Bedankt Johan !

18:04 28.03.2016

Laatste update: 23:07 28.03.2016

Één flits,
een moment van magistrale begeestering,
El Salvador beroert de bal,
beroert onze harten,
Het spel danst achter zijn ogen,
vensters van zijn ziel,
Zijn ziel,
met voetbal doordrenkt,
Het geniale brein wil nog,
vecht nog,
Ademen word moeilijk,
aanvaarden makkelijk,
Immens is het hart,
maar nu geeft het op,
Voor hij die ons te vroeg moest verlaten,
het spel danst door,
maar dansen als Cruijff?
Nooit meer.

Ik zal het nooit vergeten, die eerste keer dat ik het summum van elegantie, bevlogenheid en techniek in één actie zag, hoe die heupen los kwamen en er alles uit gooide om de boel te bedotten. Kunst in het voetbal, een trek van het penseel van de meester dat prompt instant voetbal geschiedenis tevoorschijn schilderde, het moment was al legendarisch voordat het moment voorbij was. Balletje achter het standbeen trekken, mannetje uitgeschakeld, vernederd eigenlijk, maar met respect ter plekke gelaten. Johan dolde verdedigers met hetzelfde gemak als het gemak waarmee hij zijn sigaret opstak, speels en uitdagend frivool, Hollandse branie tot in de puntjes, een kunstenaar op het gras, niets meer en niets minder. Cruijff was zowel denker als doener, tovenaar met de bal en goochelaar met woorden. De Nederlandse taal was hij even machtig als de bal meester, een man zonder limieten, niet in de schoonheid van de taalkunst, en niet in het voetbal. Zijn uitgesproken mening en manier van spreken is zo idyllisch als hij zelf, het Orakel van Betondorp kluisterde zijn bewonderaars en zelfs critici aan zijn lippen, niemand liet het koud, niemand ontsnapte aan zijn opvattingen, willen of niet.

Hij paste perfect in de tijd van toen, het was een tijd van rebellie, van Hippies en opstandigheid, van de Beatles, het was de tijd van grote verandering, en Johan Cruijff veranderde in zijn eentje het voetbal. Het gezicht van Duits legende Gunter Netzer sprak boekdelen na de 0-5 pandoering die Real Madrid had ontvangen in het eigen Estadio Chamartin (later Bernabéu) van Cruijff en consorten, het was een soort erkenning van de beste, onderdanigheid aan een oppervoetballer. Cruijff dwong respect af, overal
waar hij kwam, van bevende Italianen tot wanhopige Belgen, bewondering en vrees alom. Nederlanders durfden plots dromen, de grote landenteams werden met een nieuwe wind van zelfvertrouwen aangepakt, Cruijff leidde de dans, als een soort Nederlandse Braziliaan, de beste van zijn tijd. Eusebio zelf droeg in 1969 in zijn eigen machtige hoedanigheid de fakkel over aan een kleine tengere artiest nadat Ajax Benfica klopte in de finale, hij nam het smalle jeugdige hoofd van Cruijff in zijn ervaren handen en bewonderde hem, de tijd van een nieuwe superster was aangebroken, onstuitbaar, klaar voor zijn revolutie.

De klok passeert twee uur als ik dit schrijf, 14.00 verschijnt op het kleine display, ik staar naar de klok, een hele minuut lang. Het voelt als een klein persoonlijk hommage aan het Orakel, we gaan verder leven zonder nummer 14, zonder "kroif", de trein des levens dendert onverstoorbaar door, Johan's eindstation kwam veel te vroeg. Het eerbetoon wereldwijd sprak voor zich, pas na jaren, wanneer wij allemaal zelf 68 of ouder zijn, zal echt doordringen hoe groot Cruijff is. Dan vertel ik mijn kleinkinderen bij een warme kop thee over de grootste Nederlander in zijn soort, over hoe je dingen kan veranderen, zolang de wil er maar is, over het nut van een eigen visie, en het belang van een eigen mening. Over hartstocht en passie op het veld, en hoe je sociale waarden kan overbrengen en ontwikkelen door middel van het voetbal, want voetbal is zoveel meer dan maar voetbal, voetbal is kunst, voetbal is passie, voetbal is leven, dat wist ook Cruijff.

De Spaanse zon valt binnen in de riante villa te Barcelona, Johan geniet. Aan tafel enkel zijn naasten, zijn familie, en op zijn bord Limburgse asperges, de eerste van het jaar. Het smaakt, Johan geniet van een meesterlijk product geschonken door moeder aarde en schat het op waarde, zijn familie rouwt al, het einde nadert langzaam wanneer hij zijn wijntje in zijn glas laat rollen. Het zijn zijn laatste dagen, echter, Cruijff zou Cruijff niet zijn moest hij niet met opgeheven hoofd tegemoet komen aan het onvermijdelijke, ongetwijfeld rolt er een traan, misschien zelfs even een vloed. Ik denk aan Johan Cruijff, Cruijff met de handen op de heupen en met de rug naar ons toe, het ouderlijke huis te Betondorp ligt bezaaid met bloemen, sjaals, vlaggen. Kinderen dartelen speels en onbezorgd over de Cruijff courts, verlicht door het spelletje en even weg van alles, dromen... en ik droom weg; nummer 14, het orakel van Betondorp, Kruiffie, El Salvador. Inspirator van een nieuw soort voetbal, bezieler van generaties, verteller van poëzie, de sterfelijk onsterfelijke.

Johan Cruijff, onsterfelijk voor ons, bedankt Johan.