Onderbuikgevoelens en een potje schaken

Frank de Boer kijkt me aan en snuift. Ik kijk hem terug aan, probeer te bedenken welke zet hij gaat doen. Zijn hand gaat naar de loper, en hij schuift hem enkele plaatsen naar voren. Ik overzie het veld en merk dat ik mijn paard moet opgeven. Het zij zo. Het doel heiligt de middelen. Dat werk. Ik zet immers toch het grootste deel van mijn kaarten in op de onvoorspelbare en o zo belangrijke koningin. Waarom met de toren pionnen pakken, als je ook met de koningin de toren kan pakken? Ik heb geen gevuld speelveld nodig.

“Gaat er dan echt geen topspits komen? Ik lees de hele tijd over een Pool die niemand kent. Moet dat nou?” Ik vraag het bijna smekend, en verwacht een troostende blik van De Boer. Het komt goed, hij gaat het ontkennen. Van der Vaart komt terug, ik voel het. “Ja, dat moet”, bromt de trainer echter. “Heb een beetje vertrouwen. We halen hem niet als we niet wisten dat hij goed genoeg was.” Ik rol met mijn ogen. “Zoals Duarte goed genoeg was, zeker. En Boerrigter.” De Boer kijkt me aan. Alsof hij teleurgesteld in me is. Een goedkoop argument, zeggen zijn ogen. Ik weet het.

Ik ram zijn toren omver met mijn koningin. Mijn linkermondhoek trekt omhoog. Ik heb hem. Hij heeft bijna geen stukken meer die het verschil kunnen maken. Allemaal grijze pionnen om de koning te beschermen. En ik heb mijn koningin nog. Dit gaat helemaal goed komen. De Boers ogen schieten ondertussen razendsnel over het speelveld. Hij denkt, maar ik weet zeker dat hij geen idee heeft wat hij moet doen. Zijn hand glijdt naar zijn laatste loper, die mijn paard slaat. Het paard dat ik al had opgegeven, geen probleem.

“Maar je moet toegeven dat het dit seizoen niet altijd goed was”, ga ik de discussie weer aan. “We zijn maar vier keer door de ondergrens gezakt”, krijg ik te horen, en ik grinnik. “Met dit puntenaantal waren we in 2010 vierde geworden, Frank. We hebben thuis gelijkgespeeld tegen Cambuur en RKC. RKC, Frank. Dan ga je me niet vertellen dat we maar vier keer slecht waren.” “Dat heb ik toch net gedaan? We zijn maar vier keer door de ondergrens gezakt”, mompelt De Boer zonder me aan te kijken, en ik sla een pion.

“Moet je niet eens gaan rugdekken met die toren van je?” geeft hij me ineens advies. Ik sla het in de wind. “Ik sloop je al met één stuk.” De Boer haalt zijn schouders op en zet zijn pion naar voor. Zonder er erg in te hebben sla ik de pion, en ik overzie het speelvlak. En dan gebeurt het. Ik zie het. Te laat. Mijn hand is al van de koningin af. Mijn sterspeler staat omsingeld. Kan nergens meer heen. Frank tilt een pion op, en ramt mijn topscorer gedecideerd het veld af. Mijn ogen staan wagenwijd open. Ik zet mijn andere stukken, maar ik heb geen plan meer.

“En die salonremise, tegen Heracles? Was die niet treurig? Door dit soort dingen zullen we altijd de meest gehate club van Nederland blijven. Waarom...” De Boer slaat op tafel en kijkt me briesend aan. Zijn ogen spuwen vuur. “Wij zijn Ajax. Wij zijn de besten. Wij hebben geen sympathie van anderen nodig. Mensen hoeven ons de titel niet te gunnen, want wij komen die gewoon ophalen. Wij hebben... geen... sympathie... nodig. Wij zijn geen Feyenoord. Snap je dat?” Ik knik, geschrokken als ik ben. De Boer beweegt zijn loper een kant op, mompelt ‘schaakmat’ en wandelt de kamer uit. Hij drinkt niet eens zijn koffie op.

Op dat moment schiet ik wakker, nog bevangen door de bizarre droom die ik net had, en ik kijk om me heen. En dan overvalt het me weer. Ik leek het even kwijt te zijn, maar het is er weer. De trots. De liefde is nooit verdwenen, maar de trots. Die was weg. En die is nu weer terug. Ik sluit me ogen en ik wordt overvallen door een onderbuikgevoel. Er kunnen volgend jaar zomaar eens hele mooie dingen gebeuren.