De Grote Vriendelijke Reus

Het was 9 januari 2012. Het was zo’n dag waarvan we er tot dan toe meer gehad hadden deze winter. In tegenstelling tot de ijspret van vandaag de dag was er het chagrijn als ik naar buiten keek en die grijze kleur zag. Totdat het later werd. De avond naderde, en daarmee het moment waar ik me al een tijdje op verheugde. Er werd die avond om de Engelse League Cup gespeeld. Nu zal u wellicht denken: "Nou, die League Cup, die jongen overdrijft wel door daar zo dramatisch over te doen." Het was me dan ook niet om de wedstrijd te doen. Arsenal – Leeds United is zo’n potje dat ik doorgaans nog wel eens over wil slaan. Maar die avond was anders. Ik hoop dat er inmiddels bij U een belletje is gaan rinkelen. Het was de avond van The Return of the King: niet Aragorn, son of Arathorn, maar Thierry Titi. Henry keerde na een veel te lange afwezigheid terug bij Arsenal.

Vol opwinding zat ik klaar voor de wedstrijd. De eerste teleurstelling dat mijn oude held niet in de basis stond, had ik al snel verwerkt. De wedstrijd zelf was nog een grotere teleurstelling. Arsenal ploeterde en ploeterde tegen Leeds United. Maar van de wedstrijd heb ik maar de helft meegekregen. Ik was gefocust op de zijlijn, daar waar ik hoopte een oh zo bekende gestalte te zien lopen. Wachten, wachten, wachten. Mijn respect voor Arsène Wenger daalde en daalde. Totdat Titi. aan zijn warming up begon. Ineens leek de wedstrijd een stuk beter. Een mislukte pass was een mislukte pass meer, maar een bijna gelukte bal. En toen het moment waar menig voetballiefhebber metersdik kippenvel van kreeg: daar stond hij dan, klaar om in te vallen. Mijn held was terug. Het spel bleef niet om aan te zien, maar dat deerde me niet. De avond was geslaagd. En het werd beter. Wat iedereen de hele avond aan voelde komen, gebeurde. The King.kwam terug en scoorde. De legende herleefde niet alleen, hij werd zelfs groter. En met het tevreden gevoel dat de wereld nog hetzelfde leek als vijf jaar geleden, ging ik naar bed.

Eenmaal in bed begon ik te mijmeren over andere helden die ik terug zou willen zien. Ik begon bij het traditionele rijtje – Zinedine Zidane, Ronaldo, Gabriel Batistuta, Paolo Maldini- maar de lol ging daar snel van af. Ik dwaalde af naar mannen die ik altijd bewonderd heb, niet zozeer vanwege hun kwaliteiten maar temeer vanwege de indruk die ze op me achterlieten. Ik heb het nu over mannen als Ludovic Giuly, Shinji Ono, Christian Gyan en nog vele anderen. Opeens zat ik rechtop in bed. Natuurlijk, hoe kon ik nou zo stom zijn om hem te vergeten? Jan Koller!

Wie nu hoopt een gedetailleerde omschrijving van Jan Koller te lezen, raad ik aan te stoppen met lezen. Toen ik hem voor het eerst zag spelen, op 8 mei 2002 namens Borussia Dortmund tegen Feyenoord, was ik slechts acht jaar oud, en aangezien ik een middelmatig talentje was had ik echt nog geen oog voor looplijnen, lichaamsacties en dat soort tactisch gezeur. Ik was desondanks meteen onder de indruk van Jan Koller. In die tijd had ik net het boek De Grote Vriendelijke Reus.van Roald Dahl gelezen en die avond zag ik de GVR.op het veld staan in De Kuip. Hij scoorde, en in plaats van teleurgesteld te zijn dat mijn clubje Feyenoord een goal tegen had gekregen, was ik blij voor hem. Hij had iets over zich, iets kolderieks, iets grappigs. Waar ik Jaap Stam (een soortgelijk figuur qua uiterlijk) een beetje eng vond, was Koller voor mij meteen een vriendelijke meneer. Hij is de reden geweest dat ik BVB ben gaan volgen.

Ik ‘was’ dan ook vaak Koller tijdens voetbal op straat. Tenminste, als ik veldspeler was. Met enige regelmaat moest ik tussen de doelpalen plaatsnemen – een lot wat menigeen bekend voor zal komen en wat ik alleen aan mijn eigen kwaliteiten te danken had. Van mijn vriendjes mocht ik in het doel geen Koller zijn. Hier legde ik me dan maar bij neer. Met “Jerzy Dudek” achter mijn naam kon ik tenslotte ook thuiskomen. Toen werd het 9 november 2002. BVB speelde de topper tegen Der Rekordmeister.”Bayern München. De wedstrijd begon goed voor de bezoekers uit Dortmund. Na een assist van mijn held kon Marcio Amaroso scoren. Bayern wist echter de achterstand om te toveren in een 2-1 voorsprong. Tot overmaat van ramp kreeg BVB-doelman Jens Lehmann de rode kaart. Aangezien BVB al drie keer gewisseld had, moest een veldspeler zijn rol overnemen. Drie maal raden wie dat werd. Juist, Koller trok het keepersshirt aan. Hij deed het nog verdienstelijk ook. De wedstrijd ging verloren, maar de legende van mijn held werd groter. Nu was hij nog keeper ook! Dus toen ik de volgende dag met mijn vriendjes ging voetballen en moest keepen, wist ik wat ik moest doen. Ik vertelde de jongens over de keeperskunsten van Koller. Nu moesten ze me wel toestaan om Koller te worden!

Jan Koller, bedankt voor alles wat je gedaan hebt. Je hebt me nog meer vreugde in het voetbal gegeven. Je hebt me het pure voetbal laten ontdekken. Trek je nou nog één keer dat keepersshirt aan?