‘Wordt het 0-7, pijnlijk, want ik verloor zelf nooit thuis van Feyenoord’

VILNIUS - Donovan Slijngard kwam in Nederland uit voor Ajax, Sparta Rotterdam en SC Cambuur, voordat hij in 2015 besloot het over te grenzen te zoeken. De linksback staat nu alweer tweeënhalf jaar onder contract bij de Litouwse topclub Zalgiris, waar hij in de afgelopen seizoenen twee keer landskampioen werd, twee keer de beker won en ook twee keer de Super Cup op zijn naam schreef. De dertigjarige verdediger is als vice-aanvoerder de eerste buitenlander die de band droeg bij Zalgiris: “Vorig seizoen was ik derde aanvoerder, dat is niet eerder gebeurd in de clubhistorie, dat was best wel speciaal ja”, vertelt hij in gesprek met Voetbalzone.

Door Robin Bruggeman

Zalgiris werd in 2013, 2014, 2015 en 2016 kampioen van de A Lyga, maar moest de titel in het afgelopen seizoen op de laatste speeldag aan Suduva laten. Aangezien de beker werd gewonnen door Stumbras betekende het voor Slijngard zijn eerste seizoen zonder prijzen sinds hij in Vilnius neerstreek en hij weet dat de verwachtingen voor de nieuwe voetbaljaargang, die in maart van start gaat, hooggespannen zijn: “De doelstelling van deze club is om kampioen te worden. Dat is vorig seizoen jammer genoeg niet gelukt na een aantal jaar op rij, nu hebben we dan de mogelijkheid om het weer recht te zetten.”

Het mislopen van de landstitel kostte trainer Valdas Dambrauskas uiteindelijk zijn baan.
“We begonnen het afgelopen seizoen goed, halverwege stonden we nog bovenaan. Alleen vielen de resultaten in de laatste drie maanden een beetje tegen, vandaar dat hij zijn spullen moest pakken. Toen kregen we interim-coach Aleksandr Brazevich voor de laatste vier wedstrijden en op de laatste speeldag zijn we geen kampioen geworden. Hij werd een maand voor het einde van de competitie aangesteld zodat we tot de laatste speeldag mee konden doen om de titel en het kwam ook aan op dat laatste duel. Als we die hadden gewonnen van Suduva waren we kampioen geweest, maar helaas verloren we.”

Jullie zijn net weer begonnen aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen, hoe bevalt het onder de nieuwe trainer Aurelijus Skarbalius?
“Tot nu toe goed. Ik heb pas een paar trainingen van hem meegemaakt, maar hij spreekt goed Engels en dat is denk ik wel belangrijk. Vorig jaar hadden we ook een Litouwse trainer en die sprak heel goed Engels, maar toen hij was ontslagen kregen we er eentje uit Wit-Rusland en die sprak geen Engels. Dat was best wel vervelend af en toe. Deze kan dat wel en dat is wel goed voor mij en voor de andere buitenlandse jongens. Vorig seizoen had ik ook ploeggenoten uit Zweden, Frankrijk, Servië, Kroatië, Brazilië, overal wel een beetje vandaan.”

Jullie waren er in de afgelopen seizoenen aan gewend geraakt om in de voorronde van de Champions League te spelen, maar doordat jullie de landstitel misliepen moeten jullie nu laten zien in de voorronde van de Europa League.
“Klopt, alleen de kampioen van Litouwen speelt voorronde Champions League. Maar bij ons ging het telkens mis in de tweede voorronde. Toen ik hier net nieuw was speelden we tegen Malmö uit Zweden, uit werd het 0-0 en thuis verloren we 1-0, toen gingen we net niet door. Het jaar daarna speelden we tegen Astana uit Kazachstan, het was thuis 0-0 en uit verlies je in de blessuretijd met 2-1, terwijl je aan 1-1 genoeg had gehad. Dat was ook zonde. Dit seizoen speelden we tegen Ludogorets, ook een grote club, en hadden we thuis 2-1 gewonnen. Uit kwamen we nog 1-0 voor, net voor rust werd het 1-1 en in de tweede helft wonnen ze uiteindelijk met 4-1. Het was ook terecht dat zij doorgingen.”

In 2015 ging je van een aflopend contract bij SC Cambuur naar Zalgiris, hoe kwamen zij precies bij jou terecht?
“In Leeuwarden speelde een Litouwse jongen, Vytautas Andriuskevicius. De directeur van de club sprak hem aan of ik interesse had om daar te komen, ze hadden beelden van mij gezien en vroegen daarom of ik ervoor openstond om ernaartoe te gaan. Litouwen is natuurlijk niet het eerste land waar je aan denkt als je een buitenlandse stap wil maken, toen ben ik een beetje gaan googlen en gaan kijken hoe het er precies allemaal aan toe ging. Dat zag er allemaal goed uit, toen ben ik gaan nadenken en heb ik besloten om het te gaan doen.”

Wat kunnen we verwachten van het niveau in Litouwen, is het vergelijkbaar met de Nederlandse Eredivisie?
“Het niveau is hier wel lager, we zitten met acht teams in de competitie, dus je speelt twee keer thuis en twee keer uit tegen elkaar. De bovenste vier ploegen kunnen redelijk voetballen, maar bij de onderste vier ploegen is het ietsje minder. Al moet ik wel zeggen dat het niveau elk jaar omhoog gaat. Er worden wel stappen gemaakt in het Litouwse voetbal, maar basketbal is en blijft de nummer één. Het is ook niet zo dat je hier voor volle stadions speelt. Soms zit er duizend man, soms iets minder, soms iets meer. Als je kijkt naar het basketbal, dan zit er gewoon twintigduizend man in zo’n arena, dan zie je ook wel dat basketbal gewoon echt heel groot is in Litouwen.”

Is Zalgiris de topclub van Litouwen of moeten jullie die status met andere clubs delen?
“Wij zijn wel echt de grootste club ja, dat zeker. Al is niet iedereen fan van ons, als je altijd die kampioenschappen binnenhaalt krijg je een soort haat, een soort jaloezie. Dan willen de mensen dat het iemand anders gaat worden. Het is relatief makkelijk om aan de top te komen, om er ook te blijven is een moeilijker uitdaging. Maar verder heb ik niets te klagen over het leven in Vilnius. Het is de hoofdstad en je hebt qua winkels alles wat je in Nederland ook hebt.”

Je begon je loopbaan in de jeugdopleiding van Ajax, maar speelde uiteindelijk je meeste wedstrijden op profniveau voor Sparta Rotterdam.
“Ik speelde daar met jongens als Jan Vertonghen, Gregory van der Wiel, Jeremain Lens, Urby Emanuelson, Kenneth Vermeer en Vurnon Anita inderdaad. Ajax verhuurde mij eerst een seizoen aan Sparta en in 2009 heb ik daar een driejarig contract getekend. Nu volg ik het Nederlandse voetbal ook nog, ik heb zo’n box met Nederlandse zenders, dus als ik zelf geen wedstrijd heb ben ik wel voor de buis te vinden. Ik was eind vorig jaar nog in Nederland en toen ben ik naar Sparta - Feyenoord gegaan, wordt het gelijk 0-7. Dat was pijnlijk ja, ik had zelf met Sparta nog nooit een thuiswedstrijd van Feyenoord verloren. Maar zo is het voetbal, kan gebeuren.”

Ruim drie jaar geleden speelde je namens Suriname een oefeninterland, maar daarna is de teller stil blijven staan. Hoe komt dat?
“Ze waren toen bezig om dubbele paspoorten te regelen voor Surinaamse jongens die niet in Suriname wonen. Om daar interlands te mogen spelen moet je per se ook een paspoort van Suriname hebben en om een grotere kans te maken op het WK waren ze daar destijds mee bezig en hadden ze een oefenwedstrijd georganiseerd om dat een beetje aan te moedigen. Dat was toen heel succesvol, maar ik denk dat iedereen nu nog steeds wacht wat er gaat gebeuren met die dubbele paspoorten. Het was wel een eer natuurlijk om zo’n oefenwedstrijd te spelen voor je vaderland, zeg maar.”

“Van de jongens die in Nederland zitten heeft bijna niemand een Surinaams paspoort. Het is heel lastig om met alleen jongens uit Suriname een goed team te maken, er zit natuurlijk een kwaliteitsverschil tussen de spelers uit Suriname en de jongens die al bagage uit Nederland hebben. Curaçao heeft dat bijvoorbeeld wel en daar zie je dat zij stappen aan het maken zijn. Bij Suriname is dat nog niet het geval en kunnen er ook nog geen stappen worden gemaakt. Ze zijn er al heel lang mee bezig, dus ik ben benieuwd of het er ooit nog van gaat komen.”

Zien we jou in de toekomst nog terug op de Nederlandse velden of heb je het wel naar je zin in Litouwen?
“Je weet nooit hoe alles gaat lopen, maar Nederland blijft natuurlijk wel altijd in je achterhoofd zitten, dat is ook gewoon je thuis. Dus ja wie weet, ik kan dat niet van tevoren aangeven natuurlijk. Het is voor een voetballer moeilijk om te plannen wat er op je pad gaat komen. Als het gebeurt moet je gewoon een keus gaan maken of je het wel of niet wil.”