Het einde van een tijdperk

Wat er afgelopen zaterdag (negen juni) vanaf een uur of zes gebeurde hoef ik niemand te vertellen. Een ieder die dit leest bevond zich achter gevulde glazen en schaaltjes, of ergens in een hossende menigte, maar werd in ieder geval omringd door in oranje gehulde mensen. Ikzelf stond midden in Nijmegen naar een groot scherm te kijken, hopende dat de mannen in het oranje zouden doen wat ze moesten doen. Het was een debacle. Oranje faalde en de euforie (we worden Europees Kampioen!) maakte plaats voor bittere teleurstelling (we zijn uitgeschakeld). De waan van het moment. Toch is er iets in die wedstrijd gebeurd dat mijn minstens zo teleurstelde: voor het eerst zag ik Lasse Schöne op het veld lopen, gekleed in het tricot van de tegenstander.

In de 84ste minuut viel Schöne in, voor zijn aanstaande ploeggenoot Christian Eriksen. Een wissel die we waarschijnlijk volgend jaar vaker zullen zien en dan de eerste seizoenshelft waarschijnlijk vaker dan de tweede. De ervaring leert dat Schöne in eerste instantie de tijd nodig heeft om zich aan te passen, maar zodra dat moment daar is, zal Frank de Boer niet meer om hem heen kunnen. Een verschijnsel dat Jan de Jonge (trainer van De Graafschap destijds) en Mario Been bekend zal klinken.

Toen Schöne in 2007 binnenstapte was hij een jonge, onervaren speler met opvallend lang haar. Hij had zich bij Heerenveen laten wegsturen (naar eigen zeggen vanwege zijn lange haren), maar daarna bij De Graafschap weten te manifesteren als spelmaker. Deze jongen zou de benodigde flair moeten brengen in het vastgeroeste elftal van N.E.C.. Het seizoen begon dramatisch, met een zeventiende plek in de winterstop als gevolg. De positie van Been wankelde, maar uit het niets begon de Nijmeegse equipe te voetballen. Wanneer men gevraagd wordt drie spelers te noemen die hiertoe bijdragen, zal eensgezindheid niet ontbreken: Krisztián Vadócz, Jermain Lens en Lasse Schöne. De motor was gaan draaien en met een sterke man in zijn rug en een bewegelijke voor zich kon Schöne laten zien waar hij precies zo goed in is. Na de Lazerus-opstanding eindigde het seizoen 2007/08 met de play-offs, waarin genadeloos werd afgerekend met Roda JC (1-0 en 2-0), FC Groningen (1-0 en 3-1) en NAC Breda (6-0 en 1-0). N.E.C. zou Europa weer in gaan. Ook in Europa wist Schöne zich te laten zien, met als hoogtepunt de winnende treffer uit bij Spartak Moskou.

Toch zullen de Ajax-fans in eerste instantie Schöne niet zien als geweldige aankoop. Sterker nog: zijn plek ‘op 10’ zal gewoon worden opgevuld door Eriksen, die hij ook bij het Deense nationaal elftal al voor zich moet dulden. En dat is ook niet onterecht, want Schöne’s talent gaat gepaard met een vervelend trekje. In slechte wedstrijden, is Schöne de laatste die de kar zal gaan trekken. Natuurlijk zal dit bij Ajax minder voorkomen dan bij N.E.C., maar ook daar zal hij zijn slechte wedstrijden kennen. Menigmaal heb ik de supporters om mij heen horen foeteren op de man die niet werkte en die als ware vedette over het veld stapte. Menig maal heb ik men horen schreeuwen om een vervanger en andersom Schöne wegwerpgebaartjes zien maken richting de tribune. Schöne behoort tot die groep spelers die geliefkoosd moet worden, en die beter speelt wanneer mensen van hem houden. En tot die tijd zal hij gekke dingen doen waar men niet blij van wordt. Maar daarna, als het dan eenmaal draait en als het publiek die man met zijn gekke kapsels in zijn hart heeft gesloten, dan zullen ze in Amsterdam doorhebben waarom men in Nijmegen dol op Lasse was.

Na vier jaar eindigt het Lasse Schöne tijdberk, nu hij N.E.C. verlaat om in de ArenA zijn kunsten te vertonen. Ik kan niet anders dan Lasse bedanken voor zijn goals, voorzetten, bewegingen, passjes en andere hoogstandjes en hem alle geluk van de wereld wensen in Amsterdam. Ik hoop dan maar dat men daar net zo dol op Lasse zal zijn als ik was, opdat hij de kans krijgt de Nederlandse velden van de nodige elan te voorzien.