De amateurvoetballer uit de derde klasse die uitgroeide tot international

Nadat hij op dinsdag met Burundi Onder-23 tegenover Congo had gestaan in het Stade Municipal de Kintélé in Brazzaville, speelde Mousa Nahimana vier dagen later weer met derdeklasser Be Quick Zutphen op sportpark Het Zuidveen tegen UNI VV. De 21-jarige amateurvoetballer maakte in de afgelopen interlandperiode zijn debuut in de beloftenploeg van het Afrikaanse land, dat hem al langere tijd op de radar had. De kans is behoorlijk groot dat de vleugelverdediger komende zomer met Burundi deelneemt aan de Afrika Cup in Egypte.

Door Chris Meijer

Nahimana werd geboren in Burundi en kwam elf jaar geleden met zijn familie in Nederland terecht. Hij begon met voetballen bij Be Quick Zutphen, waarna Go Ahead Eagles hem op zeventienjarige leeftijd binnenhaalde. Na twee jaar moest Nahimana de club uit Deventer verlaten. Zijn keuze viel vervolgens op toenmalig eersteklasser FC Zutphen, maar na een tegenvallend seizoen besloot hij die club achter zich te laten. Nahimana koos voor een terugkeer naar zijn oude club Be Quick Zutphen, waar meer spelers uit de top van het amateurvoetbal waren teruggekeerd om de zaterdagtak vanuit de vierde klasse omhoog te helpen. Tegelijkertijd kreeg de vleugelverdediger de mogelijkheid om zich aan te sluiten bij de Global Football Academy, waar hij vijf keer per week traint en geregeld oefent tegen de jeugdteams van profclubs. Bij deze academie werd Nahimana razendsnel opgemerkt door een scout, die connecties had bij de voetbalbond van Burundi. Op die manier kreeg hij plotseling te horen dat hij spoedig zou kunnen uitgroeien tot international voor het Afrikaanse land.

“Die scout zei: ‘Je kan goed voetballen, vind je het leuk om voor je land te spelen?’ 'Natuurlijk', zei ik tegen hem. Hij zou binnen twee weken wat laten weten en na een week kreeg ik een telefoontje dat ik in de selectie zat. Op dat moment nam ik het nog niet echt serieus, ik dacht:'Waarom zouden ze bij mij aankloppen? Er lopen vast genoeg spelers rond.' Toen de uitnodiging daadwerkelijk kwam, werd het echt serieus”, blikt Nahimana terug in gesprek met Voetbalzone. Bondscoach Olivier Niyungeko nodigde hem in oktober 2018 uit voor de thuiswedstrijd in de kwalificatie voor de Afrika Cup tegen Mali, waarin hij in eerste instantie op de reservebank zou zitten. “Ik werd goed opgevangen, vooral door Saido Berahino. Hij is een hele chille gast, het tegenovergestelde van hoe hij in de media wordt neergezet. Ik vond het gaaf dat hij me zo opving, dat had ik eigenlijk niet verwacht. Hij regelde direct kleding voor mij, zorgde dat ik een plek aan tafel kreeg en maakte een beetje grapjes. Zowel binnen als buiten het veld motiveert hij jongens, hij is echt een goed persoon.”

In die dagen in oktober stond Nahimana voor het eerst op het trainingsveld met de nationale ploeg, die op dat moment naast Berahino (Stoke City) met Gaël Bigirimana (Hibernian) nog één in Europa actieve speler herbergde. Het gros van de Burundese internationals speelt in Afrika, in landen als Rwanda, Etihopië, Kenia, Zuid-Afrika, Algerije, Oeganda, Burundi en Tunesië. “Voor de training kijk je om je heen en dan denk je toch: 'Ik sta hier met grote spelers.' Als je de bal aanraakt, vergeet je dat soort dingen. In het begin zag ik wel dat het een stuk sneller ging, het was lastig. Maar gaandeweg wende ik er wel aan. Het niveauverschil is groot, maar in Afrika kan je als hele technische voetballer rondkomen, zolang je uit de duels blijft. Als je de duels gaat opzoeken, zal je niet ver komen”, lacht Nahimana over het Afrikaanse voetbal. Aanvankelijk werd beloofd dat hij als invaller in het veld zou komen in de thuiswedstrijd tegen Mali, maar door dat plan ging vlak voor de wedstrijd een streep.

Enfant terrible vervolmaakt bizar levensverhaal: ‘Dit is een droom die uitkomt’

Voetbalzone schreef onlangs een uitgebreid verhaal over Saido Berahino en Burundi, dat voor het eerst de Afrika Cup wist te halen.Lees artikel

Men kwam erachter dat Nahimana geen Burundees paspoort had, want deze had hij laten vervallen toen hij in Nederland kwam. In het Nederlandse paspoort van de verdediger stond weliswaar dat hij in Burundi geboren was, maar dit was niet genoeg om hem speelgerechtigd te krijgen. Zodoende keerde Nahimana zonder een minuut te hebben gespeeld weer terug naar Nederland. Een maand later ontving hij andermaal een uitnodiging voor de nationale ploeg van Burundi, voor de uitwedstrijd tegen Zuid-Soedan. Er was echter opnieuw een probleem: de Burundese voetbalbond had geen geld om de vliegtickets van de spelers uit Europa te betalen. Voor Nahimana was het niet mogelijk om dit uit eigen zak te betalen. “Voor Berahino was dit bijvoorbeeld geen probleem, maar voor mij is het een ander verhaal. Al die vluchten kosten een hoop geld. Ik ging daarna twijfelen en denken dat er wat anders aan de hand was of dat het niet meer zou lukken.” In februari plofte er wederom een brief uit Burundi bij Nahimana op de deurmat, deze keer met een uitnodiging voor de Onder-23. “Ik was toch een beetje voorzichtig met mijn enthousiasme. Uiteindelijk kreeg ik een week voordat ik naar Burundi moest een vliegticket opgestuurd. Nou, dat kon ik echt niet geloven.”

Nahimana meldde zich eind maart in Burundi voor de dubbele ontmoeting met Congo-Brazzaville Onder-23 in het kader van de kwalificatie voor de Afrika Cup. De eerste wedstrijd in de Burundese hoofdstad Gitega eindigde in een doelpuntloos gelijkspel. “Toen ik onderweg was met het vliegtuig, besefte ik het nog niet echt. Op het moment dat je op het veld staat en het shirt aan hebt, besef je het pas écht. Het zorgde voor kippenvel en opluchting, ook omdat ik het eigenlijk niet meer verwacht had”, zegt Nahimana. In zijn tweede wedstrijd op Afrikaanse bodem, in Brazzaville, maakte hij direct fijntjes kennis met hoe het er aan toe kan gaan. Burundi leidde op bezoek bij Congo lange tijd met 0-1, maar zag die voorsprong in de laatste vijf minuten door een dubieuze vrije trap en een nog dubieuzere strafschop verdampen. Daardoor ging Congo verder in de kwalificatiereeks voor de Afrika Cup, waarin nu een ontmoeting met Zambia wacht. “Direct na die strafschop floot de scheidsrechter af, terwijl er nog zes minuten blessuretijd gespeeld hadden moeten worden. Een ploeggenoot spreekt een beetje Congolees en de teambaas zei tegen zijn juichende spelers: ‘Waarom juichen jullie? Jullie hebben niet terecht gewonnen.’”

“Het was op de luchthaven al een hele rare situatie. Doordat ze de scheidsrechter en de grensrechters moesten opvangen, stonden wij ruim een uur te wachten. Dat ging heel raar, op een overdreven vriendelijke manier. Wij hadden toen al het gevoel dat er iets niet klopte. In de wedstrijd begon het ermee dat we voor hele kleine overtredingen gele kaarten kregen. Uiteindelijk kregen we acht gele en twee rode kaarten”, vervolgt de vleugelverdediger. In aanloop naar de wedstrijd kreeg hij ook te maken met de Afrikaanse manier van organiseren. “Ze gingen pas op het allerlaatste moment de tickets boeken, maar er waren niet genoeg plekken over in het vliegtuig voor de hele selectie. Ze hebben toen drie keer een deel gedaan. Dan denk je: 'Tjonge, jonge.' Maar ja, je moet ermee leren leven. Sommige jongens kwamen een dag voor de wedstrijd, anderen waren er al. Ik ben er nu wel aan gewend.”

Voor Nahimana betekent zijn interlandcarrière zijn eerste weerzien met Burundi, het land waar zijn wieg stond. Hij geeft aan dat hij altijd droomde van een terugkeer in zijn geboorteland, al viel dat weerzien hem ergens ook een beetje zwaar. “De verschillen tussen Burundi en Nederland in de maatschappij zijn waanzinnig groot, het is een heel arm land. Je ziet de mensen daar strijden om één dag te kunnen eten met het gezin. Ze vroegen me om één euro. Ik dacht: 'Wat is nou één euro?' Daar kan je daar met zes mensen van eten. Ik vond het jammer dat ik niet meer mensen kon helpen, want het liefst wil ik iedereen gelukkig zien. Ik kon er een traantje om laten, eerlijk gezegd.” Tijdens zijn laatste verblijf in Burundi merkte Nahimana wat voetbal kan losmaken in het straatarme land, toen de nationale ploeg zich voor de eerste keer in de geschiedenis wist te plaatsen voor de Afrika Cup. Dat toernooi wordt komende zomer afgewerkt in Egypte en de verdediger schat de kans op ‘tachtig á negentig procent’ dat hij tot de selectie zal behoren.

“Ik heb gesprekken gehad met de bondscoach en waarschijnlijk word ik opgeroepen om mee te gaan naar de Afrika Cup. Ze hebben nu eigenlijk geen linksback, waardoor er een middenvelder op die positie speelt. Het is even afwachten”, zo klinkt het. Voor Nahimana vormt de interlandcarrière in ieder geval een boost voor zijn carrière, want een bestaan als profvoetballer heeft hij nog niet uit zijn hoofd gezet. “Ik doe niks anders dan voetballen en ik weet verder ook niet wat ik in de toekomst zou moeten doen als een profloopbaan er niet inzit. Ik word een stuk ouder, het is op dit moment alles of niks. Ik moet geduld hebben, hard blijven werken en die interlands geven me meer motivatie. Als dat er niet was, had ik de moed al opgegeven. Het komt niet vaak voor dat iemand uit de derde klasse international is. Ik vind het zelf ook wel bijzonder, eerlijk gezegd. Wat er nu gebeurt, is al prachtig. Maar ik ben ervan overtuigd dat er nog mooiere dingen gaan komen. Het is puur een kwestie van geduld en hard werken.”