Het fotoalbum

Het is twee uur ’s ochtends wanneer hij op de bank neerploft en de tv aanzet. Net zoals gisteren en eergisteren was er op dit tijdstip niks te zien op tv. Hij kan weer niet slapen, heeft het al te maken met zenuwen voor het EK? Aan de muur hangt zijn ingelijste shirt. Zijn eerste wedstrijd voor het nationale team. Terwijl zijn vingers over het glas glijden en hij de naam Kuba hardop uitspreekt valt zijn blik op de Poolse beeldjes die in de kast staan. Als hij verder kijkt ziet hij een doek van linnen waar de adelaar op is afgebeeld, zijn vaderlands symbool. Hij blijft kijken totdat hij zijn vertrouwde fotoalbum ziet liggen. Hij staat op om het van de bovenste plank te pakken en veegt de stof eraf. Al wanneer hij de eerste bladzijdes omslaat springen de tranen in zijn ogen.

September 1993- Rakow Czestochowa is de naam van het kleine ploegje dat uitkomt in de II-liga in het Westelijke deelgebied van het land. Het is een kleine club in het plaatsje Czestchowa, dat in de deelgemeenschap Silezië ligt in het zuiden van Polen. Terwijl hij met zijn hand over de teamfoto strijkt verschijnt er een lach op zijn gezicht. Daar stond dat kleine jongetje van zeven jaar oud met het rode shirt wat hij vol trots droeg. Naast de foto zit een vaantje geplat. ‘Voor Jakub Blaszczykowski, beste speler van het toernooi.’ Hij weer nog hoe blij hij was met dit vaantje toen hij klein was. Maar wat hij zich vooral herinnert is het kleine stadion wat een grimmige sfeer met zich meedroeg. Ook herinnert hij zich de kantine waar altijd dezelfde rooklucht hing en de muren met bruine tegels waren bekleed. Niet zijn fijnste herinnering, maar nog altijd beter wat het heden hem zou brengen.

Februari 1997- Hij was altijd al klein geweest en moest zich dan ook focussen op zijn snelheid. Hij heeft jaren getraind om zijn snelheid te maximaliseren. ‘Sneller Jakub, sneller’, hoorde hij zijn vader dan roepen. En hij werkte super hard, al was het maar om zijn vader tevreden te houden. Zijn ouders heeft hij lang niet altijd gehoorzaamd en heeft dan ook spijt van zijn verleden. Als verlamd blijft hij staren naar de foto van zijn moeder, wat een prachtige vrouw was dat. Hij herinnerd zich de dag dat hij thuis kwam van de training en zijn vader hem vertelde dat er iets ernstigs was gebeurd. Hij heeft uren achtereen aan de keukentafel gezeten zonder een vin te verroeren. Het was alsof zijn vader iets vertelde maar dan zonder geluid. De begrafenis van zijn moeder op zijn 11e zal altijd één van de meest donkere dagen uit zijn leven blijven.

Na deze gebeurtenis stopte de kleine middenvelder met voetballen. Hij had er geen zin meer in. Hij verloor zijn liefde voor het voetbal door het verlies van zijn moeder en kon zich nergens meer op focussen. Toch miste hij het voetballen op een gegeven moment en om zijn vader niet nog meer teleur te stellen pakte hij het weer op. Via clubs als Gornik Zabrze en KS Czestochowa knokte hij zich omhoog. Zo ver omhoog dat op een gegeven moment bij Wisla Krakow terecht kwam.

Maart 2006- Hij had vele foto’s van de stad Riyad, de hoofdstad van Saoedi-Arabië. In deze stad maakte hij zijn debuut voor de nationale ploeg en had hij voor het eerst door hoeveel hij bereikt had. Met nummer 37 en in de kleuren van Polen zong hij het Poolse volkslied mee. Dat hij het zo ver zou schoppen had hij nooit verwacht. Maar hij wist waar hij het voor deed. Dit zijn de dingen die hem een glimlach bezorgen.

Februari 2007- Nog steeds vindt hij dat het geel hem niet staat. Na amper vijftig wedstrijden voor Wisla Krakow te hebben gespeed, vertrekt hij alweer. De interesse kwam deze maal vanuit Duitsland, hij had er zelf niet eens zo heel veel over te zeggen. Drie miljoen euro was overtuigend genoeg voor de clubleiding om van hem af te willen. Borussia Dortmund had ook grootse plannen. Hij herinnert zich nog goed hoe het publiek reageerde na zijn eerste goal tegen Eintracht Frankfurt. Doordat niemand zijn naam in Duisland kon uitspreken, kreeg hij de bijnaam Kuba toegewezen. Hij moest er in het begin aan wennen, maar langzaamaan is de bijnaam een deel van hem geworden. ‘Kuuuuuuuubaaaaaa’, galmde dan ook vaak door het stadion.

Jammer genoeg gaat het niet meer zo goed als dat het ooit ging. Nadat hij een zekere goal niet wist te maken tegen Freiburg gingen de beelden heel de wereld over. Hij weet zelf ook wel dat het een kans is die hij zeker had moeten maken. Maar deze misser was echt niet erger dan de kans van David Villa tegen Litouwen of de kans van Diego Forland, toen hij nog bij manchester United speelde tegen Juventus.

Juli 2012- Hij heeft nog een paar bladzijdes leeg in het album, maar één pagina in het bijzonder: Europees kampioen schrijft hij alvast op de plaats waar de foto moet komen. Die wordt voor jouw mama denkt hij bij zichzelf voordat hij het fotoalbum dichtklapt. En terwijl hij naar zijn bed wandelt kust hij zijn dochter en zijn vrouw. Het belangrijkste bezit dat een man kan hebben.