‘Door de oorlog zijn Jeremain Lens en ik daar huisgenoten geworden’

“Bulgarije, Oekraïne, Kazachstan, Bahrein, India: tja. Als je me tien jaar geleden had gezegd dat het zo zou lopen, had ik je misschien wel voor gek verklaard.” Gregory Nelson schiet in de lach als hij kort terugkijkt op zijn loopbaan. De 31-jarige aanvaller is na zijn vertrek bij het Indiase Chennaiyin FC voor even terug in geboortestad Amsterdam, in afwachting van een nieuwe episode in zijn avontuurlijke carrière. “Van geen enkele ervaring heb ik spijt gehad, of dat ik het daar niet naar mijn zin had.”

Door Chris Meijer

In de loopbaan van Gregory Nelson bestaat één zekerheid: hij keert altijd voor even terug in Amsterdam. De aanvaller besloot onlangs na twee seizoenen Chennaiyin FC achter zich te laten en is daardoor even in Nederland, waardoor het gesprek met Voetbalzone plaatsvindt op een zonnig terras in de hoofdstad. “Ik heb altijd wel een standaardrijtje als ik hier ben: langs mijn ouders, wat tijd spenderen met mijn vrouw en dochter en daarna op pad met mijn vrienden. Het is altijd lastig om weer weg te gaan, maar ik moet zeggen: als ik twee of drie weken in Nederland ben, ben ik er ook wel klaar mee. Dan begint het weer te kriebelen. Ik heb hier niet veel te doen. Mijn vriendin en vrienden werken, mijn dochter gaat naar school. In het begin is het wel leuk, maar na een tijdje zit ik weer thuis”, lacht Nelson. Amsterdam is de plaats waar zijn wieg stond en hij opgroeide samen met Jeremain Lens, Rodney Ubbergen en Dominique Kivuvu. Met de twee eerstgenoemden speelde Nelson samen in de jeugdopleiding van AZ, waar hij in eerste instantie te boek stond als groot talent. De aanvaller speelde interlands voor de Onder-17, Onder-18 en Onder-19 van Oranje, maar uiteindelijk kwam hij niet verder dan één wedstrijd in de hoofdmacht van AZ.

De Alkmaarders lieten Nelson in 2009 transfervrij naar RBC Roosendaal vertrekken. Na anderhalf jaar liet hij de inmiddels uit het profvoetbal verdwenen club achter zich, waarna verschillende aanbiedingen uit de Eerste Divisie binnenkwamen. Tegelijkertijd meldde ook CSKA Sofia zich bij Nelson. “Ik kon daar om het kampioenschap en in de Europa League spelen. Ze betaalden ook vele malen meer dan ik in de Jupiler League kon verdienen. Die stap was niet heel moeilijk”, zo blikt Nelson terug op de keuze voor CSKA Sofia. Na anderhalf jaar stond Metalurh Donetsk uit Oekraïne voor hem op de stoep en eigenlijk wilde hij de Bulgaarse hoofdstad op dat moment niet verlaten. “In de winterstop werd ik gebeld: ‘Je kan naar Metalurh Donetsk, ze willen je kopen’. Ik reageerde: ‘Ik wil helemaal niet weg. Ik heb het naar mijn zin hier, we staan eerste’. Toen kreeg ik te horen dat ik niet meer aan spelen zou toekomen als ik niet ging, de club had blijkbaar het geld nodig. Daardoor ben ik een beetje tegen mijn zin weggegaan.”

Metalurh Donetsk was eigendom van oligarch Serhiy Taruta, die miljoenen in de club pompte om te kunnen concurreren met stadgenoot Shakhtar. “We hadden daar een geweldig complex, waarop iedere speler zijn eigen kamer had. Beneden zat een restaurant, er zaten zwembaden, jacuzzi’s en vijf of zes velden. Naar uitwedstrijden gingen we met de privéjet.” Nelson woonde tweeënhalf jaar lang redelijk onbezorgd in Donetsk, tot in het oosten van Oekraïne oorlog uitbrak. Nadat vlucht MH17 in de zomer van 2014 uit de lucht werd geschoten, besloot Metalurh te verhuizen naar hoofdstad Kiev. “Dat het ineens oorlog was, was wel even schrikken. Maar ik moet zeggen: toen ik nog in Donetsk woonde, werd ik weleens gebeld dat ze ergens aan het schieten waren. Dat was dan in Nederland op het nieuws. Ik reed dan langs die plek en liet zien: ‘Kijk, hier is niks aan de hand’. Het werd soms wat erger gemaakt dan het was.”

De club huurde in Kiev een hotel in zijn geheel af om de selectie te kunnen onderbrengen. Nelson besloot hier echter geen gebruik van te maken, omdat hij bij jeugdvriend Lens kon intrekken. Hij speelde op dat moment bij Dynamo Kiev, waardoor de huisgenoten ook drie keer tegenover elkaar stonden op het veld. “Door de oorlog zijn we in Kiev huisgenoten geworden. Jeremain zei: ‘Als je in Kiev gaat wonen, kan je net zo goed bij mij intrekken’. Die wedstrijden tegen elkaar waren mooi, al heeft hij ze allemaal gewonnen. Onderling maak je daar een beetje grapjes over.” Door de oorlog hield Metalurh in de zomer van 2015 op te bestaan. “Ik ben voor die tijd weggegaan, ik had het wel gezien daar. De oorlog heeft ook invloed gehad op de Oekraïense competitie, het is zeker minder geworden. Ik sprak daar af en toe nog wel wat mensen. Toen ik daar vanaf Bulgarije naartoe ging, was het zeker een stap vooruit. Je ziet dat heel veel topspelers vanaf Shakhtar Donetsk of Dynamo Kiev zijn gekomen.”

Via het Bulgaarse Botev Plovdiv leek Nelson vervolgens bij Kaysar Kyzylorda uit Kazachstan terecht te komen. “Ik snap niet dat die club uit Kazachstan op mijn cv staat”, lacht Nelson. Hij sloot bij Kaisar aan toen de club op trainingskamp in Turkije was. Nelson zette zijn handtekening onder een contract, dat zou ingaan als hij de medische keuring had doorstaan. “Maar na een week had ik nog geen medische keuring gehad. Ik trainde daar wel mee, maar had geen klik met mijn medespelers en de trainers. Eigenlijk was ik niet helemaal gelukkig, dus op gegeven moment vroeg ik wanneer die medische keuring ging plaatsvinden. ‘Komt wel, komt wel’, kreeg ik te horen. Toen werd ik gebeld door iemand anders, die vroeg of ik al getekend had. ‘Volgens mij wel’, antwoordde ik. Ik moest laten zien wat ik getekend had en kreeg de vraag of ik die medische keuring al gehad had. Het antwoord daarop was nee, dus hij zei: ‘Ik heb nu een contract voor je in Bahrein, ze spelen Aziatische Cup. Je moet nu komen en morgen tekenen, anders kan je niet ingeschreven worden’. Ik heb de eerstvolgende vlucht naar huis gepakt, mijn spullen bij elkaar gepakt en ben naar Bahrein gevlogen.”

In plaats van Kaisar tekende Nelson uiteindelijk bij Al-Muharraq SC. Al snel merkte de aanvaller dat het er in Bahrein wat anders aan toegaat dan hij gewend was. “Veel van die voetballers zijn stinkend rijk, hebben een eigen bedrijf. Die jongens zijn wat ouder, hebben een gezin. Als je ziet in wat voor auto’s zij kwamen aanrijden... Het voetbal maakt hen niet uit, dat doen ze voor het plezier. Als ze geen zin hebben, blijven ze lekker thuis. Het kon zijn dat ik de ene dag met vijftien man op het veld stond en de andere dag met acht man, omdat die gasten geen zin hadden om te komen. Als buitenlanders moesten we komen, vanwege het contract. Ze kunnen daar aardig voetballen. De betere spelers worden snel weggeplukt door clubs uit Qatar, de Emiraten of Saudi-Arabië. Ik denk dat veel mensen wel naar die landen willen, het is er modern, de zon schijnt en je kan goed verdienen. Het was zeker mijn ambitie die kant op te gaan. Uiteindelijk is het India geworden.”

De afgelopen jaren speelden er de nodige grote namen in de hyperambitieuze Indian Super League. Zo brachten onder meer Alessandro Del Piero, David Trezeguet, Florent Malouda, Nicolas Anelka, Robbie Keane, Alessandro Nesta, Marco Materazzi, Freddie Ljungberg en Dimitar Berbatov tegen een riante vergoeding hun laatste periode als profvoetballer in India door. Nelson speelde met Chennaiyin tegen Berbatov, destijds in dienst van Kerala Blasters. “Je hoorde verhalen dat hij niet zoveel zin meer had en dat hij er alleen voor het geld zat. Ik sprak Berbatov voor de wedstrijd even aan in het Bulgaars, ik wist nog een paar woordjes van mijn tijd daar. Hij keek daar wel een beetje raar van op.” De professionele benadering van het voetbal in India zorgde enigszins voor verbazing bij Nelson. “We gingen daar met de bus naar het stadion en voordat je het stadion ingaat, moest je je telefoon inleveren. Apple watch, alles wat digitaal is, moet je inleveren. Dat krijg je dan na de wedstrijd pas terug. Dat is om te voorkomen dat je onderling kan bellen om de wedstrijd te fixen. Ik had dat ergens in Europa nog nooit meegemaakt.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Two years of assists, entertainment and magic! ? . . It was a pleasure having you represent the CFC blue. All the best for your future endeavors, Machan. ?? . . #NandriNelson #PoduMachiGoalu

Een bericht gedeeld door Chennaiyin FC (@chennaiyinfc) op 23 Apr 2019 om 4:56 (PDT)

“Voetbal is upcoming, cricket is nog steeds sport nummer één. Ik denk dat het voetbal in de toekomst alleen maar groter gaat worden. Het is zeker groter dan we in Nederland denken. Ik weet de exacte nummers niet, maar ze lieten zien hoeveel mensen de finale hadden gezien. Dat waren iets van honderd miljoen mensen”, vervolgt Nelson. Met Chennaiyin kroonde hij zich in zijn eerste seizoen tot kampioen van India, door Bengaluru FC in de finale te verslaan. Mede door het kampioenschap besloot Nelson zijn verblijf in India met een jaar te verlengen. “Dat kampioenschap maakte best veel los, omdat we de underdog waren. Normaal gesproken wordt de finale op neutraal terrein gespeeld, maar ze hadden het zo geregeld dat het uiteindelijk bij hen gespeeld werd. Toevallig. Alles was een beetje tegen ons. Om dan toch nog daar te winnen, is mooi. We hebben na de wedstrijd een tijdje in de kleedkamer gezeten, maar dat was om te feesten en niet omdat we er niet uit konden. Ze gooien weleens wat dingen op het veld, verder viel het mee met de vijandelijkheden.”

Merk je dat je je de afgelopen twee jaar in de picture hebt gespeeld in Azië?
“Er komen nu wel een aantal aanbiedingen uit Azië voorbij. Nu ik vrij ben, weten ze me overal te vinden: Facebook, LinkedIn, WhatsApp. Ik heb bepaalde mensen met wie ik spreek, zoals Abhay Ramautarsing, en verder laat ik me niet gek maken door zaakwaarnemers. Ik krijg nu wat belletjes en tegen sommige dingen zeg ik direct nee. Ik heb aanbiedingen uit Indonesië en Maleisië geweigerd. Maleisië was een leuke aanbieding, maar dat was voor zes maanden. Dus dan zit ik in januari weer zonder club. Alle clubs zijn net klaar, dus ik denk dat het nu een beetje gaat lopen. Persoonlijk wil ik wat liever dichter bij Nederland spelen. Mijn dochter gaat naar school en in september krijg ik een tweede, dus het wordt allemaal wat lastiger. In het verleden kon ik zeggen: ik mis jullie, kom even deze kant op.”

Is dat een keerzijde aan een avontuurlijke loopbaan die weinig mensen zien?
“Mijn dochter groeit op en elke dag doet of leert ze wat anders. Dat soort dingen mis ik, dus dat is wel het moeilijkste. Ook gewoon verjaardagen van familie, je kan er niet zijn op bepaalde momenten. Dat moet je ervoor opgeven. Er zit een hele mooie kant aan dit bestaan, maar zeker ook een mindere kant die niet veel mensen zien of begrijpen. Naar de landen waar ik heb gezeten, kon ik mijn gezin eigenlijk niet naartoe meenemen. In India was het gewoon niet mogelijk, een internationale school hadden ze daar bijvoorbeeld niet. Als ik nu naar een leuk land ga waar ze gewoon een internationale school hebben, kunnen ze mee. Dat neem ik wel mee in mijn keuze.”

Terugkeren naar Nederland is voor jou nog geen optie?
“Ik zie Nederland niet als een optie, vooral om financiële redenen. Ik vind het niet erg om in de Eerste Divisie te spelen, maar nu ambieer ik nog andere dingen. Misschien dat ik over twee jaar kom afbouwen. Eerlijk gezegd ben ik niet echt bezig geweest met de picture. Sommige mensen denken: als je naar die landen gaat, raak je uit de picture. Ik heb in best wat totaal verschillende landen gewoond en gewerkt, het zijn mooie ervaringen en die draag ik altijd met me mee. Ik heb overal ter wereld vrienden. Soms denk je wel: wat als ik in Nederland was gebleven? Ik ken ook best wat jongens van mijn leeftijd die in Nederland zijn gebleven en met wie het niks is geworden.”