‘De eerste maand hebben we ergens op een zolder van een kerk geslapen’

YTTERHOGDAL/ORISTANO - “Ik heb weleens aan vrienden verteld wat we daar hebben meegemaakt en die zeiden: Dit is een grapje, dat geloven we niet.” Phil van den Broek moet even lachen en laat een stilte vallen. Afgelopen zomer besloot de 22-jarige doelman het avontuur op te zoeken bij het Italiaanse Tharros Calcio. Na vijf roerige maanden heeft Van den Broek Sardinië alweer achter zich gelaten om zijn voetbalavontuur voort te zetten bij het Zweedse Ytterhogdals IK.

Door Chris Meijer

In Nederland speelde Van den Broek achtereenvolgens voor PSV, NAC Breda, FC Den Bosch, FC Eindhoven en RKC Waalwijk. Desondanks maakte hij nooit zijn debuut in het betaald voetbal en na vorig seizoen in het beloftenteam van de Waalwijkers te hebben gekeept, kwam de sluitpost afgelopen zomer op een kruispunt in zijn carrière te staan. “Op mijn leeftijd moet je gaan kiezen voor een doorbraak of een maatschappelijke carrière. Ergens in Nederland bij een profclub in de beloften keepen en tweede of derde doelman zijn, is leuk als je achttien of negentien bent. Ik dacht eraan om een studie op te pakken, een maatschappelijke carrière te beginnen en in Nederland in het amateurvoetbal te gaan spelen. Een andere optie was ergens in het buitenland in de lagere divisies voor een doorbraak gaan”, vertelt Van den Broek in gesprek met Voetbalzone. Het werd uiteindelijk de laatste optie. Een op het eerste oog droomaanbod van Tharros lokte de Brabander naar het Italiaanse eiland Sardinië.

“Ik had contacten met die president, de beloftes en het contract zagen er goed uit. Ik was net 22 geworden, kon in Nederland naar een paar Derde Divisie-clubs. Welke voetballer wil niet op Sardinië voetballen? Het is een vakantie-eiland, ik kreeg foto’s dat het in Nederland regende en ik zat daar in mijn korte broek op het strand. Iedere jonge voetballer droomt ervan om naar zo'n eiland te gaan.” Tharros komt uit in de Prima Categoria, het zevende niveau van het Italiaanse voetballer. Samen met nog vijf andere buitenlandse spelers werd Van den Broek naar Sardinië gehaald. “Je hoort veel goede verhalen over Italië, dat voetbal daar enorm leeft. Ik had verwacht dat het in de voetbalwereld goed geregeld zou zijn, maar je merkt daar dat het best wel zwarte business is, dat regels meer richtlijnen zijn. Alles is toegestaan als je wint, zo lijkt het. Als ze eigen spelers in de rug moeten steken om dit te bereiken, laten ze dat niet na. Ik kwam er al snel achter dat het misging, dat was na een aantal weken al duidelijk.”

Waaraan merkte je dat al zo snel?
“De eerste maand hebben we met z'n zessen ergens op een zolder van een kerk geslapen. Dat was echt bizar. Het scheelde dat het nog bloedheet was, dus we gingen nog niet kapot op die zolder. Ze zeiden toen dat het maar voor een weekje was, omdat het huis in orde moest worden gemaakt. Na drie of vier weken hadden we wel door dat er iets niet klopte, omdat ze leugens bleven vertellen.”

Is het qua huisvesting uiteindelijk wel goed gekomen?
“In zes maanden tijd heb ik zo'n acht slaapplekken gehad. Iedere keer waren er weer problemen met wat ze geregeld hadden. We hebben twee weken ergens in een huis gezeten, kwam de politie op gegeven moment aan de deur om te vertellen dat we eruit moesten. Ik via Google Translate gevraagd wat het probleem was, bleek dat het appartement nooit betaald was. Op Sardinië sprak niemand Engels, dus er was sprake van een behoorlijke taalbarrière. Google Translate was mijn beste vriend, dat zeg ik eerlijk. Bij besprekingen merkte je dat er een beetje achter je rug om werd gesproken. Ze dachten: zij kunnen toch geen Italiaans. Maar als je na een paar maanden de taal enigszins begint te begrijpen, hoor je veel dingen. Dan voel je je ook niet op je gemak.”

Hoe werd er tegen jullie als buitenlandse spelers aangekeken?
“Ze denken al heel snel: waarom laten we niet eigen jeugd doorstromen? Je moet jezelf bewijzen, al waren ze vrij snel onder de indruk van mij. We zaten met zes buitenlandse spelers en als je soms hoorde wat er vanaf de tribunes werd geschreeuwd als een buitenlander een fout maakte... Je ligt gewoon altijd onder een vergrootglas, dus je moet veel beter presteren dan de lokale spelers. We hadden ook nog eens een heel jong elftal, met een gemiddelde leeftijd van zeventien. Dan ligt er druk op je schouders, omdat ze hadden verwacht dat de buitenlandse spelers het team op sleeptouw zouden nemen.”

“We kwamen aan met zes buitenlandse spelers en één jongen heeft in een halfjaar tijd geen enkele wedstrijd gespeeld. Na een tijdje kwamen ze erachter dat ze eigenlijk teveel buitenlandse spelers hadden, qua salaris. Ze hebben die jongen gewoon nooit ingeschreven, maar hij kreeg iedere week te horen dat het bij de federatie lag. Hij heeft een halfjaar niet gespeeld, want we kwamen uiteindelijk erachter dat ze zijn inschrijving nooit hebben ingediend”, gaat Van den Broek verder. “Zo ging dat ook bij ons. De eerste maand heb ik wedstrijden gespeeld. Toen kreeg ik een brief van de federatie, waarin stond dat ik geschorst was. Het bleek dat ik niet was ingeschreven en dus ook niet speelgerechtigd was. Ik heb de schorsing uitgezeten, ze gaven aan dat het geregeld was en twee wedstrijden later bleek dat ik nog steeds niet ingeschreven was. Zo ging dat iedere keer. Leugentjes, zoet houden.”

Hoe ging dat verder met de dingen die ze voor jullie geregeld hadden?
“Ik had mijn knie verdraaid. Een fysio hadden we niet meer, want die kwam niet meer opdagen. De fysio had zijn salaris niet gehad, dus die zei: Ik kom niet meer. Maar we trainden wel iedere dag, zonder fysio. Als er dan iemand geblesseerd raakte, kwam de president het veld op, gooide een icepak op je enkel en mocht je daarna weer door. Dat kan je je in Nederland niet voorstellen, daar worden basisbehoeften gewoon geregeld. Ik heb dagen gehad dat we alleen ’s avonds wat te eten kregen, de rest van de dag werd er niks geregeld. De president zei dan: Je kan me om acht uur bellen en dan zorg ik dat je ergens kunt eten. Dan had hij zijn telefoon uitgezet en kon je hem de hele dag niet bereiken. Zo ging dat daar. Als hij je niet wilde spreken, zette hij zijn telefoon uit en was het klaar.”

“Ik heb de bizarste dingen meegemaakt, maar aan de andere kant zijn het wel goede verhalen. Mentaal was het heel zwaar, het is een goede levensles geweest. Aan de ene kant is het jammer dat ik dit heb meegemaakt, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik dit heb meegemaakt. Nu moet ik in een hele lastige situatie zitten, wil ik mentaal breken.” Via een scout kwam Van den Broek al snel in contact met het Zweedse Ytterhogdals IK, dat op zoek was naar een nieuwe doelman. Het enige dat een ontsnapping van Sardinië nog in de weg stond, was het ontbinden van het contract bij Tharros. Gemakkelijk ging dat niet. “Ik had een handtekening nodig van de president, maar die zat toen ineens in Zagreb. Na een hoop geregel is het met faxen goed gekomen, waardoor ik kon terugkeren naar Nederland. Dat ik Zweden in het vooruitzicht had, was in mentaal opzicht een goede motivatie om te blijven.”

Dit bericht bekijken op Instagram

VVCS 2017

Een bericht gedeeld door Phil van den Broek (@philvandenbroek) op 30 Mei 2018 om 12:05 (PDT)

Van den Broek traint momenteel met tweededivisionist Koninklijke HFC mee om zijn conditie op peil te houden, in afwachting van de start van het seizoen in Zweden. Ytterhogsdal, uitkomend op het vierde niveau van het Zweedse voetbal, begint in februari aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen, dat van maart tot en met november loopt. “Deze club pikt jonge spelers op uit voornamelijk Engeland. Als ik naar de spelers kijk die daar spelen, is het een beetje te vergelijken met het niveau van de Keuken Kampioen Divisie. De helft van het team is intact gebleven, dus ze hebben aangegeven dat ze voor promotie willen gaan. De randvoorwaarden zijn super, dat heeft me enigszins verbaasd. Je hebt grote clubs waar dat niet top is, maar hier regelen ze een accommodatie en ze hebben bijvoorbeeld een sportschool en een zwembad. In een klein dorp verwacht je een kleine club (Ytterhogdal telt circa duizend inwoners, red.), die misschien niet zoveel geld en geen topaccommodatie heeft. Maar alles is super geregeld. Het is sowieso beter dan in Italië, maar waarschijnlijk ook beter dan de nodige clubs in de Keuken Kampioen Divisie.”

Het avontuur in Zweden moet voor Van den Broek de opmaat vormen naar het verwezenlijken van de ultieme droom: in de voetsporen van broer Benjamin treden als international van Nieuw-Zeeland, het geboorteland van hun moeder. De voormalig middenvelder van onder meer NAC Breda, Haarlem, Shrewsbury Town, FC Den Bosch en Telstar speelde in 2015 één interland voor de All Whites. “Ze houden me in de gaten, maar het is aan mij om mezelf te bewijzen. Het is hartstikke mooi om voor je nationale elftal te mogen uitkomen. Mijn broer pest me er geregeld mee dat hij meer interlands heeft gespeeld, dus dat is een goede drijfveer”, aldus Van den Broek, die ooit in Azië terecht hoopt te komen. Een trip met het Jupiler Leaque All Star Team, onder leiding van Stanley Menzo, naar Thailand wakkerde deze droom in 2015 aan. “Er is contact geweest met Persiya United uit Jakarta. Ik was toen pas twintig en ik vond het nog te vroeg om al de stap naar Jakarta te maken. Vooral als je kijkt naar hoe het voetbal daar leeft. Als je een fout maakt, maken de fans je bij wijze van spreken af. Ik weet niet of die keuze verstandig was, dat zal dit avontuur in Zweden moeten bewijzen. Als daar alles goed loopt, is het het waard geweest om te wachten. Ik kan daar ervaring opdoen en dan alsnog doorgaan naar Thailand of Indonesië. Ik ben 22 en heb nog genoeg jaren als keeper.”