‘Toen ik mijn salaris kreeg: bam, duizend euro eraf en ik hield amper wat over!’

Jos Hooiveld (34) tekende begin dit jaar een contract bij FC Twente en keerde daarmee na ruim een decennium vol rondzwervingen terug naar Nederland. Voetbalzone zocht hem op in het Drentse Eelderwolde en sprak de centrale verdediger uitgebreid over de lange lijst clubs waar zijn carrière hem bracht. In de zevendelige reeks ‘De avonturen van Jos Hooiveld’ vertelt hij over de meest memorabele momenten uit zijn bijzonder bewogen loopbaan. Eerder verschenen deel één en deel twee over zijn jeugd, zijn periodes in Heerenveen en Zwolle en zijn vertrek naar Oostenrijk. Vandaag het derde deel waarin hij vertelt over zijn periode in de Alpen.

Je verkaste naar Kapfenberg in Oostenrijk. Hoe kwam je binnen?
“Ik weet het nog precies; de trainer was een Kroaat met een heel gek lippie dat omhoog stond. Ik gaf hem een hand en toen keek hij een beetje omhoog, hield hem een tijdje vast, draaide zich om en liep weg zonder wat te zeggen. Dus ik dacht nog: misschien wordt mijn contract zo wel ontbonden. Hij bleek echter blij te zijn en ik mocht blijven. Zonder te trainen zat ik de volgende dag op de bank bij een wedstrijd. Hij stelde me nog even voor aan de rest van de jongens en ik zette rustig mijn tas neer. Maar vlak voor het startsignaal begint die kerel me toch hárd te schreeuwen! Zo hard als hij kon: ‘EMOOOOTIOOOOONNNNN!’ een keer of acht tot tien achter elkaar. Het maakte hem allemaal niets uit, maar hij wilde strijd zien en emotie. Dus ik dacht nog: mooi man, lachen! Maar ja, we verloren de eerste acht duels en hij vloog eruit, ondanks al die passie en emotie, haha!”

Moest je flink omschakelen en wennen aan de trainingen en het spel in Oostenrijk?
“De nadruk lag er enorm op het fysieke, maar ik ben altijd wel van de arbeid geweest. Uiteindelijk bekijk ik het zo: het makkelijkste van het voetbal is het lopen en de krachttraining. Daar moet je je toe zetten. In Nederland groei je daar niet mee op en ik heb het pas in Oostenrijk geleerd. Daar had ik drie trainingen per dag waarvan de eerste ’s ochtends om zeven uur bestond uit een uur hardlopen en bloed afnemen om je zuurstofwaardes te bepalen. Althans, ik ga er maar vanuit dat het daarvoor was. Vervolgens deden we om half elf een tweede training: zes keer een kilometer onder de 4:20 lopen met een medicijnbal. Daarna wat andere loopvormen en afronden en ’s middags positiespel en partijvormen. Twee trainingen met praktisch alleen lopen was best pittig.”

En dat allemaal in de bergen?
“Ja, naast het stadion had je een berg en soms lieten ze ons omhoog rennen. De berg op ging dan nog wel, maar de berg af was echt een drama. Dan waren je benen moe en moest je constant afremmen om niet naar beneden te rollen. Dan gebruik je spieren die je normaal amper inzet en krijg last van je scheenbenen en alles joh. Je moest ook vooral niet gaan aftellen of gaan denken hoe lang je nog moest. Gewoon hup beginnen en maar zien wanneer je klaar bent. Dan gaat de tijd veel sneller en uiteindelijk loop je in de voetballerij toch vaak niet langer dan een minuut of veertig.”

Die Kroatische trainer was dus al snel vertrokken, wie was zijn opvolger?
“Werner Gregoritsch; een Oostenrijker en ook al zo’n figuur. Echt de allerergste trainer die ik ooit heb meegemaakt; wat een vreemde vent was dat! Ik speelde inmiddels op het middenveld, maar hij vond me geen middenvelder en dus stond ik er meteen al niet in. Ik kon op de tribune plaatsnemen, want er mochten in die tijd maar drie buitenlanders in de selectie zitten. Dat duurde een poosje, maar na verloop van tijd kwam ik er weer bij en deed Jossie het goed. In Oostenrijk kon het er soms stevig aan toe gaan en op een gegeven moment kreeg ik in een wedstrijd drie ellebogen. Ik bloedde uit beide neusgaten en mijn wenkbrauw lag open, maar de scheids greep niet in. Dus ik werd flink geïrriteerd en riep: ‘Scheids, kijk nou verdomme eens, ik lig helemaal open!’ Bam, kreeg ik geel.”

Maar wat die coach daarmee te maken dan?
“Nou, die wedstrijd eindigde in 0-0 en hij kwam vloekend en tierend de kleedkamer binnen. Ik dacht nog: die kerel windt zich flink op over het gelijke spel, maar hij bleef maar schreeuwen en schelden niet normaal. Tot ik me op een gegeven moment realiseerde: hij heeft het over mij joh! Hij kwam heel dichtbij staan en riep: ‘Jij hersenloze dit en hersenloze dat!’ Dus ik vroeg wat er was, bleek die kaart mijn derde van het seizoen en ik daardoor het volgende duel geschorst te zijn. Hij bleef roepen hoe het kon dat de beste speler van de laatste duels die kaart pakte en hij vond het zo’n schande dat ik duizend euro boete moest betalen, maar ik kreeg zowat niet eens duizend in de maand. Nouja, 1800 euro bruto ofzo. Het was allemaal geen vetpot. Ik woonde voor het eerst samen met Anouk in een appartement van de club waarvoor we ook gewoon moesten betalen. We konden net een keertje op vakantie.”

En het feit dat je erbij liep als een verslagen bokser maakte voor Gregoritsch geen verschil?
“Ik zei nog: ‘Kijk dan het bloed loopt eruit aan alle kanten!’, maar daar had hij geen boodschap aan en het ging van kwaad tot erger. Ik dacht dat hij wel zou kalmeren, maar op de trainingen bleef hij me zoeken en begon hij steeds weer over die boete. Vlak voor de kerstvakantie aanbrak, ging ik naar hem toe en zei: ‘Trainer, die duizend euro kan ik eigenlijk niet missen. Ik wil wat kerstcadeautjes kopen voor de familie en ik heb zo niets te besteden.’ Toen zei hij dat ik het mocht vergeten en dat we het op een andere manier af zouden doen. Door het geven van een clinic ofzo. Dus ik ging met een gerust hart terug naar Nederland, maar toen ik mijn salaris kreeg: bam, duizend euro eraf en ik hield amper wat over! Dus ik belde hem op en hij nam opgewekt de telefoon op. Maar zodra ik over het geld begon ging hij helemaal over de rooie dat ik hem daarvoor belde op zijn vakantie.”

Gezellige bedoening wel…
“Het wordt nog gekker. Toen ik terugkwam in Oostenrijk zei de eerste jongen die ik tegenkwam: ‘Ha Jos, jij ook hier?’ Bleek in de krant te hebben gestaan dat ik vertrokken was en mijn contract was ontbonden. De materiaalman stuurde me uiteindelijk naar de trainer en die zei dat ik niet meer met het eerst mee mocht trainen. Hij had allemaal nieuwe buitenlandse spelers gehaald, dus hij kon me niet meer gebruiken en door die gele kaart was sowieso helemaal klaar met me. Ik stribbelde tegen en zei dat ik toch op zijn minst wel gewoon mee kon trainen, want ik was immers nooit vervelend geweest. Dat was dan ook wel weer zo, maar ik zou nooit meer een wedstrijd spelen.”

Dus Oostenrijk werd niet bepaald een geslaagd buitenlands avontuur?
“Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik daar in een soort hel terecht was gekomen, maar ik heb daar wel geleerd wat het betekent op eigen benen te staan en je eigen geld te moeten verdienen. Je had daar geen fantastische salarissen, maar wel goede bonussen en een hoop oude spelers die enkel daarvoor speelden. Als we verloren omdat ik bijvoorbeeld een fout had gemaakt, was het niet zo gezellig in de bus. Dan stamelde ik als jonge knul ‘Sorry jongens’ en zeiden zij ‘Niks sorry! Je zit met je handen in onze zakken!’ en dat ik me moest realiseren waar het allemaal om draaide. Achteraf ontbrak het me toen ook echt aan een stukje zelfvertrouwen. Doordat het ook in Nederland nooit langere tijd goed ging, had ik te weinig vertrouwen in mijn eigen kunnen. Dat heb ik pas echt in Finland gekregen.”

Finland?
“Ja, na dat gezeik met Gregoritsch belde ik mijn zaakwaarnemer dat ik zo snel mogelijk wegwilde en zelfs bereid was naar Finland te verkassen. Hij vroeg of ik dat echt meende, want daar had hij net een trainer naartoe gebracht. En zo kwam ik daar op proef terecht en tekende een week later.”