Duivelse Glory Hunter, of niet?
Anno 2014 ogen de Rode Duivels als een groots luchtkasteel dat, na jaren van kommer en kwel, vol leven(svreugde) is geblazen door menig supporter en sympathisant. Ook na het bevredigende doch ietwat teleurstellende WK in Brazilië, blijft de euforie rondom onze Duivels historisch hoog. Sommigen onder ons wagen zich zelfs aan een vergelijking met de Oranjegekte van onze Noorderburen. Echter, allemaal mooi en wel, als liefhebber van het spelletje stel ik me de kritische vraag waar al die zogenaamde supporters - inclusief mezelf - het afgelopen decennium waren?
Over het algemeen definieert de massa een glory hunter als een supporter die doelbewust meezeilt met de wind der succes. Waar succes uitblijft, zal ook deze persoon wegblijven. Waar de Rode Duivels tien jaar lang geen succes kenden, erkende bijna geen Belg zijn tricolore identiteit. Objectief gezien, heeft deze tendens dus veel weg van glory hunting: het moedigste volk onder de Galliërs dat nu vrolijk deelneemt aan de Duivel Uitdagingen terwijl deze voordien veeleer uitblonk in zijn of haar afwezigheid. Al doet dergelijke zwart-witte prent wel geweld aan de realiteit, een realiteit waarin idealisme en sentiment geconfronteerd worden met een (gezonde) snuif realisme.
Vooreerst heb je de vergelijking tussen nationale trots en clubaffiniteit of, beter gezegd, de complexiteit van een dergelijke oefening. Afgezien van de uitzonderingen in de hedendaags multiculturele samenleving, ligt een nationaliteit meestal vast van bij de geboorte. Een rigiditeit die van generatie op generatie wordt doorgegeven, waar dat iemands clubaffiniteit onderhevig is aan diverse invloeden doorheen de levensloop: familiale en sociale omgeving, woonplaats, eerste ervaringen met de sport an sich, alsook succes. Aldus heerst er in clubverband een zekere flexibiliteit, een vrijheid waardoor migratiegolven kunnen ontstaan tussen verschillende clubs naargelang o.a. hun succes.
Als Belg ga je echter niet surfen op de golven in het Nederlandse Domsburg of het Spaanse Zarautz. Neen, je tracht eerder om de Belgische Noordzee de rug toe te keren, een zee die dermate afgevlakt, passief en bijna zielloos overkwam dat het je verweesd achterliet. Illustratief was de wedstrijd tegen Oostenrijk tijdens de kwalificatiecampagne voor Euro 2012: de Rode Duivels bogen in het slot een 2-3 achterstand om tot een 4-3 voorsprong maar slikten in 94ste minuut alsnog de gelijkmaker. Eigenlijk kan je stellen dat het gehele Belgische voetbalwezen - van de bond tot de internationals, van de media tot de supporters - in hetzelfde bedje ziek was. Alsof we in een depressie waren gesukkeld, wisselden op bipolair wijze buien van geloof en vreugde zich af met een lusteloze, gelaten berusting. Een realiteit waarin zelfs het idealisme van dát moedigste volk van weleer onder lijdt.
Het idealisme was gebarsten, maar nooit gebroken. Ondanks de eindeloos lijkende reeks van nederlagen en tegenslagen, lieten de Rode Duivels ons nooit koud. Integendeel zelfs, koortsig waren wij Belgen er indertijd van overtuigd dat deze talentvolle lichting uiteindelijk weer boven water zal komen. Dit geloof kwam meermaals in botsing met de wanprestaties van zowel de hele resem bondscoaches en spelers als bondsvoorzitter François de Keersmaecker en co. Het is net deze oproer die van de Belg geen glory hunter maakt.
Sentimenteel verbonden aan idealisme en berustend in realisme, bleef de vlam des hoop dus branden in de windstille Noord Zee. Het was huidig bondscoach Marc Poseidon Wilmots die de vlam vervolgens deed overslaan op de gehele zee alsof het olie betrof. Meer dan het winnen van wedstrijden, smeedde Wilmots weer één team dat in zichzelf gelooft en waarin wij Belgen durfden te geloven - iets waarin zijn voorgangers roemloos faalden. Een heilige Drievuldigheid - resultaten, teamgeest en steun - die onontbeerlijk zijn in een succesverhaal.
Kortom, de duivelse afwezigheid in het stadion en voor de beeldbuis, betekende echter niet dat ze hun ziel aan de duivel hadden verkocht. Nu de nationale ploeg weer succes oogst, plukken wij Belgen er inderdaad mee de vruchten van. Welverdiend in mijn ogen, na al dat geleverde zaaiwerk bestaande uit terechte verontwaardiging en protest. Ondanks de heropleving, zijn er jongstleden - zeker na het recente gelijkspel tegen Wales - weer heel wat kritische noten te kraken. Een prangende vraag blijft dan ook of Wilmots slaagt om het spelniveau systematisch naar een hoger niveau te tillen. Of is dit surrealistisch?
Op zoek naar een nieuwe carrièrekans? Laat je omscholen tot servicemonteur!
Meer nieuws
Man United schrikt van torenhoge vraagprijs voor voormalig PSV'er Branthwaite
Is dit de beroerdste strafschop aller tijden? Spits van Osasuna gaat viraal
Woerts niet eens met Derksen: ‘Kolere, hij was zó slecht. Levensgevaarlijk’
Dele Alli droomt van het WK, ondanks dat hij al een jaar niet heeft gespeeld
Miljoenenaankoop Carlos Forbs spreekt zich uit over meespelen in Jong Ajax
Woerts weet het honderd procent zeker: ‘Alex Kroes keert terug bij Ajax’
Meer sportnieuws
Heel heel heel goed stuk, jij kan me een stukje schrijven zeg! Erg knap, heb er van genoten.
Mooi onderwerp. Ik kan vanuit eigen beleving misschien ook een verklaring geven. Voetbal kijken word eigenlijk steeds duurder. Door de economische crisis is het voor sommigen gewoon niet meer op te brengen om actief voetbal te blijven volgen. Vader, moeder en twee kinderen moeten al gauw 100-150 euro neerleggen om een wedstrijd te bezoeken. Als het elftal wat je dan wilt gaan bekijken ook nog eens kwalitatief niet goed is kan ik me voorstellen dat daarom de motivatie om te gaan minder is. Het kost veel en je krijgt niks te zien. Dan zetten we de frituur aan en blijven we thuis met een kratje bier. Een vaste groep die gaat ondanks de kosten en resultaten zal er altijd zijn. Maar die groep is niet groot genoeg om het verschil van de thuisblijvers op te heffen. Als het daarentegen weer goed gaat, vooral na een langere periode, komen de mensen weer.
Goed onderwerp. Mis een beetje sociale psychologie, maar dat is meer mijn probleem dan die van de massa. Zou je me vergelijking met het surfen kunnen uitleggen? Die staat er een beetje random tussen alsof je hem graag wilde maken maar hem niet helemaal kon plaatsen heb ik het idee.
Dank je!
Ik verwijs daarmee naar wat ik eerder definieerde als glory hunting: doelbewust zeilen (of surfen) op de golven van succes, dat veel sneller voorkomt in clubverband dan in de context van landelijk succes. En aangezien Spanje en Nederland in het verleden vrij succesvol waren, leek het me een leuke vergelijking om te maken. Beide plaatsen zijn overigens bekende surfoorden.
Goh, sociale psychologie is niet meteen mijn vakgebied en ik wou er vooral een luchtige CE van maken waarin ik mijn eigen gedacht ventileer.
Pfffff, wat een woorden woorden er in die CE gebruikt. Ik als kleine etter snap hier echt geen drol van
Aar om de andere reacties te lezen zou het vast goed zijn.
Geweldige CE! Naar mijn mening moet Wilmots opstappen na 2 jaar is er nog steeds geen tactisch plan spelers weten niet waar ze moeten lopen en tactisch wordt er geen vooruitgang geboekt. kortom: Wilmots, oprotten.
Merci! 
Ik ga akkoord en ik geloof ook niet dat Wilmots nog echt vooruitgang kan boeken. Hij teert vooral op het talent en de klasse van deze selectie. Maar ja, ik denk dat de bond niet genoeg ballen heeft om hem buiten te smijten. Laat staan dat ze het al zouden beseffen! Al apprecieer ik Wilmots wel voor zijn rol als motivator, maar die rol is gewoon uitgespeeld.
Maar dan de vraag: Wie dan? Wil je een Belgische bondscoach of toch een buitenlandse? Want dat laatste is in Nederland, net zoals in Frankrijk en Duitsland, ondenkbaar.
En dan de vraag: Zijn er grote Belgische coaches? Want om eerlijk te zijn: Ik ken er amper. En dan bedoel ik coaches die bij de echt grote clubs gezeten hebben, een coach a la Van Gaal of Hiddink. Of een opkomend talent zoals De Boer.
Een buitenlandse coach is voor mij niet uitgesloten, al heb ik ook liever een Belg. En dan denk ik in de eerste plaats aan een Eric Gerets. Die heeft misschien niet het palmares van een Van Gaal, maar hij heeft het al bewezen op clubniveau, bij o.a. Marseille, Wolfsburg, Galatasary. Al meen ik me te herinneren dat hij al bedankt heeft voor de positie.
Preud'homme is ook een uitstekend kandidaat, al zit die weer vast bij Club Brugge. Misschien een "george Leekenske" doen. Eigenlijk zie ik voor de rest niet direct andere mogelijkheden. De bond moet maar 'ns een effort doen, vooral voor Gerets dan, in plaats van geld the verkwisten aan een vergeten-te-annuleren vleugel van een hotel.
Het profiel lijkt me wel duidelijk: een tactisch sterke coach die wat meer lijn in het spel kan brengen in plaats van te leunen op de klasse van een Kompany en Debruyne. Op zich denk ik ook dat Dury deze rol zou kunnen vervullen. Alleen blijft het afwachten of hij het ook zou kunnen waarmaken op dit niveau.
Of misschien weer Dickie aanstellen, maar dit zal wel te gevoelig liggen.
Heerlijk om weg te lezen! Als ik niet beter wist zou ik geloven dat je dit als beroep zou hebben 
Overigens een opmerking; je gebruikt vaak woorden die in de volksmond nauwelijks gebruikt worden.
Daarmee doel ik op enerzijds moeilijke en anderzijds de woorden die eigenlijk wat verjaard zijn.
Merci! Ik zou het anders wel graag doen, de journalistiek bedrijven.
En wat uw opmerking betreft, ik doe dat bewust eigenlijk. Ik hecht veel waarde aan het in stand houden van onze Nederlandse taal en dat vereist soms het gebruik van moeilijkere of oudere woordenschat. Voor de rest vind ik het persoonlijk ook gewoon aangenaam om zo te schrijven . Al probeer ik wel om voldoende af te wisselen zodat de tekst niet te stroef wordt en archaïsch oogt.
Prachtig artikel om te lezen. 5/5
Ik denk zelf dat het los van het economische aspect, het ook een probleem is in het zichzelf kunnen identificeren met het nationale team. Ik denk dat het ook een rol heeft gespeeld dat er een aantal wijzigingen zijn geweest in de staf (al dan niet met wisselende succes). Het is ook wat je terecht aangeeft je wordt "geboren" als Belg of niet. Ik merk dat dit ook een (in mindere mate) Nederland een issue is. De ene voelt zich bijvoorbeeld meer een Turk of Marokkaan (roots) dan Nederlander waardoor
het "gevoel" er niet is.
Wat bij jullie ook een rol van betekenis kan zijn is de tweedeling in het land, dat kan het lastiger maken om je met één natie te identificeren.
Of zie ik dat verkeerd?
Zeker en vast speelt het gevoelsmatige aspect mee, maar het is een soort kip-of-ei verhaal. Ontbreekt de nationale identiteit/trots door het ontbreken van succes? Of, was er al een gebrek aan gevoel, trots, wat vervolgens versterkt werd door de wanprestaties. Ik geloof dat het een wisselwerking van beide is.
Voor personen van een andere origine is er sowieso al een identiteitscrisis waarbij het moeilijk is om uit te maken tot welke groep, nationaliteit, cultuur je behoort of wil behoren. Vaak hebben zij hier ook niet altijd grip op en worden zij in hokjes geplaatst door de samenleving alsof het kippen zijn. Dit speelt zich ook af op niveau van de spelers zelf. Het voorbeeld bij uitstek is Januzaj, die kon kiezen tussen 5(?) verschillende nationaliteiten. In zo een gevallen, kiezen veel spelers op basis van hun gevoel, hun affiniteit met een bepaald land. Al zijn er ook uitzonderingen zoals een Boussoufa die vooral voor Marokko koos voor speelgelegenheid. Eigenlijk is ook dit weer wat kort door de bocht, maar er is altijd een hoofdreden om een welbepaalde keuze te maken ten nadele van de andere opties.
De tweetaligheid was zeker een probleem in het verleden, eigenlijk op twee verschillende manieren. Eerst en vooral, was er sprake van een tweespalt binnenskamers waarbij de Frans- en Nederlandstalige spelers twee afzonderlijke groepen waren. Ik geloof dat zulke verdeeldheid zeker zijn invloed heeft gehad op de mindere prestaties - wat dus ook een nefaste invloed had op de steun van de Belgen. Deze tweespalt sijpelde daarnaast ook door via de media wat misschien wel de politieke en maatschappelijke 'strijd' tussen Vlamingen en Walen versterkte. Bijgevolg, kan het zijn dat we ons als Vlaming of als Waal of als Brusselaar of als Duitstaligen niet direct konden identificeren met de Rode Duivels. Het is nogal koffiedik kijken of dit effectief het geval was. Voor mij persoonlijk kan ik stellen dat het absoluut niet zo was, maar bij de oudere garde - waar die wroeging tussen Vlaming en Waal vele malen sterker was/is - kan dit zeker wel hebben meegespeeld.
Mooie CE! Ik vind je schrijfwijze en woordkeuze juist heel fijn om te lezen!
Leuk onderwerp ook!
Erg goede CE, met een verfrissend kritische noot op de eigen bevolking (uit je taalgebruik en onderwerp leid ik af dat je een Belg bent).
Het enige kritiekpuntje dat ik betreft schrijfstijl heb, is eigenlijk al gezegd, maar alsnog zal ik het ook even adresseren.
Uit je tekst kan ik duidelijk zien dat je een zeer extensieve vocabulaire hebt en dat is vrijwel altijd bijzonder handig. Echter moet je er rekening mee houden dat de kans groot is dat er lezers zijn die niet beschikken over een dergelijke woordenschat. Voor die mensen kan het zijn dat zij verdwaald raken in je tekst.
Mijn advies valt eigenlijk een beetje samen met een oud Engels credo: 'simple is best'. Hiermee wil ik niet zeggen dat je alle ongebruikelijke woorden moet schrappen (integendeel, dat onderscheidt jouw schrijfstijl van andere, dus houd dat erin). Ik zou je slechts adviseren om dergelijke 'pareltjes van de taal' goed uiteen te spreiden over de tekst en ze niet te veel op te laten hopen, omdat het effect van die woorden zo juist tegen je gaat werken: het ritme dat mensen hebben bij het lezen van de tekst stokt dan, waardoor de aandacht afneemt, waardoor de boodschap minder goed overkomt, enz.
Maar goed, een deel van het voor sommigen vreemd ogende taalgebruik kan ook verklaard worden door het verschil in taalgebruik tussen Nederlanders en Belgen, dus te zwaar zal ik er niet aan tillen 
Over de inhoud, je poogt je licht te laten schijnen op het vraagstuk waar de Belgen waren in de tijden van nood van jullie nationale ploeg vanuit een sociaal standpunt. Hetgeen ik miste in je tekst vanuit dit oogpunt, is de rol van de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië zowel bij het publiek als binnen de ploeg. Ik had namelijk sterk de indruk dat het vooral het overbruggen van deze kloof in de nationale ploeg was dat de kentering markeerde tussen falen en succes.
Al met al een zeer goede CE (vooral erg goed hoe je op natuurlijke wijze verschillende metaforen in je tekst wist te verwerken), maar er zit nog zeker meer in. Blijf schrijven dus!
Merci!
Wat het taalgebruik betreft, ik probeer mijn teksten zo toegankelijk mogelijk te houden en ik denk hier ook in te slagen. Maar, ik kan ergens wel begrijpen dat het voor sommigen wat stroever leest doordat ze mijn soort schrijfstijl niet echt gewoon zijn. Feedback is dus altijd welkom, waarvoor dank!
Je tweede opmerking is ook iets waar ik mee akkoord ga en, eerlijkheidshalve, moet ik toegeven dit over het hoofd te hebben gezien. Dit speelde voor mij persoonlijk niet zozeer een rol, maar het lijkt me inderdaad zo dat tweespalt binnen een spelersgroep niet kan leiden tot een eenheidsblok onder de natie.
Mooi geschreven zeker wel en je hebt gelijk dat de opeenstapeling van teleurstellingen zijn invloed heeft gehad op de Belg en zijn belangstelling voor de nationale ploeg.
Ik ben zelf ook Belg en natuurlijk heb ik liever dat ze (of we) winnen maar eerlijk gezegd : echt heel erg vind ik dat niet.
Ik heb weinig met nationalisme, ik ben boven alles een voetballiefhebber. Als vb. Belgie tegen Andorra speelt en op hetzelfde ogenblik is er een Spanje-Italie of Duitsland-Nederland met inzet (vriendschappelijke interlands zijn bijna per definitie slaapverwekkend), dan laat ik de Belgen voor wat ze zijn en ga ik voor de in mijn ogen interessantere sportieve affiche.
En misschien ook wat vergezocht maar alvast wel van toepassing voor mij : Belgie an sich bestaat niet. Het is een samenvoeging van Vlaanderen, Wallonie, Brussel en nu ook met steeds meer multiculturele tintjes (laat het duidelijk zijn dat met dat multiculturele niks mis is). Historisch gezien vind ik Belgie een serieuze miskleun en ja,dat weerspiegelt zich ook in mijn beleving t.o.v. de nationale ploeg.
Zoals reeds gezegd : er staat Belg op mijn identiteitskaart en dus liever heb ik dat ze winnen maar het emotionele met de nationale ploeg ontbreekt volledig. Dat heb ik veel meer met clubvoetbal.
Merci Jorisdr!
Zelf ervaar ik net het omgekeerde. Ik ben liefhebber van het spelletje, maar zonder sentiment doet een match me vaak weinig. Een paar jaar terug ontbrak bij mezelf echt elk greintje passie voor onze Duivels, omdat ook zij emotieloos speelde. Nu daarentegen merk je terug passie, bedrevenheid, goesting en dat is net wat mij terug aantrekt tot de ploeg.
Maar ik snap je standpunt wel hoor.
Wat mijn vraag bij dit stuk (prima geschreven overigens!) is: maakt het oproer dat veroorzaakt werd bij de reeks mislukkingen van de Belg geen gloryhunter meer? Dit komt op mij over alsof de beste stuurlui aan wal stonden achter veilig plexiglas, om eventuele golven van ongenoegen wel stuk te zien slaan op de spelers, voorzitters en trainers, maar zelf er niet over peinzen om ook maar een druppel te incasseren. Nu de zon weer schijnt wordt het plexiglas verwijderd en komt de Belg weer kijken. Dat is toch de definitie van een gloryhunter? Het is zelfs extra erg dat het volk al die tijd wel hoopt dat het nationale elftal zich verbetert en zich verbonden voelt.
Ergens ga ik akkoord met je punt dat het volk blaam treft voor hun afwezigheid, maar ik kan deze afwezigheid begrijpen. In tegenstelling tot een moeder-kind relatie, is er geen sprake van onvoorwaardelijke liefde tussen een burger en zijn nationale ploeg.
Op zich zijn we nog lang achter onze nationale ploeg blijven staan, maar na het WK in 2002 is het geloof gewoon bij mondjesmaat weggeëbd met een absoluut laagtepunt onder Vandereycken. Als supporter heb je hier geen grip op: je hoopt telkens op verbetering, op nieuwe hoop, maar iedere keer opnieuw kom je bedrogen uit. Dan lijkt het me menselijk dat je het laat afweten als trouwe volgeling van de nationale ploeg. Als de ploeg succesvol is, ben je als supporter vurig; maar als de ploeg hand in hand met de bond 8 à 10 jaar lang gewoon constant faalt, dan is onthouding als supporter gewoon een logisch gevolg.
Wat ik versta onder een glory hunter is een persoon die 3 jaar terug nog voor Barçalona supporterde, 2 jaar geleden Bayern München en die sinds vorig seizoen Real Madrid aanbid. Dit is weliswaar een extreem voorbeeld, maar je snapt m'n punt, toch?
Dat is zeker duidelijk. Ik snap het onderscheid dat je wilt maken.
Erg prettig dat je voor een hoger 'niveau' durft te schrijven. In de journalistiek wordt vooral onderwezen je tekst af te stemmen op een laag opgeleide doelgroep. Deze tekst prikkelt mijn hersenen net wat meer. Maar als je zoiets zegt wordt je al snel als elitair bestempeld...
Leuk stuk. Je hebt een aparte stijl van schrijven...beetje poëtisch, wat merkwaardige woorden..ik hou zelf meer van korte simpele zinnen, maar dit is jouw manier en het onderscheid je van anderen,
Ik mis een beetje de rol die het geniale en uitgekookte Marketing-plan, maar dat komt wellicht door mijn eigen Marketing-achtergrond.
Behalve door de slechte resultaten van de afgelopen 10 jaren had de Belgische selectie ook een imago-probleem. Natuurlijk speelde er sowieso de 2-taligheid, als altijd in Belgie. Maar daarnaast werden de spelers als verwaand ervaren, waren er altijd akkefietjes (bijvoorbeeld die speler, weet niet meer wie (was het Hazard?), die nadat hij gewisseld werd, bij een kraampje naast het stadion nog tijdens de wedstrijd een bal gehakt ging eten) etc etc. Daar is de Kbvb, samen met het Marketingbureau Boondoogle mee aan de slag gegaan. Doel was de spelers neer te zetten als vrolijke hele gewone en sympathieke jongens. En daar zijn ze met die uitdagingen geniaal in geslaagd.
Vervolgens is het team ook nog eens flink gaan winnen, en dat alles versterkt elkaar. Successen maakt vrienden, uiteraard. Maar dat maakt de Belgen nog geen gloryhunters, zoals jij ook aangeeft . Wat de Kbvb namelijk heel goed heeft gedaan is de imagoproblemen ombuigen in een positieve sfeer , met die rare uitdagingen, nog voordat de sportieve successen kwamen....
Interessant artikel in deze:
http://www.volkskrant.nl/sport/hoe-een-campagne-de...
Zeer interessant artikel!
Hoewel ik de kracht van zo een campagne niet onderschat, denk ik dat de prestaties van de Duivels toch primeren boven de campagne zelf. Zonder prestaties, geen duivel uitdagingen. Of toch niet zo succesvol zoals ze nu zijn!
Al lijkt het me wel dat ze in hun opzet zijn geslaagd om een 'onvoorwaardelijk supportersgevoel' te creëren. Nu de trein eenmaal vertrokken is, zal er al heel veel (of net weinig) moeten gebeuren vooraleer de supporters weer dreigen deze te verlaten.
Soit, je bent bedankt om me hierop te wijzen, want het had zeker zijn plaats verdient in de CE.
En ja, schrijfstijl... Over smaak en kleur valt niet te twisten, zeker?
Uiteraard, je kunt nog zo veel marketing doen, als het team zich bv weer niet had geplaatst voor het wk, was de spirit snel verdwenen. Desalnietemin een knap staaltje Marketing.
Jazekers...het is jouw stijl en dat maakt het juist bijzonder, ook al is het dan niet helemaal mijn stijl ...
ps: weet jij wie dat was, die die bal gehakt ging eten na zijn wissel?
Het was inderdaad Hazard. Op zich stoorde me dat niet zozeer, de media blaast zoiets nogal graag op. Maar ja, echt professioneel en solidair was het ook niet!