The blonde and the beautiful

Feilloos krult Graziano Pelle de bal in de verre hoek. 1-0, De Kuip schudt op haar grondvesten en scandeert massaal de naam van de imposante Italiaan. Er lijkt geen maat te staan op de in San Cesario De Lecce geboren spits. Na een sterk jeugd WK lukte het Pelle eigenlijk nooit om zijn belofte waar te maken. Zijn coaches probeerde zijn gebrek aan goals te relativeren door zijn duelkracht en importantie binnen het collectief te benadrukken. Iedereen was het er echter over eens: Pelle was niet meer dan één van de vele talenten die niet door kon stoten naar succes in het profvoetbal.

Het nieuws dat Feyenoord hem op huurbasis vastlegde voor het seizoen 2012/13 werd door de concurrentie dan ook eerder ontvangen met een mix van ongeloof en hoon, dan met angst en beven. Sindsdien bewijst hij één van twee dingen wekelijks: of hij kan het toch, óf de Eredivisie stelt niets meer voor. Desalniettemin neemt hij Feyenoord bij de hand naar misschien wel het eerst kampioenschap in dertien jaar. Is dat alleen zijn verdienste of zit er meer achter het succes van het Feyenoord van Ronald Koeman?

Na het succesjaar 2011/12 was de doelstelling voor Feyenoord dit seizoen in eerste instantie wederom de play-offs voor Europees voetbal behalen. Critici hadden er niet bijzonder veel vertrouwen in. Steunpilaren als Karim El Ahmadi en Ottman Bakkal verlieten immers De Kuip. Daarnaast ging de absolute smaakmaker, en revelatie van het seizoen, John Guidetti terug naar Manchester City. Het team dat overbleef was een mix van jeugd en een aantal versterkingen van modale Eredivisie-clubs. Op het laatste moment kwam daar tot ieders verbazing nog Pelle bij, de spits die in drie seizoenen AZ ongeveer één keer per seizoenshelft scoorde. De tweede plek van het vorige seizoen moest gezien worden als een incident en Feyenoord moest zich verder gaan richten op schuldsanering en de schade op sportief gebied zo beperkt mogelijk te houden.

Al vroeg in het seizoen wordt echter duidelijk dat Feyenoord niet van plan is zich te schikken in een rol op de tweede rang van de Eredivisie. Zo blijkt Pelle, tot ieders verbazing, opeens doelpunten te kunnen maken en ontpoppen Bruno Martins Indi, Stefan de Vrij en Daryl Janmaat zich in korte tijd tot sterkhouders en zelfs internationals. Voorzichtig begint het legioen te praten over wat er mogelijk is. Zou die gekke Italiaan het toch kunnen? Is die Lex Immers met dat blonde piekhaar toch niet zo'n koekenbakker als vooraf werd gedacht? Deze hoop wordt echter hard de kop ingedrukt na een kansloze nederlaag tegen, het ijzersterk aan de competitie gestarte, FC Twente van Steve McClaren. Feyenoord is een leuk ploegje, maar is niet klaar voor het 'grote' werk binnen de Eredivisie, zeggen 's lands analytici. Aan de hand van Piero-beelden wordt duidelijk gemaakt dat de potentie er zit, maar de ervaring ontbreekt om mee te doen om de bovenste plekken.

Rond deze periode besluit Kelvin Leerdam dat het tijd is om de Kuip te verlaten en na het seizoen te vertrekken naar Vitesse. Koeman aarzelt niet en haalt hem uit de basis. Zijn vervanger is de piepjong Tonny Trindade Vilhena. Vilhena is een groot talent, maar staat tegelijkertijd symbool voor het gebrek aan ervaring waar Feyenoord mee worstelt. Zelf trekt hij zich hier niets van aan en zorgt ervoor dat het na een paar wedstrijden lijkt alsof hij al jaren in het eerste speelt. De scepsis blijft echter en vooral, de steeds meer open kansen missende, Immers moet het bij veel supporters van zowel Feyenoord als de concurrentie vaak ontgelden. Lex blijft stug volhouden dat de ballen er wel in gaan vliegen en dat hij het vooral belangrijk vindt dat de ploeg wint. Ware woorden, echter doorspekt van teleurstelling en frustratie. Voetballers willen zelf presteren, geen mediatrainer kan dit eruit halen en de Hagenees is geen goede acteur.

Feyenoord blijft desondanks punten halen en de vorm van Pelle begint steeds extremere vormen aan te nemen. Alle ballen die zijn lichaam raken vliegen het doel in. Zijn late gelijkmaker in het thuisduel met Ajax is van wereldklasse en hoewel de arbitrage in het duel niet tegenzit, bewijst Feyenoord dat het wel degelijk een ploeg is om rekening mee te houden. Nog steeds is er echter de hoon jegens Immers die kans op kans op kans mist. Iedereen gaat er echter aan voorbij dat Immers wekelijks al zijn duels wint en eigenhandig al het vuile werk opknapt waardoor Pelle tussen zijn acties door rustig zijn elegante haren uit zijn gelaat kan strijken. Het is een scherp contrast, de lange Adonis Pelle en Lex Immers, de bleke volksjongen uit Den Haag. Steeds meer ploegen blijken echter het antwoord schuldig te blijven op het fysieke geweld van de twee en waar de andere topploegen steeds meer steken laten vallen blijft Feyenoord rustig doorgaan met winnen.

Nu is het maart. Feyenoord staat op slechts één punt van de koppositie en heeft een relatief eenvoudig programma. De titel is dan ook geen ongrijpbare droom meer en steeds meer analytici durven Feyenoord, al dan niet voorzichtig, te tippen als kanshebber. Nu Feyenoord het één wedstrijd zal moeten stellen zonder, de tot superheld uitgegroeide, Pelle reist de vraag echter of Feyenoord wel iets heeft om op terug te vallen. Talenten als Jean-Paul Boëtius en Vilhena ontwikkelen zich stormachtig, maar zijn nog niet in staat de kar te trekken. De enige optie die overblijft is Immers voor één wedstrijd posteren op de plek van Pelle. De concurrentie valt over elkaar van het lachen, Immers kan nog geen penalty scoren in een leeg doel, daar gaat de droom van de Coolsingel. Waar ze nog steeds aan voorbij gaan is echter dat Immers er met zijn kracht en volharding voor zorgt dat zijn mede-aanvallers elke wedstrijd voldoende kansen krijgen. Scoort hij ze niet, dan is het Clasie wel, of Boëtius, of Vilhena. Kampioen word je niet met één speler, kampioen word je met een team. Voor het eerst in dertien jaar tijd heb ik weer hoop op de Coolsingel en daarvoor dank ik niet alleen Pelle, maar ook Koeman én Immers en de andere jongens die zich week in week uit in het zweet werken voor het legioen.