht andere spelers”, brengt Joey Suk, destijds speler van Beerschot, in herinnering in gesprek met Voetbalzone. De dure, versterkte selectie werd uiteindelijk een molensteen om de nek van Beerschot. “Nadat het misliep met die Duitse investeerders, ging het snel bergafwaarts. In de laatste maanden werd er niet meer betaald, dat was heel bizar. Het was voor mij de eerste transfer naar het buitenland. Zelfs de eerste keer dat ik Deventer verliet. Het ging allemaal in sneltreinvaart, voor ik het wist, was het over. Het was een bizarre tijd, maar het had ook wel weer iets moois.”

“Het is echt een fantastische club, midden in een woonwijk. De aanhang was geweldig, een mooi stadion en toch een historische club. Het is wel bizar dat het zover is gekomen, net als wat met Rangers is gebeurd. Zulke clubs gaan toch nooit helemaal kapot”, glimlacht Suk. Daar heeft de dertigjarige middenvelder, tegenwoordig in dienst van het Kroatische HNK Gorica, voorlopig gelijk in. KFCO Wilrijk besloot Beerschot en vooral zijn hondstrouwe achterban in 2013 de helpende hand toe te steken. De uit het ten zuiden van Antwerpen gelegen Wilrijk afkomstige club, destijds uitkomend op het vijfde niveau, was bereid om de identiteit van Beerschot over te nemen. Zodoende ontstond FCO Beerschot Wilrijk (in eerste instantie zonder de K van koninklijke, omdat Wilrijk van naam veranderde), met aanvankelijk een gecombineerd logo, paars-witte (de originele clubkleuren van Beerschot) tricots en een gemengd bestuur, dat voor eenderde uit afgevaardigden (voornamelijk supporters) van het oude Beerschot en voor tweederde uit afgevaardigden van het oude KFCO Wilrijk bestond.

Het nieuwe Beerschot Wilrijk ging zijn thuiswedstrijden spelen in het Olympisch Stadion, dat zelfs in de Eerste Provinciale Antwerpen praktisch volliep. Een groep vermogende supporters betaalt nog altijd de huur voor het onderkomen aan de gemeente Antwerpen. “De eerste wedstrijd op het vijfde niveau zaten er achtduizend mensen. Leg me uit waar je dat kan vinden”, knikt Dyron Daal tegenover Voetbalzone. De nu 36-jarige spits zat in de zomer van 2013 al een tijdje zonder club, nadat hij Kiên Giang FC in Vietnam achter zich had gelaten en teruggekeerd was naar Nederland. Via zijn neef Djuric Ascencion, die al had getekend in Antwerpen, kreeg Daal te horen dat Beerschot een week voor de competitiestart nog een spits zocht. “Toen het ter sprake kwam voor mij, hadden ze volgens mij al ruim vijfduizend seizoenkaarten verkocht. Ik wist dat het geen normaal project zou zijn, want er zijn weinig clubs in de Nederlandse Eerste Divisie die dat hebben. Alle media erachter, de supporters: dat geeft gewoon een lekker gevoel voor je erin stapt. Het voelde ook zeker niet als een stapje terug.”

“Het was een win-win-situatie. Ik kon na al die jaren in het buitenland weer dicht bij mijn familie zijn, ik kon samen met mijn neef samenspelen en kon aan de slag bij een geweldige club met een grote achterban. Ik speelde vroeger bij Ajax, die hadden toen een samenwerking met Beerschot. De Belgische talenten kwamen destijds naar Amsterdam. Dan praat ik over heel lang geleden. Maar ik ben inmiddels ook al een oude man”, lacht Daal, verwijzend naar de samenwerking die Ajax ooit had met het toenmalige Germinal Beerschot. De eerste thuiswedstrijd tegen Ternesse VV trok 8500 toeschouwers, wat direct een record betekende voor het vijfde niveau van het Belgische voetbal. “Ik mocht de eerste wedstrijden niet spelen, omdat mijn overschrijving vanuit Vietnam moest komen. Dat was een heel gezeik om voor elkaar te krijgen. Ik heb weken alleen kunnen trainen, voor er ergens iemand op een knopje drukte en mij daarmee speelgerechtigd maakte. Maar daardoor besefte ik meer wat er speelde. Mensen stuurden berichtjes, spraken me aan op straat: ‘Wanneer ga je spelen?’”

“Alles werd heel professioneel aangepakt: we hadden een grote groep jongens die overdag trainden, sponsoren voor voedingssupplementen, kracht- en conditietrainers, een echte materiaalman, gingen naar cryotherapie als het nodig was. We hadden alles. Echt alles. Op geen enkel vlak had ik het idee dat ik op het vijfde niveau van België speelde, echt niet. Althans, wel op sommige complexen van tegenstanders”, vertelt de geboren Amsterdammer, die na een omvangrijke carrière inmiddels bij de amateurs van Hercules Zaandam speelt. Beerschot was op het vijfde, en later ook op het vierde en derde, niveau een ware attractie. Geregeld moesten thuisspelende clubs uitwijken als Beerschot met duizend tot tweeduizend supporters op bezoek kwam.

“Volgens mij hebben we dat eerste seizoen vijf keer op hetzelfde complex gespeeld, waar clubs steevast naar moesten uitwijken. De hele beleving er omheen. Dat was echt fantastisch, man. In die reeks konden ze ook nog fakkels afsteken. Ik krijg gewoon kippenvel als ik denk aan die momenten, het was ongelofelijk. Iedereen was super fanatiek, de politie was niet zo streng richting de fans. Het zorgde er overigens wel voor dat iedere tegenstander voor tweehonderd procent gemotiveerd was tegen ons. Ze zorgden ook altijd dat ze tegen ons niet geschorst waren, dan pakten ze expres een week eerder al een gele kaart. Zodat ze er tegen ons sowieso bij waren. Iedereen wilde tegen ons spelen of van ons winnen.” Daal vond bij Beerschot zijn plek, nadat zijn avontuurlijke loopbaan hem in een tijdsbestek van acht jaar langs acht clubs in Schotland, Spanje, Australië, Hongkong en Vietnam had geleid. “Ik vond daar rust in mijn carrière, ik ben heel erg veranderd. Ik was altijd bezig, verveelde me snel en had geen rust in mijn lichaam.”

“De charme was de toegankelijkheid. Na de wedstrijd gingen wij altijd naar een café, heel dicht bij het stadion. Even wat drinken met de supporters, zij zeiden wat ze dachten en jij zei wat jij dacht. Het was heel gemoedelijk. Ik begon daardoor ook te beseffen wat er leeft, als de mensen uitleggen wat ze met de club hebben meegemaakt. Dan ga je erin mee en besef je wat het is om dat shirt te mogen dragen. Ik dacht daardoor: ik speel niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die mensen met wie ik na de wedstrijd een biertje dronk. Ik spreek heel veel mensen nog heel regelmatig en Beerschot is echt mijn club geworden. Ik had altijd maar één club, dat was Ajax. Maar Beerschot is daar bijgekomen”, vertelt Daal. Uiteindelijk speelde hij drie jaar voor Beerschot, waarin hij drie keer kampioen werd. Eigenlijk zou de laatste titel van Daal promotie hebben moeten betekenen naar het tweede niveau, alleen werd Beerschot destijds het ‘slachtoffer’ van de competitiehervormingen in België. Het aantal clubs in de Eerste Klasse B (in de volksmond 1B), het nieuwe tweede niveau, werd teruggeschroefd naar acht clubs, waardoor Beerschot buiten de boot viel en seizoen 2016/17 moest beginnen in de Eerste Klasse Amateurs. De titel op het derde niveau betekende het vierde kampioenschap op rij: een unicum in het Belgische voetbal.

De spectaculaire opmars van Beerschot houdt voorlopig al twee jaar halt in 1B. Het ging reeds twee keer mis in de play-off om een ticket voor het hoogste niveau. Twee seizoenen geleden dwarsboomde Cercle Brugge dankzij een rake strafschop in blessuretijd de weg naar 1A, terwijl KV Mechelen een jaar geleden ten koste van Beerschot promoveerde. Dat Mechelen betrokken was bij bij operatie Propere Handen, deed Beerschot-voorzitter Francis Vrancken besluiten om zich in Het Laatste Nieuws met een glas champagne te laten fotograferen om de promotie alsnog te vieren. Hij bleek nogal op de troepen vooruit te hebben gelopen, daar de omvangrijke corruptiezaak Mechelen uiteindelijk niet zijn plek in 1A kostte. Voor Beerschot restte een derde seizoen in 1B, waarin de tweede periodetitel werd veroverd en de Kielse Ratten daardoor voor de derde keer op rij mochten aantreden in de beslissende play-off (die gaat tussen de twee periodekampioenen). In de met 1-0 gewonnen heenwedstrijd van de finale tegen OH Leuven maakte Tissoudali uiteindelijk de winnende treffer.

“Dat was echt een bevrijdende treffer”, glundert Tissoudali in gesprek met Voetbalzone. De 27-jarige aanvaller speelt sinds de zomer van 2018 voor Beerschot, dat hem destijds overnam van AC Le Havre. “Ik speel nu op de positie waar ik veel meer kracht kan putten uit mijn aanvallende kwaliteiten, ik speel een beetje zwervend om de spitsen heen. Daardoor ben ik ook betrokken bij meer doelpunten, denk ik. De supporters zijn over het algemeen positief over mij, ik kom geregeld fans tegen als ik buiten het stadion koffie drink. Als je kijkt naar de aanhang: wij hebben de grootste supportersschare van 1B, echt 1A-waardig. Er zit heel veel druk op vanuit de supporters, zij willen dat we constant presteren. Je ziet ook in sommige wedstrijden dat ze ons echt tot de laatste seconde overeind houden. Als je echt niet goed speelt, kunnen ze soms wel boos of teleurgesteld reageren. Beerschot móét echt zo snel mogelijk terug naar 1A en dat is goed te merken.”

‘Daarom halen veel Nederlandse spelers het hier niet, het budget is ook hoger’

Voetbalzone sprak eerder met Tissoudali over zijn loopbaan tot dusver.Lees artikel

Er moet nog even het nodige geduld aan te pas komen voordat het zover is. Het is de vraag of de return nog gespeeld wordt en zo ja, wanneer dit dan gaat plaatsvinden. Indien de Belgische voetbalbond (KBVB) besluit om het duel te schrappen, is het de vraag welke clubs mogen promoveren. Los van een plaats op het hoogste niveau, is het ‘oude Beerschot’ inmiddels volledig terug. In 2018 werd voor 40.000 euro het oude stamnummer 13 teruggekocht, nadat de KBVB daar goedkeuring voor had gegeven. Dit stamnummer (iedere Belgische club heeft een dergelijk nummer) hoorde al sinds 1999 niet meer bij Beerschot, omdat de club destijds samenging met Germinal Ekeren en dus ook met hun stamnummer 3530 ophield te bestaan in 2013. In mei 2019 werd ook de naam Beerschot Wilrijk aangepast naar Beerschot Voetbalclub Antwerpen en is het logo veranderd, waardoor alle sporen van Wilrijk praktisch zijn verdwenen.

“De naam heeft ook een grotere marktwaarde omdat Beerschot een bekend merk is. De weglating van Wilrijk gebeurt met de beste intenties. In zes jaar tijd is Beerschot dankzij Wilrijk opgeklommen van eerste provinciale naar hopelijk eerste klasse. Dat hoofdstuk sluiten wij af maar Wilrijk zal altijd een deel van het Beerschot-verhaal blijven”, verklaarde ondervoorzitter Walter Damen in gesprek met Het Laatste Nieuws. Damen vormt samen met onder meer voorzitter Vrancken (die met zijn bouwbedrijf DCA dertig procent van de aandelen in handen heeft) en prins Abdullah Bin Mossaad (die veertig procent van de aandelen in handen heeft) het bestuur van Beerschot. Vooral laatstgenoemde is sinds het voorjaar van 2018 een opvallende verschijning in het bestuur van Beerschot. De Saudische prins is steenrijk geworden met een papierfabriek en heeft de laatste jaren zijn intrede gedaan in de sportwereld. Hij was voorzitter van de Saudische topclub Al-Hilal en heeft het Engelse Sheffield United in handen. Met Beerschot heeft hij torenhoge ambities, want de club moet straks op het hoogste niveau een rol van betekenis gaan spelen. Zodra de promotie naar 1A dus een feit is...

“Het kan mij niks schelen of die wedstrijd gespeeld wordt, als we maar promoveren. Daar ga ik ook vanuit. Het is zou echt een schande zijn als ze zeggen dat die wedstrijd geannuleerd wordt en niemand naar de Eerste Klasse gaat”, zo is Daal stellig over de afloop van het huidige seizoen. “De club hoort ook op het hoogste niveau, als je ziet wat er allemaal gebeurt. De supportersschare is zo groot en trouw, het heeft me ergens wel verbaasd hoe dat er aan toeging. Het komt niet vaak voor dat mensen zo fanatiek zijn wanneer er geen succes is. Juist door die malaise zou je denken dat mensen weglopen, omdat het zoveel pijn doet. Het gaf de mensen juist iets nieuws om naar uit te kijken. De mensen verdienen de promotie naar het hoogste niveau écht.”