Ibi, Luc en de voetbaldromen!

Het is zaterdagavond 5 maart en Camp Nou puilt uit met 98.000 toeschouwers voor de thuiswedstrijd tegen Real Zaragoza. Grappig, denk ik, nog niet zo heel lang geleden was de betonnen kolos voor dit soort wedstrijden maar voor de helft gevuld. In de tijd dat Alosysius Paulus Maria Van Gaal de scepter zwaaide, bijvoorbeeld. Maar het Barça van nu, een van de beste voetbalteams die er ooit heeft bestaan, speelt dan ook goed voetbal. Ongelooflijk goed, welteverstaan. Voetbal dat je van te voren niet voor mogelijk houdt. Week in, week uit. Het houdt maar niet op. Het is het Barça van Josep Guardiola.

Hoewel de uitslag (1-0) anders doet vermoeden is de wedstrijd een formaliteit. Als Zaragoza zou hebben gescoord, dan hadden Lionel Messi en de zijnen er wel weer eentje bijgemaakt. Die keeper van Zaragoza, ene Antonio Doblas, is trouwens een goeie. Zou wel wat zijn voor Pep, want de huidige reservedoelman, José Pinto, keept zoals zijn naam doet vermoeden: als een ballenvanger. Gelukkig zien we de beste brave borst maar zeer zelden zijn opwachting maken. Datzelfde geldt voor Ibrahim Afellay. De Oranje international, basisspeler in het nationale elftal van de nummer twee van de wereld, mag in Barcelona op de training zijn kunsten vertonen te midden van de beste clubvoetballers ter wereld, maar aan spelen komt hij maar zelden toe. Alleen af en toe op een avond dat Pep zijn spelers spaart voor een Champions League duel. Een kwart wedstrijdje spelen, daar bestaat zijn werkdag voor de verandering weer eens uit. Toch begrijp ik wel waarom de ambitieuze Afellay heeft gekozen voor dit Barça, ook al is de concurrentie met spelers als Xavi, Andrés Iniesta, Luis Pedro, Lionel Messi, Sergio Busquets, Seydou Keita en Javier Mascherano moordend. In de thuiswedstrijd tegen Zweden bijvoorbeeld toonde de oud-PSV'er aan dat hij het wle in zich heeft en dat hij het misschien toch nog kan waarmaken in Catalonië.

Waar ik echter niets van snap, is de transfer van Luc Castaignos naar Internazionale. De Feyenoorder mag dan het lichaam, de snelheid en de power van een volwassen kerel hebben, hij is nog een jochie. Een jochie van achttien jaar. Een jochie die pas een half jaar alleen op vakantie mag. En dan is die vakantie nog een trainingskamp van Feyenoord in Turkije ook. Een weekje lol hebben en misschien wat onverstandige dingen doen, want daar ben je tenslotte achttien voor. Maar het Feyenoord van tegenwoordig staat in het rood en werkt maar al te graag mee aan een transfer van een van de grootste talenten van de Stadionclub in het huidige millennium heeft voortgebracht. Maar of Inter wel even die drie miljoen direct wilde overmaken, want de salarissen van de spelers en de koffiejuffrouw moeten ook betaald worden. Dat deed Massimo Moratti al dijenkletsend.

De petroleummagnaat kijkt niet op een miljoentje meer of minder. En als het Nederlandse knaapje mislukt dan eet hij er geen hap pasta minder om. Het is natuurlijk te gênant voor woorden dat Arie Treffers, de zaakwaarnemer van de jeugdinternational, zijn melkkoetje naar San Siro heeft gebracht. Zo'n man zou nóóit meer één voetballer onder zijn hoede mogen krijgen. Waar Ibrahim Affelay na zeven seizoenen Eredivisie en een slordige dertig interlands de overstap naar het buitenland maakte, daar word het prachtige talent Castaignos na een halfjaartje Feyenoord één aan een Italiaanse grootmacht verkwanseld. Feyenoord zit met de gebakken peren en moet straks wéér een zeventienjarig ventje voor de leeuwen gooien. Een ventje waar ongetwijfeld veel tijd en moeite in is gestoken. Castaignos zelf wil maar al te graag naar de glitter en glamourwereld van de Serie A, daar is hij tenslotte achttien voor. Een goede zaakwaarnemer zou een jonge voetballer tegen zichzelf in bescherming moeten nemen. Maar geloof het of niet: het kan nóg erger. Ene Daan Kramp liep maanden geleden al bij Chelsea te leuren met het vijftienjarige Feyenoord-talentje Nathan Ake. Kinderhandel in optima forma.

Ik ga ineens heel erg hopen dat Afellay slaagt bij Barcelona.