Het slagen van de falende vuilnisman

Ooit, voor ons gevoel lang, lang geleden, was er een Nederlands betaald voetbalclub die aan de Hanzestad aan de IJssel lag. Het was de tijd dat FOX Sports nog puur Amerikaans was, de Jupiler League nog een normale competitie was en mensen nog schrokken van het feit dat Haarlem omviel. De periode waarin Justin Bieber en Rusland nog niet door alles en iedereen werden gehaat en toen er eindelijk dingen leken te gebeuren in Zwolle. Of die goed waren, dat durf ik niet te zeggen. De lokale voetbalclub kreeg een nieuw stadion, maar ondanks de zo hoopvolle vooraf besproken plannen is het stadion er erg lelijk uitgekomen. De vorige directeur Ronald van Vliet werd met pek en veren uit Zwolle verjaagd en liet een krater van jewelste achter, de resultaten waren slecht (op dat moment stonden wij één-na-laatste in de Jupiler League) met als dieptepunt de 3-5 nederlaag tegen 10 man nadat wij in de rust met 3-1 voor stonden. Het gevolg was dat trainer Jan Everse het veld mocht ruimen, juist hij die na het befaamde bitterballenincident als winnaar uit het vuur kwam.

Voor wie niet weet wat het bitterballenincident inhield, een beknopte samenvatting dan maar. Meneer Everse werd na een ‘intern conflict’ op non-actief gezet door voorzitter Van Vliet. Trainer Everse en zijn familie schenen in het spelershome zijn overgeslagen door de man die over de bittergarnituur ging en hij ging verhaal halen bij de jongen. Het ‘slachtoffer’ bleek dus de zoon te zijn van een belangrijke sponsor en ging klagen bij pappielief. Een verschrikkelijke soap volgde, waar uiteindelijk iedereen minder van werd. De ruiten van Van Vliet werden ingegooid en hij vertelde voor de camera niet dat het om bitterballen ging, maar om ‘stukjes ham en kaas’. Wanneer je op die manier een strijd aan wil gaan, kan dat natuurlijk nooit goed gaan en hij moest dan ook vertrekken.

Everse mocht na tegenvallende resultaten ook vertrekken en het cirkeltje was dus rond. Was Goede Tijden, Slechte Tijden in Zwolle dan aan zijn laatste seizoen bezig? Absoluut niet. De opvolger van Van Vliet was Arjan Jansen. Een nuchtere en capabele man werd ons verteld. Wij mochten er nog geen maand van genieten of er kwam al naar buiten dat hij tijdens een jeugdwedstrijd een scheidsrechter neer had gehoekt. Weg Jansen, weg tweede hoop.

Het hoort niet dat bij zo’n rustige provinciestad dat Zwolle er onrust heerst. Onrust die je zou verwachten bij Ajax, PSV of Feyenoord of in mindere mate bij AZ of FC Twente. Niet bij Zwolle waar zowel in de stad als op het veld toentertijd weinig spectaculaire dingen gebeurden buiten de IJsselderby’s tegen Go Ahead Eagles om. Er moest tenminste een opvolger komen en die opvolger moest een man zijn die al ervaring had in het leiden van een bedrijf of een club. Een man waar je clubmensen als in eerste instantie Bert Konterman en later Gerard Nijkamp omheen kon bouwen. Die man werd de directeur van het vuilnisbedrijf Sita van de BeNeLux: Adriaan Visser. Een man met een typische Gooise tongval. FC Zwolle werd FC Zweulle en voorzitter werd veurzitter wat ook zijn bijnaam werd onder de supporters. Nieuw licht scheen aan de horizon, maar niet iedereen was zo overtuigd van de kwaliteiten van de veurzitter.

Johan Derksen kwam rond deze periode met de column De falende vuilnisman van FC Zwolle. De titel was al niet lovend en in het stuk werd Visser met de grond gelijk gemaakt. Visser ging volgens Derksen teveel zijn eigen weg, luisterde niet naar belangrijke mensen om zich heen en omdat de club een negatief eigen vermogen had van meer dan 8 ton (wat ooit eens 1,8 miljoen was), was Visser de spreekwoordelijke zondebok.

Visser was wel verschrikkelijk eigenwijs. Hij gaf niet het vertrouwen aan nog een bekende naam, maar in Art Langeler. Hij was de trainer van de C1 en voormalig gymleraar. In eerste instantie werd hij als stroman van de assistenten Jaap Stam en Claus Boekweg gezien, maar gaandeweg bleek hij gewoon een prima trainer te zijn. Hij boekte successen. Eerst door in de competitie met FC Zwolle zeven wedstrijden achter elkaar te winnen, waaronder een prachtige 1-4 overwinning tegen De Graafschap in Doetinchem en zo de vierde plaats veilig te stellen. Het jaar daarop is wel bekend wat er gebeurde. Voetbalminnend Nederland mocht toezien hoe Zwolle met goed en gracieus voetbal de eerste helft van de competitie overheerste. Verloren zonen en clubmensen als Arne Slot en Albert van der Haar bleken geweldige voetballers te zijn.

Maar dan die resultaten na de winterstop. RKC Waalwijk stond rond de winterstop 15 punten achter, maar na een imponerende serie van 16 winstpartijen achter elkaar werden zij toch de terechte kampioen. Een jaar later lukte het alsnog door in de eredivisie door te stomen onder de nostalgische naam Zwolle. Het verhaal is voor iedereen ondertussen al bekend die de afgelopen 2 jaar niet onder een steen heeft geleefd. Het stadion werd opgeknapt en de club leeft nu meer dan ooit. Nu geen parasiet als voorzitter die er alleen zit om zijn zakken te vullen, maar eindelijk eens een keer iemand die noch enigszins kan denken als een supporter. Iemand die begrijpt dat die grijze muren een aanslag op je netvlies zijn en iemand die zo goed een club kan runnen dat deze kan presteren zonder dat er veel geld nodig is. Met bescheiden middelen behalen wij succes.

Afgelopen zondag en een aantal maanden geleden hebben wij onze eerste prijzen gepakt in de clubgeschiedenis en met Ron Jans hebben wij eindelijk eens een keer een sympathieke trainer die weet hoe Zwolse mensen denken, doen en luisteren. Dit allemaal onder het bewind van Adriaan Visser.

Volgens mij verdient hier iemand een excuusbriefje van meneer Derksen.