Nog even genieten

Op de dag dat ik dit schrijf is de voorselectie van het Nederlands Elftal bekend gemaakt. 6 februari spelen onze mannen een oefenduel tegen het Italië van Cesare Prandelli. Van de voetballers die erbij waren op het WK van 2010 zijn er nu nog maar zes opgeroepen. Klaas-Jan Huntelaar, Michel Vorm, Khalid Boulahrouz, Dirk Kuijt, Joris Mathijsen en onze grootste topper Robin van Persie. Dat zette mij wel aan het denken.

Het WK van 2010 was ongekend. Ik zat in groep acht van de lagere school en kon het allemaal moeilijk beseffen. Elke dag weer fietste ik als een speer van school naar huis om zoveel mogelijk wedstrijden te kunnen kijken. De eerste wedstrijd was er eentje tegen Denemarken. De wedstrijd viel precies onder schooltijd en dus had ik geen andere keus dan ‘ziek’ thuis te blijven. Het was geen mooie wedstrijd maar toch wonnen onze mannen. De wedstrijd daarna zat ik natuurlijk ook voor de buis, samen met mijn twee broers en mijn opa was ik er klaar voor. Het was opnieuw geen geweldige wedstrijd maar weer waren de punten voor Nederland. Langzaamaan begon het vertrouwen te groeien in heel Nederland, er begon een bepaalde sfeer te ontstaan. Nadat ook de derde wedstrijd tegen Kameroen winnend afgesloten werd en Arjen Robben terug kwam van een blessure werd het vertrouwen alsmaar groter en groter. In de achtste finale troffen we Slowakije. Het hele land zat echter met zijn gedachten al bij Brazilië, de tegenstander die vrijwel zeker geloot zou worden in de kwartfinale.

Nadat er van Slowakije was gewonnen troffen we daadwerkelijk Brazilië in de kwartfinales. Het werd de eerste echte test voor Bert van Marwijk en zijn mannen. Ik ga geen wedstrijdverslag doen, iedereen weet ongetwijfeld hoe het verlopen is. De twee goals van onze held Wesley Sneijder waren ongelooflijk, hij zorgde voor een dag die niemand ooit meer zal vergeten. Hij draaide door twee goals een 1-0 achterstand om in een 2-1 winst. De euforie was enorm. Ook de spelersgroep van Oranje voelde dat er iets aan het gebeuren was. Allemaal waren ze daar voor dat ene doel, de wereldbeker winnen. En iedereen voelde het, dit was hét moment. Hét toernooi, met een speciale lichting. Alle puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen. Het zoemende vuvuzelageluid zorgde voor een speciale tint aan dit hele toernooi. Ik ken genoeg mensen die zich er dood aan ergerde, maar voor mij had het wat speciaals. Op het moment dat het introlied van het WK klonk en ik de vuvuzelas hoorde kreeg ik onmiddelijk kippenvel. Het toernooi had iets extra’s.

Dan was er ook nog die wedstrijd tegen Uruguay.. De geweldige knal van Giovanni van Bronckhorst en de kopbal van Arjen Robben. Er gebeurden ongelooflijke dingen op dat toernooi. Als zelfs Robben en Sneijder al ballen erin gaan koppen dan weet je dat er iets speciaals aan de gang is. Het team en de tactiek klopte als een bus. Iedereen vocht voor elkaar. Het allerlaatste toernooi van aanvoerder van Bronckhorst, Gregory van der Wiel die het seizoen van zijn leven speelde, Nigel de Jong en Mark van Bommel die ál het vuile werk opknapte, en de ábsolute wereldtoppers Sneijder en Robben die voor het verschil zorgde. Eljero Elia als supersub, André f*cking Ooijer die even het klusje klaarde tegen Brazilië. Als ik er nu bij terugdenk besef ik hoe bijzonder dat toernooi was. Er gebeurden dingen die normaal gesproken nooit zouden gebeuren.

Tuurlijk, de finale tegen Spanje was op zijn zachtst gezegd jammer, maar het blijft een gedenkwaardig toernooi. Het is weliswaar een cliché, maar als klein kikkerlandje is een tweede plaats op zo’n groot toernooi ongelooflijk. Het is een toernooi gebleken dat geen enkele voetbalfan uit Nederland ooit meer zal vergeten. Voor mij persoonlijk zijn het de mooiste dagen uit mijn leven geweest.

Toen waren we gewend dat we elk kwalificatieduel met klinkende cijfers wonnen en een gooi konden doen naar de titel, nu zijn er andere tijden aangebroken. Nu moeten we het doen met middelmaat als Luciano Narsingh, Darryl Janmaat, Jordy Clasie en Jeremain Lens. De enigste speler die de Hollandse eer hoog houdt in de top van Europa is van Persie. We moeten niet onderschatten hoe goed wij het hadden in 2010. Het was mijn eerste toernooi dat ik meemaakte dus ik had nog geen enkel vergelijkingsmateriaal. Na het debacle in Polen en Oekraïne zie ik eigenlijk in hoe bijzonder het was. De komende toernooien zullen we helaas genoegen moeten nemen met een bijrol.

Hopelijk komt er ooit weer zo’n lichting, een lichting die dan wel het WK voor ons wint. Tot die tijd zullen we weer even genoegen moeten nemen met middelmaat. Maar ondanks dat het al wat jaren later is mogen we er nog even van genieten. Nog even terugdenken aan de tijden in Zuid-Afrika. Nog even ruiken aan het oude gevoel...