Van subtop naar schaakmat

Begin van dit jaar was het weer eens raak. Toptalent Moritz Leitner maakte in januari de overstap van tweede bundesligaclub 1860 München naar een Duitse topclub. Alweer werd de grootste vis uit de 1860 München-school binnengehengeld. Deze keer was Borussia Dortmund prijswinnaar. ‘Liefst’ zestien duels speelde de achttienjarige spelmaker in de hoofdmacht van zijn eerste profclub. Langer genieten van de nieuwste parel uit de jeugdopleiding is de tweede club uit München niet gegund.

Slechts 800.000 euro maakte de kersverse Duitse kampioen over naar 1860 München. Een schijntje voor een speler wiens naam we over vijf jaar waarschijnlijk allemaal kennen. Maar 1860 München kon niet anders. Het contract van Leitner liep komende zomer ten einde en de club kan het zich niet permitteren om haar beste spelers transfervrij te laten vertrekken. Bij Feyenoord wordt gezegd: teken bij, het kan alleen maar beter gaan, met eigen jeugd terug naar de top. Ambitie is het toverwoord, iets dat bij 1860 München volledig ontbreekt. Voetbal komt er momenteel op de tweede plaats, schulden zorgen ervoor dat de club met de rug tegen de muur staat. Toptalenten schieten als pollen uit de grond, maar bouwen aan een elftal dat promotie naar de eerste Bundesliga kan afdwingen is er niet bij. De eigen talenten zijn één van de oorzaken dat 1860 München nog bestaat. Elk jaar worden de grootste beloften voor een schijntje verkocht. Maar het zijn juist die schijntjes die er voor zorgen dat 1860 München heel langzaam haar schulden kan aflossen.

De andere redder van 1860 München is ironisch genoeg stadsgenoot en aartsrivaal Bayern München, met wie de Allianz Arena wordt gedeeld. Der Rekordmeister schold in maart van dit jaar eenmalig de huurschuld van het stadion kwijt, waardoor het kleine broertje het seizoen kan afmaken. Broodnodige hulp, die echter niet in dank wordt afgenomen. Bayern-fans bekladden de kantoren van hun directie met blauwe verf (jawel, de kleur van 1860 München), terwijl 1860-fans zeggen liever failliet te gaan dan de steun van de aartsrivaal te aanvaarden. Bayern handelde echter niet uit piëteit, maar vooral uit eigenbelang. Wanneer 1860 München failliet zou gaan, is Bayern namelijk vanaf volgend seizoen in zijn eentje verantwoordelijk voor de zware kostenpost van het stadion.

Schrijnend zou het zijn geweest, een faillissement in het seizoen waarin de traditieclub exact 150 jaar bestaat. Hoe anders was het tien jaar geleden. Toen speelde de club nog in de voorronde van de Champions League. Spelers als Martin Max, Davor Suker en Daniel Bierofka maakten van die Löwen een stabiele subtopper. Totdat in 2004 het noodlot toesloeg. Wanbeleid had degradatie tot gevolg, waardoor de schulden maar bleven toenemen. Om het voortbestaan te garanderen werden de beste spelers verkocht en daar is de club sindsdien niet meer mee opgehouden. Sterker nog, tegenwoordig zijn talenten bij bosjes al vertrokken voordat ze ook maar 50 wedstrijden in het vlaggenschip van 1860 München gespeeld hebben.

Die Löwen staan namelijk bekend om de uitstekende jeugdopleiding, die elk jaar weer één of meerdere toppers in wording aflevert. Vijf jaar geleden kon de club haar poot nog redelijk stijf houden en de hoofdprijs vragen, maar sinds twee jaar is de nood hoog. De pareltjes Sven en Lars Bender werden goedkoop overgedaan aan respectievelijk Borussia Dortmund en Bayer Leverkusen, terwijl rechtsback Fabian Johnson goedkoop naar Wolfsburg vertrok en spits Peniel Mlapa naar Hoffenheim. De (voorlopig) laatste aftochten waren die van de eerder genoemde Moritz Leitner en schaduwspits Kevin Volland. 1860 München heeft nog geluk dat het Volland nog wel twee jaar mag ‘lenen’ van zijn nieuwe werkgever Hoffenheim.

Met deze spelers valt een team te formeren dat over vijf jaar kan meedoen om de titel in Duitsland, ware het niet dat ze allen hun vleugels uitsloegen en vertrokken. De talenten die vroegen naar het perspectief bij 1860 München, kregen nul op de rekest. Sportieve ambities heeft de club momenteel niet, evenals een aantrekkelijk contractvoorstel. De club staat schaakmat, de situatie lijkt uitzichtloos. Dat ziet ook goaltjesdief en kind van de club Benjamin Lauth. Hij vertrok jaren geleden bij 1860 München om het op een hoger niveau te gaan proberen, maar hij faalde bij HSV, Stuttgart en Hannover. In 2008 keerde hij terug in het kielzog van clubicoon Daniel Bierofka, met de hoop hun jeugdliefde weer richting de Bundesliga te leiden. Maar promotie zit er ook dit jaar niet in en deze zomer loopt het contract van de spits af. Hij zal transfervrij de deur uitlopen.

De tweede club uit München speelt momenteel al jaren een bescheiden rol in de tweede Bundesliga, maar er is hoop. Medio maart sijpelde het bericht door dat een Arabische investeerder interesse had in die Löwen en zo’n twaalf miljoen euro in de club wil pompen. Het zou voor het eerst zijn dat een Duitse club in Arabische handen komt, maar het zou wel in één klap de problemen van de 1860 München oplossen. Waar ik er normaal geen voorstander van ben wanneer een club afhankelijk wordt van een rijke investeerder die de club kan maken en breken wanneer hij zin heeft, wil ik voor 1860 München toch graag een uitzondering maken.

Want wanneer die Arabische miljardair zich bedenkt, zal traditieclub 1860 München binnen afzienbare tijd in het afvoerputje van het Duitse voetbal belanden. Dan zullen ook de nieuwste aanstormende talenten Daniël Hofstetter (18), Tarik Camdal (20) en Markus Ziereis (18) geen successen boeken bij hun eerste profclub en binnen twee jaar verkocht worden aan stabiele bundesligaclubs. Ik stem voor die Arabier! Een club die noodgedwongen al zijn toptalenten goedkoop van de hand moet doen, verdient een tweede kans. Een kans om op nul te beginnen, met een gezond beleid hoge ogen te gooien en zo haar bestaansrecht aan te tonen. Om vervolgens met eigen jeugdspelers de top te bestormen en van de Münchner-derby weer echt een titanenstrijd te maken.

1860 München tegen Bayern München: nu David tegen Goliath, over vijf jaar weer als concurrenten tegenover elkaar in een kolkende Arena? Het ligt in de handen van een Arabier op zoek naar een nieuw speeltje.