Het is tijd voor een nieuwe generatie

9 Mei 2010, een dag om nooit meer te vergeten. Chelsea is namelijk kampioen van Engeland geworden na een 8-0 monsterzege op Wigan Athletic. Eén van de mooiste dagen uit mijn leven omdat ik die dag aanwezig was op Stamford Bridge én omdat het mijn eerste keer was dat ik een wedstrijd van Chelsea bezocht. De titel was volledig verdiend, Chelsea had het hele seizoen al vriend en vijand verbaast door fris en aanvallend voetbal te laten zien en veel ploegen verlieten Stamford Bridge dan ook nadat ze zes, zeven of zelfs acht doelpunten om de oren hadden gekregen. Uiteindelijk wist Chelsea ook nog de FA Cup te winnen ten koste van Portsmouth waardoor Carlo Ancelotti en zijn mannen historie hadden geschreven. De sfeer bij Chelsea was fantastisch en de toekomst zag er rooskleurig uit, maar hoe anders staan de zaken er amper een jaar later voor.

Nadat Chelsea het nieuwe seizoen weer vlammend begon en iedereen al wel zeker wist te weten dat ze de titel zouden prolongeren stortte de ploeg van Ancelotti gigantisch in. Chelsea kreeg binnen korte tijd een aantal grote klappen te verwerken met het vertrek van Ray Wilkins en de blessures van John Terry en Alex. De gevolgen hiervan waren groot want Chelsea verloor op het eigen Stamford Bridge met schrikbarende cijfers van Sunderland. Het werd maar liefst 0-3 en sinds die nederlaag ging het alleen nog maar bergafwaarts met Chelsea. In de winterstop was de maat dan ook vol voor Roman Abramovich en het gevolg was dat David Luiz en Fernando Torres werden gekocht voor in totaal zo’n honderd miljoen euro.

De verwachtingen waren hooggespannen maar Chelsea bleef ploeteren. Ze verloren de beladen wedstrijd tegen Liverpool op het eigen Stamford Bridge en ze werden zelfs uit de FA Cup geknikkerd door Everton. Toch leek het de weken daaropvolgend weer wat beter te gaan met Chelsea. Kopenhagen werd uitgeschakeld in de Champions League en ook Manchester United en Manchester City werden verslagen mede door een fantastisch spelende Luiz. Heel even leek Chelsea terug in de titelstrijd maar uiteindelijk kwam aan al deze hoop een einde nadat Chelsea opnieuw punten liet liggen in een matige wedstrijd tegen Stoke.

De missie voor Chelsea was duidelijk: De Champions League winnen. Het winnen van deze prijs zou het hele seizoen in één klap goed kunnen maken. Ik geloofde er wel in omdat Chelsea voor alle andere prijzen was uitgespeeld en zich volledig op deze prijs kon gaan richten. Er werd geloot tegen Manchester United maar helaas mocht het niet zo zijn. United bleek over twee wedstrijden te sterk voor Chelsea. Niet zozeer omdat United zo fantastisch was maar vooral omdat Chelsea geen schim meer was van de ploeg die dat seizoen daarvoor nog de dubbel won.

Natuurlijk viel dit deels te wijten aan de komst van Torres die voor veel onrust zorgde. Maar de oorzaak ligt toch vooral bij de falende spelers die vorig jaar nog zo belangrijk voor Chelsea waren. Hiermee doel ik vooral op spelers als Frank Lampard en Florent Malouda. Mijn conclusie is dan ook dat Chelsea van een hele hoop spelers afscheid moet gaan nemen. Om te beginnen met Lampard. Voor veel Chelsea fans is het hard om te accepteren omdat ‘Lamps’ in het ‘Abramovich tijdperk’ misschien wel de belangrijkste speler is geweest maar helaas is hij gewoon niet goed genoeg meer. Ook Florent Malouda, Nicolas Anelka, Yuri Zhirkov, Michael Essien, Salomon Kalou, Yossie Benayoun, Hilario, Jose Bosingwa en Paulo Ferreira mogen van mij vertrekken. In Didier Drogba, John Terry en Ashley Cole heb ik nog wel vertrouwen.

De tijd is gekomen voor een nieuwe generatie spelers. Abramovich moet nog één keer met geld gaan smijten voordat over twee jaar de Financiele Fairplay regel wordt ingevoerd. Velen zullen het hier niet mee eens zijn en roepen dat Chelsea de jeugd de kans moet geven maar op dit moment moeten er teveel spelers vervangen worden om het alleen met jeugd op te kunnen lossen. Chelsea heeft namelijk niet de historie van een Manchester United en dus is het van essentieel belang dat de club op topniveau blijft spelen. Het kan zich een sportieve terugval gewoon niet veroorloven. In mijn optiek moeten er dan ook spelers worden aangetrokken die op korte termijn presteren, met de voorwaarde dat de salariskosten er niet door gaan stijgen.

Voor volgend seizoen hoop ik dan ook dat Chelsea een goede rechtsback koopt, een type Wesley Sneijder haalt die voor creativiteit moet gaan zorgen en een allround middenvelder als Bastian Schweinsteiger aantrekt. Daarnaast hoop ik ook op Alexis Sánchez die ervoor moet gaan zorgen dat er wat meer onvoorspelbaarheid in de ploeg komt. Deze aankopen moeten aangevuld worden met het gigantische talent Josh McEachran op het middenveld en Daniel Sturridge die ik graag op rechts zie spelen zodat hij met zijn gevaarlijke linkerbeen naar binnen kan komen. Ook Gael Kakuta en Patrick van Aanholt zie ik graag terugkomen als back-ups van Sanchez en Cole. Het belangrijkste aan alles is echter dat ik dit graag zie gebeuren onder leiding van een nieuwe trainer. Ancelotti is in mijn ogen tactisch te vaak afgebluft en mist daarnaast ook de persoonlijkheid om moeilijke beslissingen te nemen.

Chelsea is de laatste jaren teveel stil blijven staan en de tijd is gekomen om in te grijpen. Nog één keer moet de portemonnee getrokken worden om het team drastisch te versterken. De doelstelling is dan ook dat Chelsea een jong topteam op het veld heeft staan tegen de tijd dat de Financiele Fairplay regel van kracht gaat. Vervolgens moet Chelsea ervoor zorgen dat er ieder jaar minstens één talent aan de selectie kan worden toegevoegd die mee kan groeien met het niveau van het team. Dit moet ervoor gaan zorgen dat het in de toekomst niet meer nodig is om met geld te smijten. Mocht Chelsea in deze missie slagen dan zie ik de toekomst rooskleurig tegemoet en ben ik ervan overtuigd dat die verdomde Champions League beker vanzelf een keer in onze prijzenkast komt te staan. Up the Chels!