L'Architetto contro La Calculadora

Als de zon straks ruimte maakt voor aangename temperaturen, verdringt de echo de stilte in de catacomben door kletterende voetbalschoenen in het stadion van Berlijn, die weerklinken in de ruimtes van twee échte levende legendes. Met het zwart-witte shirt strak geplooid om zijn lichaam schudt de bebaarde Italiaanse architect Andrea Pirlo, geboren in de regio Lombardije, de Juventini, wat achteloos zijn kastanjebruine lokken naar achteren. Wellicht voor de laatste keer nog eenmaal schitteren, want aan stoppen daar heeft hij eerder aan gedacht. Destijds zittend op het gras in Istanbul met het hoofd naar beneden, nog beduusd en gechoqueerd. Drie nul voor staan in de Champions League finale om vervolgens alsnog te verliezen na penalty’s afgedwongen door een fenomenale collega tegenstander, de Brit Steven Gerrard. Een klap die hij nog maar net te boven is gekomen. Een soortgelijke schok die hij misschien onmogelijk nog voor een tweede keer kan overwinnen.

Stoïcijns kijken de charismatische bruine kijkers voor zich uit naar een nieuwe kans. Een laatste kans! Een gelegenheid die niemand hem had durven geven. Absoluut zal de eindstrijd in de stad van de twee continenten gepasseerd zijn in het hoofd van de regista. Maar tijd om over een soortgelijk scenario te piekeren heeft geen zin. De kaarten liggen vandaag anders op tafel in tegenstelling tot 2005 waarin het laatste Grande AC Milan, waar hij deel van uitmaakte, de grote favoriet was. Zijn huidige team La Vecchia Signora oftewel Juventus is vandaag echter de underdog in de eindstrijd. Zijn directe collega, ook dit keer een ferme tegenstander. Is uit hetzelfde hout gesneden en even legendarisch.

In de catacombe naast de Italiaan conformeert het Blauwrode tricot nog eenmaal aan het lichaam van de rekenwonder uit Catalonië. Eén die het Bar?a DNA met verve volmaakt. Met ruim 500 wedstrijden ervaring in beide benen en met een eveneens zo imposante lijst met trofeeën is het zijn allerlaatste kans om de meest belangrijke beker in clubverband bij zijn grote oren omhoog te tillen. Xavier Hernández Creus oftewel Xavi, de nummer 6 van de Blaugrana, vertolkte jarenlang als maqui het betoverende tikitaka-spel. Tegenstanders van elk kaliber werden door het snelle en korte passingsspel van het kastje naar de muur gestuurd én verslagen. De motor van Barcelona gaat nog één keer geolied worden.

Middenvelders als Andrea Pirlo en Xavi Hernández. Samen met Engelse box-to-box middenvelders als Gerrard, Lampard en misschien ook de Italiaan, de fabelachtige Francesco Totti. Zij die wellicht óf stoppen òf het Europese strijdtoneel achter zich laten òf het nog overwegen. Zij zijn één van de aller laatste middenvelders in hun soort, die álle facetten beheersen die van hen de ultieme middenvelder maken in het voetbal. Zij staan synoniem voor inzicht, overzicht en voor het momentum van grote daden.

Echter zal deze generatie, de laatste in zijn soort van zulke compleetheden een enorme krater achter laten. Er zijn maar bar weinig middenvelders die tegenwoordig in hun sporen kunnen lopen. Spelers met het karakter van een echte meester, geboren leiders. spelers die zich niet druk maken om welke kleur schoenen zij zullen dragen, maar gewoon willen voetballen en het tot kunst verhevene in zijn meest glorieuze vormen. Echte kapiteins die wij vroeger als kleine jongetjes naspeelden op het schoolplein.

Wie er ook aan het laatste eind zal trekken zaterdag. De gedachtes zullen terug gaan, denkend aan de nostalgische momenten, die gepaard gaan met de emoties. Als men beseft wat men zal gaan missen als dit soort legendes zeggen dat het mooi is geweest. Na hen stopt voor heel even de wereld met zijn muziek en de geuren en kleuren van het leven. Er was even geen Tango meer toen Redondo zijn noppen voor de laatste keer op de bal zette. Geen Chanson toen Le Maestro en de ultieme personificatie van middenvelder Zidane afscheid nam met een laatste pirouette. Geen Samba meer toen Ronaldinho zijn trukendoos mee terug nam naar Brazilië. Zo zal er ook even geen Flamenco meer zijn als Xavi Barcelona achter zich laat en zal ook de accordeon stoppen met het spelen van de Tarantella als Pirlo zich terug trekt en breekt met zijn grote liefde, de bal.

Afscheid nemen van grote voetballers blijft net zoveel pijn doen als de bal afpakken van een klein jongetje dat het tricot draagt van zijn grote held, die hem inspiratie geeft en energie in moeilijke tijden waarin alleen het voetbal alles kon doen vergeten als grote pijnstiller. Eén van mijn absolute grote helden net als van dat kleine jongetje op het schoolplein, dat was Pirlo.

Grazie di tutto Andrea… Y el éxito Xavi…