El Niño, bedankt!

Engeland is een voetbalgek land en daarom maakt kwaliteitskrant The Guardian tweemaal in de week een podcast waarin alle in’s en out’s van het Engelse voetbal worden besproken. Een van de veel terugkerende kenners is een Ierse journalist en gepassioneerd Sunderland-supporter: Barry Glendenning. Meneer Glendenning vertelde op een gegeven ogenblik over zijn man-crush Kevin Davies. Een man-crush is eigenlijk het gekke gevoel dat je krijgt bij het zien van je favoriete speler, maar het gaat verder. Je denkt vaak aan deze speler en hoopt week in week uit dat hij speelt en het goed doet. Speelt hij slecht? Dan zul je hem toch altijd fel verdedigen en mocht je de kans krijgen, dan ga je aan de rand van het trainingsveld staan voor een handtekening. Dit alles is oké, want het gaat om die ene speler! Dat omschrijft eigenlijk perfect hoe ik me voelde over die ene speler. Want hij is de reden dat ik nu een Chelsea-supporter ben. Hij is de reden dat ik elke wedstrijd van de club moest en zou kijken. Hij is zelfs de reden dat ik een account op Voetbalzone gemaakt heb, speciaal om hem te kunnen verdedigen tegen al die criticasters! Zijn naam? Fernando Torres.

Torres scoorde 45 doelpunten in 172 wedstrijden voor Chelsea. Dat zijn niet echt indrukwekkende cijfers voor een spits die zestig miljoen euro heeft gekost. Torres werd in 2011 overgenomen van Liverpool. Daar was hij sinds het seizoen 2007-08 uitgegroeid tot een absolute publiekslieveling. Hij is zelfs recordhouder in Merseyside, want nog nooit scoorde een speler van Liverpool in zo weinig wedstrijden vijftig goals. Samen met Steven Gerrard vormde hij een van de meest gevaarlijke duo’s in de Premier League. Maar in zijn laatste seizoen bij Liverpool kwam er zand in die machine. El Niño raakte geblesseerd aan zijn knie en kwam te gehaast terug om het wereldkampioenschap van 2010 in Zuid-Afrika mee te kunnen maken. Één van de consequenties was dat hij zijn explosiviteit verloor, juist een van zijn grootste wapens. Chelsea nam hem over in de transferperiode van januari 2011.

Op dat moment noemde ik mijzelf nog supporter van Internazionale uit Milaan. Waarom? Heel simpel, José Mourinho had het jaar daarvoor een fantastische voetbalmachine gebouwd waar ik enorm van genoot. Bovendien is mijn vader een fan van AC Milan en als tiener is het dan grappig om voor de grote rivaal te kiezen, maar op een gegeven ogenblik viel mijn oog steeds meer op Chelsea. We keken thuis Sport1 en dus kon ik eindelijk ook naar die wereldberoemde Engelse Premier League kijken. Omdat ik een aantal jaar daarvoor naar Middlesbrough-Chelsea was geweest (en ik enorm onder de indruk was geraakt van spelers als Deco, Frank Lampard en Didier Drogba) viel mijn oog vaak het eerst op de wedstrijden van Chelsea. Maar één ding begreep ik niet! Hoe kan het toch dat die fantastische spits, de man die Spanje in 2008 Europees kampioen maakte, nu niet scoorde? Week in, week uit. Ik zat altijd trouw voor de buis om zijn eerste goal mee te vieren. Torres heeft mij een ongekend gevoel van clubliefde gegeven. Hoe? Door juist niet te scoren! ‘Vandaag gaat het gebeuren, let maar op!’ zei ik continu tegen mezelf. Uiteindelijk was het moment daar tegen West Ham United, in de grootste modderpoel die ik ooit op tv gezien heb. Torres scoorde en ik was verkocht.

Het seizoen daarop was ik overtuigd. Ik was volledig gevallen voor het elftal van Carlo Ancelotti. Dat team speelde oogstrelend voetbal, maar werd tweede achter een sterk Manchester United. Het seizoen 2011-12 werd ook niet het gehoopte succes voor Torres. Maar toen was daar die ene wedstrijd in het Camp Nou. Daar waar Nando zijn belangrijkste doelpunt voor Chelsea maakte, namelijk de 2-2 in de halve finale van de Champions League tegen Barcelona. Chelsea stond met tien man op het veld na een oliedomme rode kaart voor John Terry. Chelsea zou met 2-0 achter komen en alle hoop leek vervlogen. Uit pure frustratie ben ik met een vriend van mij toen naar een barretje toe gegaan om aldaar een biertje te drinken en de wedstrijd af te kijken. De rest van het verhaal en de wedstrijd kennen we natuurlijk al.

Ramires maakte de aansluitingstreffer en Messi miste een penalty! In de laatste paar minuten kwam Torres toch nog het veld in en nog geen vijf minuten later was daar dat moment: Barcelona valt aan na een mislukte counter van Chelsea, Xavi passt hard naar Keita die de bal meteen kwijt is, Ashley Cole krijgt de bal en trapt het ding naar voren. De bal daalt en de camera draait mee, er staan geen verdedigers meer! Torres gaat één op één met Victor Valdes, de keeper van Barça. Ik geloof het bijna niet, met open mond en vol van de spanning kijk ik naar het grote scherm. Hij rent, gaat de zestien binnen en om Valdes heen die al op de grond ligt. Torres schuift de bal in het lege net en ik word compleet gek! Springen, juichen en schreeuwen naar de mensen die voor Barca duimden. Ik denk dat ik misschien wel net zo gelukkig was op dat moment, als dat ik was toen Drogba de beslissende penalty scoorde tegen Bayern München in de finale nog geen drie weken later.

Torres had Chelsea naar de finale geschoten en nog geen jaar later was het nogmaals Torres-mania. Na een dramatische seizoensstart onder Roberto Di Matteo in de Champions League moesten we verder in de Europa League. Dankzij Nando stonden we in de finale en hij zou zelf de 1-0 maken tegen Benfica.

Diego Costa is een wereldspits, maar ik mis Nando. Er zullen er niet veel zijn, maar voor mij is hij een favoriet.