He finally got what he wanted

In de kleedkamers van de UPC Arena, de voetbaltempel van Grazer AK, treffen de Oostenrijkers en de gasten van Liverpool FC de laatste voorbereidingen voor de eerste wedstrijd in de kwalificatie ronde voor de Champions League. Het is voor de nieuwe trainer van de Engelsen, Rafael Benítez, de eerste vuurdoop. Iedereen lijkt gemotiveerd om de nieuwe trainer het beste van zichzelf te laten zien. Iedereen behalve Michael Owen. Boy Wonder, die volgens de media naar elke club op de wereld kan, zit stil in een hoekje en lijkt zelfs een beetje te mokken.

Vlak voor het duel neemt Benítez Owen even apart. De andere spelers kijken er niet al te veel van op, misschien is dit wel onderdeel van de aanpak van de nieuwe trainer. Maar als de twee klaar zijn met hun korte conversatie trekt de spits zijn trainingspak weer aan. Dan weten zijn teamgenoten het: Owen gaat weg. Negentig minuten lang zit Owen op de bank en kijkt hij naar zijn ploeggenoten die met 0-2 winnen. Zijn ploeggenoten? Nee, niet meer. Raúl, Ronaldo, Iker Casillas en David Beckham, dat zijn zijn ploeggenoten. Hij gaat deel uitmaken van Los Galácticos in het Santiago Bernabeu. Real Madrid: dat is zijn nieuwe club.

Er heerst ongeloof op Anfield Road. Michael Owen is een held bij the Reds en van jongs af aan al aanwezig bij de club. Waarom wil hij vertrekken? De reden is simpel: Owen wil prijzen. Echte prijzen. Geen UEFA Cup, geen FA Cup en de League Cup kan hem al helemaal gestolen worden. Nee, echte prijzen. Landstitels en misschien wel een Champions League. En die zal hij hier niet halen. Liverpool zit al veertien jaar zonder landstitel en al twintig jaar zonder Champions League, daar moet je niet zijn voor dé prijzen. Bij het prijsverslindende Real Madrid moet dat wel goed komen toch?

Een jaar later kan Owen op een redelijk seizoen terugkijken. Het is allemaal even wennen geweest voor hem. Aan die rare Spanjaarden met hun siësta’s, het warme klimaat, het late tijdstip waarop de competitiewedstrijden beginnen. Maar toch heeft hij na een jaar netjes zestien ballen in het mandje gelegd. Met het team lukte het helaas net niet. In de Champions League was Juventus te sterk en in de competitie had de Koninklijke plaats moeten nemen achter een oppermachtig Barcelona. Maar volgend jaar zou het hem zeker lukken om een van die prijzen te pakken.

Hij ploft op de bank neer. Even lekker tv kijken. Zijn mond valt open als hij op de meeste zenders tien spelers in het rood door het Atatürk Stadium ziet rennen. En die knaap daar in het zwart is dat Jerzy? Ja, het is hem! En daar loopt Stevie, Vladi, Didi, Sami, Jamie. Maar waar is Michael? Die zit waar hij zit. Thuis op de bank te kijken naar zijn club en zijn vrienden, maar niet zijn team. Hij is bijna blij om te zien dat het 0-3 voor AC Milan staat. Maar als het noodlot voor de Italianen enkele minuten later toeslaat voelt hij die vreemde emotie niet meer. Djibril Cissé ramt in de strafschoppenserie nog een penalty binnen. Cissé is zijn vervanger in de spits. Dat had hij kunnen zijn!

Een paar dagen later is Owen weer opgekikkerd en op weg naar de laatste uitlooptrainingen van het seizoen. Hij is vertrokken bij Liverpool om grote prijzen te pakken, dus zal hij grote prijzen pakken. Het zat er dit jaar niet in, maar volgend jaar zijn er weer nieuwe kansen. Het liefst de Primera Division en de Champions League tegelijk. Hij loopt zijn warming-up naast zijn Engelse maat Beckham. ‘En heb je al gekeken naar welke leuke clubs je kan?’ ‘Wat?’ ‘Heb je het nog niet gehoord? Je moet weg bij Real, ze willen je niet meer.’

Terneergeslagen overdenkt Owen zijn opties, terug naar Liverpool dat kan niet. Niet zo snel na zijn vertrek, dan zou hij het lachertje worden. Hij zou moeten smeken om een plek, terwijl Liverpool een jaar terug nog te klein voor hem was. Gelukkig voor Owen dienen de nieuwe clubs zich snel aan, hij gaat terug naar Engeland. Maar niet naar Merseyside, dat is Tyneside geworden. Newcastle United is zijn nieuwe onderkomen.

Vier seizoenen later zit Owen helemaal stuk. Hij staart naar de eindstand van de Premier League. Zijn oude ploeg Liverpool mist maar net de titel. Terwijl hij met Newcastle United gedegradeerd is en vier jaar vol van blessureleed heeft meegemaakt. Eindigt zijn verhaal dan zo? Het verhaal van een van de grootste Engelse talenten aller tijden. De telefoon gaat, het is zijn zaakwaarnemer. ‘Hé Michael, zin in een nieuw avontuur? Ik heb wat leuks voor je...’

Hij kan het niet geloven. Zijn ogen glijden over Ewood Park op zoek naar een klok. Hoe lang nog? Nog enkele minuten. De laatste twee jaar glijden aan Owen voorbij. Enkele mooie momenten zitten daarbij, zoals de winnende treffer in de derby tegen Manchester United en zijn goal in de finale van de League Cup tegen Aston Villa. Maar ook die blessures, die vervloekte blessures. En nu wint hij eindelijk een grote prijs: de landstitel. Nota bene een titel waardoor Manchester United een landstitel meer heeft dan Liverpool.

Het is een week na het gelijke spel bij Blackburn Rovers. Owen zit thuis op de bank en de medaille van de winst in de Premier League hangt om zijn nek. Hij heeft dan eindelijk waar hij naar verlangde. En volgende week… Hij zal waarschijnlijk niet spelen, maar wie weet staat hij aan het eind van de avond met die felbegeerde beker omhoog. Het is niet gegaan zoals hij zich zeven jaar terug had voorgesteld, maar zijn doelstelling heeft hij gehaald. Grote prijzen winnen.