Mijn eerste keer Barcelona

Het is de dag die voor velen de boeken in gaat als een tragische dag. 31 augustus 1997, Prinses Diana Spencer en diens chauffeur krijgen net na middernacht een auto-ongeluk. Zij overlijdt later die nacht aan haar verwondingen. Voor mij, als klein jongetje, is het echter een zeer heuglijke dag. Namelijk mijn eerste keer in een voetbalstadion buiten Nederland. Dit zal zeker niet de laatste keer worden, mede dankzij die ene dag. Ik neem jullie mee naar mijn meest inspirerende jeugdmoment.

Het is eind juli, mijn ouders maken mij 's ochtends vroeg wakker met de mededeling dat we voor een maand naar opa en oma gaan in Barcelona. Zij zijn twee jaar hiervoor naar Vallcarca, een dorpje in Barcelona, verhuisd omdat opa in het grote Barcelona een baan aangeboden kreeg. Het is dus de eerste keer, na de verhuizing, dat ik ze weer zie. Ik mag mij op gaan maken voor een reis naar Spanje! Na overleg met school, waar werd toegezegd dat ik een week later mocht instromen, en een paar nachten van weinig slaap van de spanning, is het zo ver. Het vliegtuig richting het Zuid-Europese vakantieland staat klaar en we worden vriendelijk begroet door de stewardessen. Ik ren richting onze rij en neem de plaats aan het raam in beslag.

Opa en oma staan ons al geruime tijd op te wachten, op Luchthaven Barcelona-El Prat, als het vliegtuig eindelijk landt en de zon achter de wolken verdwijnt zonder dat het écht frisser wordt. Na het ellenlange wachten op onze koffers zie ik eindelijk mijn opa en oma. Ze zien er nog hetzelfde uit als twee jaar geleden en roepen over mij dat ik gegroeid ben, en alleen nog maar groter ga worden. Gelukkig maar, denk ik tegelijkertijd, terwijl ik een hele grote snoepketting van ze krijg. Weken gaan voorbij en zonder dat ik er iets van heb meegekregen, hebben mijn vader en mijn opa een verassing voor me in petto. Ze zitten met een biertje bij het zwembad van opa en oma en roepen mij hun kant op. Ze houden samen, een in papier gewikkeld, iets vast. Wanneer ik het uitpak zie ik dat het een voetbalshirtje is. Een voetbalshirtje van de club FC Barcelona. Tot dat moment had ik nog nooit van die club gehoord, dus wat moest ik met een shirt van een onbekende club? Na het ontvangen van het shirtje heb ik hem niet één keer aangehad en mijn opa vraagt of ik het wel een mooi cadeau vind. Ik haal vervolgens mijn schouders op en geef aan dat ik de club niet ken. "Daar komt vandaag verandering in kleine jongen!" – riep hij – "Wij gaan met z'n drieën naar Barcelona, de mooiste club van Spanje".

Op een uurtje rijden met de auto, bevindt zich het grootste stadion van Spanje met een capaciteit van bijna 100.000 plaatsen. Camp Nou. Eenmaal aangekomen bij dit kolossale stadion, met mijn vader rechts van me en mijn opa links, kijk ik naar de enorme drukte. Ik word er stil van. Dit terwijl ik wel wat gewend ben vanuit het Stadion Galgenwaard waar, op diezelfde zondag, FC Utrecht - Ajax plaatsvindt. Mijn gedachten en aandacht richten zich weer tot Camp Nou, maar vooral naar de mensenmassa. Iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Zo veel mensen, gezelligheid en zingende mensen. Dit vind je nergens in Nederland. Wij nemen onze plek in, op de door een seizoenkaart toegewezen plaats plus twee losse kaarten, op de tweede ring. De grootte van het stadion, de ruimte wanneer je om je heen kijkt en het gevoel dat je opgeslokt wordt in een soort van draaikolk van mensen, maakt het voor mij op dat moment het meest indrukwekkende moment tot nu toe. Ik kijk mijn ogen uit en terwijl ik dat doe roept mijn vader: "Kijk maatje, dat is de nieuwste ster van Barcelona, Rivaldo.” Die voor ruim 4000 miljoen peseta’s Braziliaan werd overgenomen van Deportivo de La Coruña, ter vervanging van de reeds vertrokken van de andere superster Ronaldo.

De wedstrijd tegen Real Sociedad gaat van start en werkelijk iedereen die op dat moment netjes op een stoeltje zit, begint te staan en te zingen. Duizenden sjaaltjes met daarop het Barcelona logo of enkel de letters 'FCB' zwaaien heen en weer en het wordt bijna onmogelijk om het hele veld nog te zien, ondanks het feit dat ik inmiddels door mijn vader word opgetild waardoor hij het zelf amper ziet. Na een klein half uur krijgt Barcelona een vrije trap, randje zestien. Rivaldo neemt plaats achter de bal, hij staat een beetje rechtsachter de bal waardoor ik gelijk door heb dat hij linksbenig is. Hij neemt een zachte aanloop en krult hem perfect over de muur in de rechterhoek. Keeper kansloos, 1-0 voor FC Barcelona. Het publiek wordt gek en, daar waar het vanaf het eerste fluitsignaal nog geen één keer rustig is geweest, hebben ze allemaal nog de kracht en de wil om nóg harder te gaan zingen en te juichen. Het is één groot feest. In de rust, wanneer het nog altijd 1-0 staat, vragen mijn vader en opa wat ik er tot nu toe van vind. Mijn antwoord is positief en zij beloven mij dat ik het alleen nog maar leuker ga vinden. Ze krijgen gelijk want Giovanni Silva de Oliveira schiet op aangeven van Sonny Anderson de 2-0 binnen en Rivaldo maakt op weergaloze wijze zijn tweede van de wedstrijd, precies door de benen van Alberto López Fernández, de keeper van Sociedad, en bepaalt de eindstand op 3-0 in het voordeel van FC Barcelona.

Waar Prinses Diana die dag overleed, en FC Utrecht met 1-7 verloor van Ajax, was ik tóch in euforie. Een nieuwe fan was die dag geboren. Sindsdien ben ik steeds vaker in Barcelona te vinden en ben vastbesloten deze mooie club te supporteren en meer mensen die kant op te krijgen. Want als je eenmaal in Camp Nou bent geweest, kan je niet wachten tot je er weer heen kan…