Ik mis mijn antiheld

Het is 11 oktober 2003. Een warme, broeierige avond in de Griekse hoofdstad Athene. Op het moment dat de scheidsrechter op zijn klokje kijkt en besluit af te fluiten komt er een gejuich los van de tribunes dat tot ver buiten het stadion te horen zal zijn. Mensen vallen elkaar in de armen en hebben de tranen in hun ogen staan. Hun Griekenland is sinds 1994 weer eens geplaatst voor een eindronde. Na een uiterst moeizame 1-0 op Noord- Ierland, die nota bene door een penalty tot stand gekomen is, zijn de Grieken niet meer te achterhalen in de poule. Zo wordt de grote favoriet Spanje veroordeeld tot het spelen van de play-offs. Dat het een opmerkelijke prestatie is blijkt wel uit de resultaten in de kwalificatie. Griekenland begon met twee nederlagen, om vervolgens zes keer op rij te winnen zonder ook maar een tegendoelpunt te incasseren. De Duitse coach Otto Rehhagel had van een groepje middelmatig getalenteerde jongens een enorm taaie tegenstander gemaakt.

Ironisch genoeg wordt Griekenland ook in het hoofdtoernooi gekoppeld aan de Spanjaarden. In een poule waar ook nog Rusland en thuisland Portugal worden geplaatst. Het mocht toen duidelijk zijn dat de Grieken voor een enorme opdracht stonden. Dat weinig mensen vertrouwen hadden in een Griekse eindzege bleek ook wel bij de wedkantoren. Wie zijn geld op Griekenland zette, kon tachtig keer zijn inzet terugverdienen. Alleen bij een eindoverwinning van Zwitserland of Letland viel er meer te verdienen. Binnen Griekenland zelf heerste ook niet de overtuiging dat men een kanshebber zou kunnen zijn. Men wilde vooral niet afgaan en drie keer verliezen. Dit was hen namelijk in 1994 op het WK overkomen.

Op 12 juni 2004 was het dan zover. Het EK in Portugal begon en het thuisland mocht het opnemen tegen jawel, de Grieken. Ik zat als vijftienjarige jongen natuurlijk aan de buis gekluisterd voor de openingswedstrijd. Ik verheugde me vooral om de sterren van Portugal in actie te zien. Portugal had met Luis Figo,Fernando Couto en Rui Costa spelers die al jaren aan de top speelden. Daarnaast hadden ze veel nieuwe topspelers zoals Deco en Maniche. Jongens die met FC Porto een paar weken daarvoor de Champions League hadden veroverd. En dan was daar natuurlijk nog de negentienjarige Cristiano Ronaldo van Manchester United. Hoewel hij met zijn spel nauwelijks rendement had was het wel een sensatie om naar te kijken. Het leek namelijk alsof hij speelde voor de trucjes en ondertussen vergat dat voetbal ging om de meeste doelpunten maken. Maar gelukkig had Portugal genoeg doelgerichte spelers, want dat ze veel goals zouden maken stond voor mij wel vast.

Het was mijn eerste kennismaking met Griekenland en ik kende geen enkele speler op het wedstrijdformulier. Dit werd nog eens bevestigd toen ze het veld opliepen en ik ze geen van alle herkende. Hier was ik zeker van, want er liepen toch een aantal opvallende verschijningen in rond. Zo hadden ze een keeper die al grijs begon te worden en een opkomende back met lang haar die me aan Maxwell deed denken. Deze bleken Antonios Nikopolidis en Giourkas Seitaridis te heten. Maar degene die me het meest opviel was hun spits Angelos Charisteas. Dit was wel de meest zielig ogende spits die ik ooit gezien had. Het was een lange slungelachtige jongen wiens gezicht gelijkenissen vertoonde met dat van een struisvogel. Verder had ik al binnen vijf minuten door dat hij niet de meest snelle spits was en hij ook geen verfijnde motoriek had. Nee dit groepje jongens was heel aandoenlijk, maar ze zouden geen schijn van kans maken.

Maar als snel werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt en kwamen de Grieken op voorsprong. Uiteindelijk wisten ze zelfs de wedstrijd te winnen met 2-1. Dit was zo’n sensatie dat ik vanaf dat moment verkocht was. Uiteindelijk zouden de Grieken zelfs de poulefase overleven. Opnieuw werd Spanje het slachtoffer van de Griekse dadendrang. Ditmaal bleek het doelsaldo doorslaggevend te zijn.

Vervolgens werden ook nog favorieten als Frankrijk en Tsjechië door Griekenland uit het toernooi gekegeld. In de finale wachtte wederom Portugal, dat zich meer dan sterk gerevancheerd had na die verrassende nederlaag in de openingswedstrijd. Maar hun ultieme wraak moest in de finale gaan komen. De wedstrijd begon en het spelbeeld was zoals iedereen verwachtte. Portugal probeerde druk te zetten en aan te vallen, terwijl Griekenland vanuit hun solide organisatie voetbalde. Achterin zat het potdicht en de spelers waren zo op elkaar ingespeeld dat ze zich makkelijk onder de druk vandaan konden spelen. Eigenlijk waren ze in staat om een wedstrijd volledig te neutraliseren.

Ze suste de tegenstander langzaam in slaap om er vervolgens zelf dan razendsnel uit te komen. In de 57e minuut krijgt Griekenland een corner. Ik zie hoe Angelos Basinas hem voor de goal slingert en hoe een Griek hem strak binnenkopt. Alle Grieken rennen juichend dezelfde kant op en het duurt misschien één, twee seconden maar dan zoomt de camera in op Charisteas! Het is Angelos Charisteas die de bal binnen gekopt heeft. Dat dit het hoogtepunt van zijn carrière was besefte ik toen al wel. Hij werd op die dag een Griekse volksheld en ook een beetje mijn held. Al was hij eigenlijk meer een soort antiheld.

Dat hij niet veel later in de eredivisie zou gaan spelen vond ik dan ook prachtig. Hoewel het me niet verbaasde dat hij ondermaats presteerde. Voor mij bleef hij een held. Hoe slechter hij speelde, hoe meer ik van hem leek te houden. Hij stond eigenlijk symbool voor de onvoorspelbaarheid die voetbal gelukkig nog in zich heeft. Zeker in een tijd dat de verschillen tussen clubs en budgetten zo enorm zijn. Dat een speler als Charisteas een finale beslist was ondenkbaar en toch gebeurde het.

Helaas is er besloten om Angelos Charisteas niet mee te nemen naar het EK en ik zal hem zeker gaan missen. Zijn slechte aannames, zijn slome motoriek maar ook zijn verrassende goals. Angelos, held, Griekse god, het ga je goed!