Appelmois

Het begon allemaal in 2005. Het jaar waarin PSV de kwartfinale van de Champions League tegen Olympique Lyon speelde. Ik herinner het me nog goed. Ik keek de wedstrijd in de slaapkamer van mijn ouders. Dit omdat je als veertienjarige in die tijd nog net geen eigen tv op je kamer had staan. Bovendien was ik zowel fysiek als mentaal nog niet in staat om de woonkamer op te eisen. Ik moest het dus doen met de tweede tv van het huis, een met een diagonaal van slechts 37 cm. Ondanks dat ik de verhoudingen van het internationale topvoetbal nog niet geheel kende, wist ik dat ik naar iets bijzonders keek. Voorover leunend op mijn dubbel geklapte tenen beleefde ik heftig duimend een van de mooiste voetbalmomenten van m'n leven. Het doelpunt van Alex, die in een klap een kleine bewonderaar erbij had.

Soms heb je dat. Een voetballer wiens carrièreverloop parallel lijkt te lopen met je eigen voetbalvoorkeuren. Een voetballer die eigenlijk jou ideale plaatje bewandelt, iemand waarbij je een speciaal gevoel hebt. Ik heb dat bij Alex. Een Braziliaan geboren en getogen in Niterói, die zomaar in Eindhoven en Londen beland. Net de twee steden van de clubs die ik het meest van allen een warm hart toedraag: PSV en Chelsea. Bij beide elftallen trof hij mijn favoriete trainer Guus Hiddink, de man die hem het predicaat 'De Tank' toedichtte. Voor mij een speciale speler dus, die Alex. Na een kleine acht seizoenen voor hem gejuicht te hebben is met zijn transfer naar Paris Saint-Germain aan dat tijdperk een einde gekomen. Om nou te zeggen dat ik een traantje wegpink, nee. Maar ik zal het wel missen om hem voor een van m'n clubs te zien spelen.

Bij Chelsea is hij eigenlijk nooit helemaal onomstreden geweest. Daar was de concurrentie te moordend voor. Toch werd hij wel gezien als een gewaardeerd lid van de selectie en kon men op hem bouwen wanneer dat nodig was. Dit seizoen werd echter alles anders. Medelijden kietelde mijn ziel toen ik hoorde dat hij in conflict lag met trainer André Villas-Boas wegens een gebrek aan speelminuten. Alex die nog geen vlieg kwaad doet is plotseling betrokken in een conflict. Ik vraag me dan af hoe dat gegaan is, wat hij heeft moeten doorstaan. Het zit namelijk niet in de aard van dit sympathieke beestje om ruzie te maken. Een verwoestend uiterlijk maar tegelijkertijd een oase van rust. Dat maakt Alex zo bijzonder. Ik betreur dan ook hoe z'n dienstverband bij Chelsea tot een einde is gekomen. Ik had hem meer gegund, een vertrek door de voordeur welteverstaan.

Gelukkig heeft hij dit bij PSV wel gekregen, waar hij door Chelsea drie jaar lang gestald werd. Hier werd hij op handen gedragen. Ik zal nooit vergeten dat Alex oprecht dacht dat hij de nieuwe aanvoerder van PSV was, omdat hij met een rouwband om moest spelen. Dit vanwege het toenmalig overlijden van Rinus Michels. In het legendarische filmpje waarin quizmaster Sierd de Vos in hakkelig Portugees Gomes en Alex van vragen voorziet, giert eerstgenoemde het uit van het lachen. Hij vertelt dat Alex tegen Jefferson Farfán had gezegd dat hij de nieuwe aanvoerder van PSV was. Bij die gedachte kan ik nog steeds helemaal wegdromen. Iemand die Alex tracht uit te leggen waar dat bandje voor dient, maar Alex luistert al niet meer. Bij alleen al het zien van dat bandje zit hij meteen op een roze wolk en is hij voor niemand meer aanspreekbaar. Ik de nieuwe aanvoerder van PSV, zo snel? Wat zal hij raar hebben opgekeken toen Mark van Bommel met de echte band het veld op kwam lopen. Die blik van Alex moet onbetaalbaar geweest zijn.

Dit hoge schattigheidgehalte verdween echter als sneeuw voor de zon wanneer er gevoetbald moest worden. Alex maakte de Champions League wedstrijden van PSV dat jaar magisch. Je voelde dat er iets aan het gebeuren was. Je voelde dat er een potentiële topverdediger bezig was met een van zijn tentamens, die een dag later streng zou worden nagekeken door de technische leiding van Chelsea. Maar Alex slaagde cum laude. De man die je in de competitie nog weleens op een slordigheidje kon betrappen rees in de Champions League tot grote hoogten. En met hem heel PSV. Zijn goal in de kwartfinale tegen Olympique Lyon bezorgt me nog altijd 'chickenskin'. De aanname op de borst, een machtige streep in de linkerhoek en dan de ontlading. Bezeten van vreugde wegrennen, nog niet wetend waar naartoe. Een ongemakkelijk vuistje in combinatie met een klein sprongetje, gevolgd door een kort applausje. Voor zichzelf natuurlijk. Hij zal het ongetwijfeld niet zo hebben ingestudeerd, maar in mijn ogen kon het niet mooier.

Wist ik toen maar hoe bijzonder dat jaar was, dan had ik er meer van willen genieten. Nu moet ik het doen met Marcelo die de te zwaar ogende spits van Hapoel Tel Aviv iets teveel ruimte geeft, waardoor deze zijn ploeg op voorsprong zet in een 'zinderend' Europa League-duel. Scouts van pak hem beet Bolton Wanderers en TSG Hoffenheim die nog voor rust genoeg hebben gezien en een kop koffie gaan drinken in het centrum van Eindhoven. Natuurlijk ging er even een kriebel door m'n buik toen het besef kwam dat Alex op zoek was naar een nieuwe werkgever. Zou hij PSV dusdanig diep in z'n hart hebben zitten, dat hij misschien nu al terugkomt? Volgend jaar oude glorie herbeleven met de teruggekeerde Alex en van Bommel? Al vrij snel schoof de harde realiteit mijn hersenspinsel grof opzij. Met zijn kwaliteiten is hij voor tal van topclubs nog steeds een fantastische versterking, zo ook is gebleken. De schatrijke club uit Parijs kan alles kopen wat los en vast zit, maar komt uit bij hem.

Ik hoop dan ook dat de fans in Parijs hem in hun armen zullen sluiten. Dat de Franse versie van Sierd de Vos, volgens Google vertaler 'Orne le Renard' genaamd, hem uitgebreid gaat interviewen. Dat Alex daar vervolgens een paar hele aandoenlijke antwoorden op gaat geven en dat hij na afloop een traditioneel Frans cadeau mee naar huis mag nemen. Een pondje camembert, of een flesje Merlot. Om het plaatje compleet te maken moet hij de naam van dat cadeau ook nog even met z'n Portugese accent uitspreken, waarna iedereen die voor de televisie zit moet glimlachen. Net zoals dat in Nederland ging toen hij van Sierd een pot appelmoes aangeboden kreeg. "Appelmois", besloot hij toen tevreden.

Het zou helemaal geweldig zijn als hij op een dag de trotse aanvoerder van Paris Saint-Germain zou worden. 'De Tank' die letterlijk en figuurlijk voorop gaat in de strijd. Het moment dat hij de band overhandigt krijgt en vraagt wie er overleden is, daar zou ik geld voor over hebben. Geef hem hoe dan ook zo'n bandje, al draagt hij hem alleen maar op de training elke dag. Koester hem en zorg dat hij zich op zijn gemakt voelt, dan weet ik zeker dat ze verderop in Lyon alweer beginnen te bibberen.

Het ga je goed Alex!