Denk aan het shirt van Peru

“Wat een domme vraag, Gabriel Omar Batistuta natuurlijk!” Dat is het antwoord van de dertigjarige Massimo als ik hem vraag wie hij de beste speler in de clubgeschiedenis van Fiorentina vindt. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Als blikken konden doden was deze column niet tot stand gekomen. Zijn geagiteerde respons komt vooral voort uit onvrede over het huidige clubbeleid. Het onlangs gepresenteerde ‘Patto di Firenze” kan hier vooralsnog niets aan veranderen. Het betreft een bondig actieplan, bedoeld om de van oudsher hechte band tussen de club en de achterban weer te herstellen. Massimo lacht er minzaam om. Voordat ik de kans krijg een volgende vraag te stellen, voegt Massimo er dreigend aan toe: “En als ze het in hun hoofd halen om Juan Manuel Vargas te verkopen dan verleng ik dit jaar mijn abonnement in de curva al helemaal niet!”.

Juan heeft alles in zich om na Batistuta de volgende publiekslieveling van Zuid-Amerikaanse origine in het paarse shirt te worden. Onlangs was hij actief voor zijn land Peru tijdens de Copa America. Op papier was Peru één van de zwakkere broeders, samen met landen als Venezuela en Bolivia. Maar tegen alle verwachting in hadden Vargas & co zich geplaatst voor de halve finale tegen Uruguay. In de kwartfinale was het Vargas zelf die tekende voor het tweede doelpunt, met een mooie pegel. Ook in de groepswedstrijden liet hij zich van zijn beste kant zien. Overal op de linkerflank te vinden, strooiend met afgemeten voorzetten en schietend met scherp. Spelen in het shirt van je vaderland geeft extra stimulans, aldus Juan zelf.

Drie jaar geleden kwam de nog relatief onbekende Vargas over van Catania. Zijn start was niet bepaald vlekkeloos te noemen. Door coach Cesare Prandelli gepositioneerd op de linksbackpositie kwam hij aanvankelijk niet uit de verf. Ik kan me nog wel een Champions League-wedstrijd tegen Bayern München herinneren, waarin hij een ongevaarlijke voorzet zo klungelig wegwerkte dat er alsnog een tegendoelpunt uit ontstond. Gelukkig was Prandelli zo slim om Vargas een vrije rol aan de linkerflank te geven in zijn favoriete 4-2-3-1 opstelling. Er volgde een seizoen met doelpunten en vele assists aan spits Alberto Gilardino.

Het afgelopen seizoen kon Juan de goede lijn niet doortrekken. Misschien is het eerlijker om te zeggen dat hij zich niet aan de algehele malaise kon onttrekken. Door blessures bleef het aantal optredens beperkt. Toeval of niet, vaak de wedstrijden tegen de toppers. Alsof dat niet erg genoeg was geraakte hij begin dit jaar ook betrokken bij een nachtelijk auto-ongeluk, al zat hij niet zelf achter het stuur. Wonder boven wonder bleef hij vrijwel ongedeerd. Vanaf dat moment werd hij qua discipline in één adem genoemd met ex-ploeggenoot Adrian Mutu. Eenzaam en alleen, ver van zijn thuisland Peru, zat Juan dus aardig in zak en as. De door zijn rijkelijk getatoeëerde armen gevaarlijk uitziende Juan was zijn opgebouwde krediet bij de tifosi op dat moment kwijt. De laatste wedstrijden van het seizoen zagen we weer een glimp van de oude Vargas, maar een eventueel vertrek? Geen supporter die erom zou treuren.

En nu, dankzij de Copa America? Massimo heeft het antwoord al gegeven. Wat een opportunist is de gemiddelde supporter toch! Ook de diverse Europese clubs zijn wakker geworden. Aston Villa schijnt volgens de geruchten concrete belangstelling te hebben en bereid te zijn twintig miljoen neer te leggen. Het zou mij niet verbazen als het tot een deal gaat komen. Juan is nu de speler in de selectie waar Fiorentina het meest voor kan krijgen. Met het oog op Financial Fairplay is dat erg aanlokkelijk. Zonder verkopen geen aankopen. Het is zelfs meer dan de vraagprijs van achttien miljoen voor Alberto Gilardino. Geen club is vooralsnog bereidt aan dat prijskaartje te voldoen.

Als Juan blijft ben ik ook content. Zelf laat hij vanuit Argentinië optekenen blij te zijn met de resultaten van Peru. “We moeten met onze beide benen op de grond blijven staan en van wedstrijd tot wedstrijd verder kijken.” Daarnaast stelt hij de Viola-tifosi gerust, want hij heeft het naar zijn zin in Firenze. Naast de toegenomen interesse zie ik in het succes van de Copa nog een nadeel. El loco, waarschijnlijk de meest gebruikte bijnaam in Zuid-Amerika, komt nog later en vermoeider terug. Dat is geen ideale voorbereiding naar het nieuwe seizoen. Desondanks hoop ik vurig dat Peru nu met de eindoverwinning aan de haal gaat. Ook al vanwege het prachtige witte tenue met een rode diagonale streep. Tenslotte Juan, neem alsjeblieft de goede vorm mee terug. Als je blijft en eind augustus weer voor Fiorentina in actie komt, denk dan dat je nog steeds het nationale shirt aan hebt.