Van boodschappenbezorger tot international en de Champions League

Twee jaar geleden reed Mailson Lima Duarte Lopes nog rond in de rode vrachtwagentjes van online supermarkt Picnic. Er klinkt een lach als hij zich voor de geest haalt hoe hij het bijbaantje combineerde met een dienstverband op amateurbasis bij FC Dordrecht. In de maanden die volgden, veranderde het leven van Lima in een rap tempo. Hij groeide bij de Schapenkoppen uit tot smaakmaker, verdiende een transfer naar Viitorul Constanta, haalde met de Roemeense club de Europa League en groeide uit tot international van Kaapverdië. Sinds een aantal maanden speelt de 25-jarige aanvaller voor FC Ararat-Armenia en met die club kroonde hij zich afgelopen seizoen tot kampioen van Armenië, waardoor nu de volgende halte in zijn loopbaan wacht: de voorronde van de Champions League.

Door Chris Meijer

Lima staat Voetbalzone te woord vanuit Wit-Rusland, waar Ararat zich voorbereidt op de eerste voorronde van de Champions League. Het Oost-Europese land klinkt misschien niet in de oren als de uitgelezen plek voor een trainingskamp. “De omstandigheden zijn wel prima, hoor. We werken een aantal oefenwedstrijden af, tegen Oekraïense en Wit-Russische clubs. Het gaat goed, er heerst een relaxte sfeer”, reageert Lima. Ararat werd in de kwalificatiecyclus voor het miljardenbal gekoppeld aan AIK, in 2018 de kampioen van Zweden en momenteel de nummer twee van de Allsvenskan. “Je kan ook een mindere tegenstander loten, maar je weet dat het altijd lastig wordt in de voorronde van de Champions League. Met deze tegenstander ben ik wel blij, zowel uit als thuis zullen we in een vol stadion spelen. Mijn ouders, broertje en vriendin kunnen zo ook naar Zweden komen om de wedstrijd te zien, dat is wel speciaal. Het is een mooie kans om mezelf te meten met een club uit een ander land en een sterkere competitie.”

Dat Ararat actief is in de eerste voorronde van de Champions League, is te danken aan het uiterst verrassende kampioenschap. De club werd twee jaar geleden pas opgericht, waarna begin 2018 de Russisch-Armeense miljardair Samvel Karapetyan zijn intrede deed. Ararat begon op het tweede niveau van het Armeense voetbal en wist direct te promoveren. Tijdens zijn eerste seizoen op het hoogste niveau verraste de club vriend en vijand door met één punt voorsprong op recordkampioen Pyunik de titel te pakken. Lima werd in februari door Ararat overgenomen van Viitorul en speelde sindsdien zestien wedstrijden voor de club. “Ze hebben mij en mijn zaakwaarnemer overtuigd. In het begin was ik een beetje sceptisch, maar ik heb het hartstikke naar mijn zin. Natuurlijk wil ik hier niet de rest van mijn carrière voetballen, dit kan de opstap vormen naar een mooiere en grotere competitie. Ik word gewaardeerd en ik speel, waardoor ik met mooie statistieken een stap hogerop kan afdwingen.”

Merk je ergens dat Ararat pas twee jaar bestaat?
“Eigenlijk niet echt. Bij elke club heb je wel een misverstand, maar dat heeft er niets mee te maken dat Ararat pas net bestaat. Ararat zal zich zeker verder ontwikkelen, daar twijfel ik niet over. Hoe langer de mensen er zitten, hoe soepeler het allemaal gaat verlopen. We spelen en trainen op het nationale trainingscomplex, dat is top. Er zitten een aantal natuurgrasvelden, een kunstgrasveld, een gym en een zwembad, maar ze hebben grote plannen om een eigen complex en stadion te bouwen. Dat moet binnen een paar jaar gebeuren.”

Waarin merk je nog meer de torenhoge ambities?
“We hadden bijvoorbeeld een Spaanse fitnesscoach, maar ze waren niet tevreden over hem. Zijn contract is niet verlengd en er is een betere gekomen. Daaruit kan je wel opmaken dat ze ambitieus zijn, er wordt continu gezocht naar het ontbrekende puzzelstukje. Je merkt het in de spelers die ze halen, jongens die op het hoogste niveau in Rusland, Roemenië, Nederland of Portugal hebben gespeeld. Het is geen kattenpis wat ze binnenhalen. Jongens komen niet uit die competities als ze een salaris krijgen van een degradant in de Eredivisie of een club uit de Keuken Kampioen Divisie. Met Rochdi Achenteh en Furdjel Narsingh zijn nu ook twee jongens met Eredivisie-ervaring erbij gekomen. Het is natuurlijk prettig om twee Nederlandse jongens erbij te hebben, het is fijn om weer eens Nederlands te praten en een beetje grapjes te maken.”

Wat heeft dat onverwachtse kampioenschap van Ararat losgemaakt in Armenië?
“Voor mij was het geen verrassing, want ik vind dat wij kwalitatief het beste team hebben. Maar het heeft zeker wat losgemaakt, je merkte soms wel dat mensen Ararat niet mogen omdat de club zo snel is opgekomen. De Champions League is een mooie gelegenheid om een grotere achterban te creëren, want de mensen in Armenië komen voornamelijk naar het stadion voor de Europese wedstrijden. Bij competitiewedstrijden zit er een paar honderd man op de tribune en onze vaste aanhang bestaat uit dertig tot veertig fans, de rest zijn losse supporters. Met de Champions- of Europa League komen er wel zes- tot tienduizend mensen naar het stadion. Dan zijn ze niet alleen in ons geïnteresseerd, maar ook in de tegenstander.”

Dat Lima zou mogen vooruitblikken op een Champions League-wedstrijd, lag enkele jaren geleden toch niet voor de hand. De wieg van de aanvaller stond in de Haagse Schilderswijk. “Op mijn derde zei ik tegen mijn moeder: ‘Mama, ik word profvoetballer en ga in grote stadions voetballen’. Dat was best bijzonder, want ik wist helemaal nog niet wat het inhield om profvoetballer te zijn. In de Schilderswijk is het zeker geen rozengeur en maneschijn. Er zijn heel veel verleidingen om de verkeerde kant op te gaan, met de verkeerde vrienden. Ik wuifde dat altijd weg, want ik had maar één doel: profvoetballer worden”, blikt Lima terug. Hij speelde lang voor amateurclub Haaglandia, tot ADO Den Haag in 2011 op zeventienjarige leeftijd zijn droom liet uitkomen. Na twee jaar in de jeugdopleiding van de club uit zijn geboortestad en twee seizoenen bij de beloften van FC Dordrecht, kwam Lima in 2016 na een jaar zonder club te hebben gezeten bij Fortuna Sittard terecht. Al snel tijdens zijn dienstverband in Limburg sloeg het noodlot toe met een zware knieblessure.

“Toen ik mijn kruisband scheurde, heb ik weleens verdrietig in mijn kamer gelegen. Dat was een minuut en daarna was ik weer de eigenwijze jongen, die tegen zichzelf zei: je moet hard werken en dan komt de rest vanzelf”, zegt hij over die periode. Dordrecht besloot hem na het door blessures verpeste jaar in Sittard een nieuwe kans te geven. “Als je 23 bent, is het moeilijk om in jezelf te blijven geloven. Ik heb vaak gehoord: ‘Waarom ga je niet bij een Tweede Divisie-club voetballen en wat er naast doen? Het is toch al te laat.’ Ik wuifde dat altijd weg met een lach, ik trainde keihard. Ik ging ’s nachts hardlopen in het Zuiderpark, was overdag uren met een bal of in de gym bezig.” Lima greep de kans van de Schapenkoppen met beide handen aan en groeide razendsnel uit tot smaakmaker, met vijf doelpunten in zeventien wedstrijden. Ondanks dat het pas zijn eerste echte halfjaar in het betaald voetbal was, stonden in de winterstop verschillende clubs voor de deur.

Heeft de wat moeizame start van je carrière invloed gehad op je keuze om al na een halfjaar in het eerste van Dordrecht de overstap naar Viitorul te maken? Dat je zoiets had: het is misschien wel nu of nooit?
“Ik ken ook de andere kant van de medaille, omdat ik weet hoe het is om thuis te zitten terwijl je kwaliteiten hebt. Toen ik de kans kreeg bij Dordrecht om te laten zien wat ik kon, was ik een van de smaakmakers en topscorer. Er kwam een trein en je weet nooit of die daarna nog eens langskomt, doordat je bijvoorbeeld geblesseerd raakt. Het is aan mij om wat van mijn carrière te maken in het buitenland. Als ik eerlijk ben, weet ik niet of er interesse vanuit Nederland was. Er waren wat clubs met belangstelling, vooral vanuit Roemenië. Ik ben gaan rondvragen en kwam erachter dat Viitorul een goed georganiseerde club is, die jonge spelers de ruimte geeft om hun talenten te ontplooien. Uiteindelijk heb ik daar heel veel geleerd, omdat we werkten met een trainer die een hele grote speler is geweest.”

Gheorghe Hagi, oud-middenvelder van onder meer Real Madrid, Barcelona en Galatasaray, was je trainer bij Viitororul. Hoe heb je dat ervaren?
“Hij had een duidelijke spelopvatting, wist dat goed en duidelijk over te brengen. Je merkt dat Hagi nog altijd een legende is. Normaal gesproken staan bij de bus de fans altijd op de spelers te wachten, maar in Roemenië was dat overal wel anders. Wij konden zo doorlopen, want iedereen wilde met de trainer op de foto. Als we in stadions kwamen, scandeerden mensen zijn naam. Hij is ook niet arrogant, hij nam altijd de tijd voor een foto of handtekening. Doordat hij de leiding heeft bij Viitorul is alles enorm goed geregeld, van Nike-kleding tot het salaris dat op tijd gestort werd. De trainingen, de velden, het eten: alles was top. Hagi heeft zijn eigen hotel, daar aten we elke dag na de training. Mensen rennen voor een legende als hij. Als er iets op de club niet ging zoals hij wilde, liet hij dat merken. Binnen een paar minuten was het dan geregeld. Hij heeft meer macht dan andere mensen in het land, ze nemen meer dingen van hem aan.”

Je hebt in een jaar in Roemenië de beker gewonnen en voorronde Europa League gespeeld, waarin Vitesse vorig seizoen te sterk was. Hoe kijk je terug op je dienstverband bij Viitorul?
“Met een dubbel gevoel. Ik heb daar heel veel geleerd, maar heb aan de andere kant ook voornamelijk als een soort wingback gespeeld. Volgens Hagi was ik met mijn loopvermogen, snelheid en één-tegen-één-duels geschikt voor die positie. Ik ben een vleugelaanvaller en de positie van wingback ligt me niet echt, vind ik. Dat heb ik ook wel bij Hagi aangegeven, maar ja, zijn wil is wet. Als de trainer in Roemenië aan het woord is, kan er niks worden teruggezegd. Ik kwam afgelopen seizoen steeds vaker op de bank te zitten. Met het oog op speelminuten heb ik ervoor gekozen om te vertrekken en de club was bereid om ondanks een doorlopend contract mee te werken.”

Als speler van Viitorul heb je wel je debuut gemaakt voor Kaapverdië, in juni 2018 tijdens de met 2-3 gewonnen oefeninterland tegen Algerije.
“Twee jaar geleden bracht ik nog boodschappen rond en acht maanden later stond ik tegenover Riyad Mahrez, die net voor tachtig miljoen euro naar Manchester City was gegaan. Ik ging, met alle respect, van op een vrijdagavond tegen TOP Oss spelen naar een interland tegen Algerije in een groot stadion. Op dat moment besefte ik dat nog niet, pas later ging ik erover nadenken met wie en tegen wie ik speelde. Afgelopen week zag ik Algerije spelen en dan zie ik Mahrez aan het werk, dan denk ik toch: ik heb tegen die gozer gespeeld. Bij Algerije deed ook Yacine Brahimi (van FC Porto, red.) mee, terwijl ik samenspeelde met Garry Rodrigues: dat zijn gewoon jongens die in de Champions League speelden. Daar merkte ik dat het niveauverschil niet zo groot is. Ze hebben meer ervaring en soms moet je een beetje geluk hebben, al dwing je dat ook af. Dat ik meekon en mijn ding kon doen, was een soort bevestiging.”

“In 2013 zag ik Kaapverdië op de Afrika Cup en zei ik tegen mezelf: op een dag wil ik voor deze ploeg spelen, als ik nooit voor Nederland kan uitkomen. Uiteindelijk is dat zo gebeurd, dat maakt me enorm trots. Het maakt ook mijn ouders waanzinnig trots, omdat hun zoon voor Kaapverdië speelt en hun achternaam op het shirt draagt”, gaat Lima verder. Het duel met Algerije was tot dusver zijn enige interland voor Kaapverdië, al zat hij in oktober 2018 nog tijdens de interlands tegen Tanzania en Lesotho op de reservebank. Via Armenië hoopt de aanvaller op termijn in een ‘grotere competitie’ terecht te komen, al is zijn belangrijkste doel om als voorbeeld te dienen voor de jeugd in de Schilderswijk. “Nu zullen de kinderen in de Schilderwijk mij niet herkennen, tenzij ik over een aantal jaar ergens in een grote competitie of in de Champions League speel. Ik wil later mijn verhalen overbrengen, ook zeker het mentale gedeelte. Kijk, je moet realistisch zijn. Ik weet dat ik nooit bij Real Madrid zal spelen, ook al was dat altijd mijn droom. Ik ben ook maar een nuchtere jongen uit de Schilderswijk. Als ik het hier goed doe en ik kan in een bepaald land heel veel geld verdienen, doe ik dat ook. Maar ik kan nog steeds een hoog niveau en een sterkere competitie halen, ik weet dat ik het in me heb. Ik ben van ver gekomen, dus niks is onmogelijk.”