Voetbal is een vrouwensport

Een lange bal van achter de verdediging valt over het middenveld prompt tussen de spelers van de tegenpartij en de thuisploeg. De thuisploeg pikt de bal op, speelt hem af naar de zijkant. De rechtsbuiten rent met de bal en ziet van twee kanten tegenspelers op hem af komen. Hij rent door en denkt, “ik haal de achterlijn nog en haal er een corner uit”. Hij voegt wat daad bij zijn woord en rent door, totdat één van de spelers die hem achterna zat hem een met een geweldige sliding uitschakelt. Hij raakt de bal, maar raakt vervolgens ook de rechtsbuiten die geblesseerd blijft liggen.

De scheidsrechter treedt handelend op en geeft de speler een gele kaart wegens gevaarlijk spel. Het spel gaat door en de vrije trap die de thuisploeg mag nemen ter hoogte van de cornervlag wordt indirect genomen door de man met de beste vrije trap. Hij wil de bal panklaar op het hoofd van zijn langste teamgenoot leggen, kopklaar, op naar de 1-0. Zijn vrije trap is voortreffelijk en komt op de penaltystip terecht, niet op het hoofd van zijn teamgenoot maar wel in de voeten. De speler schiet en scoort.

Het staat 1-0 en de uitploeg moet een tandje bij schakelen om nog aanspraak te kunnen maken op de felbegeerde titel. Direct vanaf de aftrap stormt men naar voren om de stand weer gelijk op te trekken. Een schouderduw van de thuisploeg zorgt ervoor dat de aanval afgewend kan worden. Maar de scheids oordeelt dat de schouderduw te hard is en geeft een gele kaart. De verdedigende spelverdeler van de uitploeg geeft een lange pass naar de vleugel. De vleugelspeler wilt hem doorkoppen, springt op, maakt zich breed en krijgt geel. Actie verprutst door een scheidsrechter die niet doorheeft hoe iemand springt.

Maar hoe definieer je een vrije trap als beide spelers omhoogspringen met de armen opzij? Indien iemand een elleboog krijgt, kun je fluiten. Toch gebeurt het vaak dat spelers voor een dergelijke actie een vrije trap of zelfs een kaart tegen krijgen. Enkele jaren geleden is er namelijk afgesproken dat er een collectief verband tegen de ‘Elleboog’ moest komen. Scheidsrechters kregen de opdracht hier een directe rode kaart voor te trekken om op deze manier het spel iets aantrekkelijker en sportiever te maken. Vooral dat laatste, het sportieve aspect, is iets waar de KNVB graag haar aandacht op let. Spelers en trainers mogen niet alles meer roepen, dat is onsportief en oncollegiaal. Duels moeten voorzichtig aangegaan worden en slidings worden bijna verbannen uit het spel. Men rept over een maatschappelijke verloedering terwijl het voetbal betuttelt raakt.

Jullie denken vast; waar heb je het over en waarom kom je hier nu mee? Ik reageer op het artikel van Wilfried Bony, waarin hij aangeeft dat ‘voetbal toch geen vrouwensport is?’. Daar heeft hij gelijk in, voetbal is ook geen vrouwensport. Het is een mannensport waarin vrouwen ook hun plek kunnen verdienen. Echter, de Nederlandse scheidsrechters weten het elke week voor elkaar te krijgen om simpele overtredingen zwaar te bestraffen en zware overtredingen over het hoofd te zien of deze te licht bestraffen.

De meeste Nederlandse spelers zijn frivole, technische spelers die ervan houden een actie in de benen te hebben en alles zoveel mogelijk voetballend op te lossen. Een speler als Ola Toivonen werkt bij menig voetballiefhebber wekelijks op de zenuwen. Het is onnodig want een speler als hij heeft deze onsportieve oplossingen niet nodig. Toch ben ik van mening dat nu al zijn overtredingen als een druppel op een gloeiende plaat reageren. Men vergroot en veroordeelt hem direct, doch andere spelers doorgaans een zelfde soort overtredingen maakt. Toivonen is de nieuwe Luis Suárez. Het nieuwe rotjoch in de klas, de galbak van Nederland. Hij heeft het aan zichzelf te danken.

Mijn punt is dat een speler als Bony bijvoorbeeld, zeer atletisch en zeer rigide is gebouwd. Een soort Lukaku, groot, snel en sterk. Zet hem tegenover de frivole Nederlandse verdedigers en hij krijgt vaak de schijn tegen. En dat is dankzij de betutteling van de KNVB die ervoor koos om alles met een kaart af te straffen. Het aantal rode en gele kaarten is in de afgelopen paar jaar enorm toegenomen door de beleidswijziging van het grootste voetbalorgaan van Nederland.

Ik pleit daarom ook voor herziening van regels en in het bijzonder een herziening van scheidsrechters(richtlijnen). Het Engelse voorbeeld draag ik aan als absoluut voorbeeld. In Engeland zijn we de laatste jaren echter wel opgeschrikt door voetbalaanslagen op benen. Benen die braken. Dat is de keerzijde ervan en dat betekent dat er een evenwicht gevonden moet worden. Toch worden de Engelse spelers vrijer gelaten om te voetballen en om duels aan te gaan, het Engelse voetballer is fysiek een stuk zwaarder en dat maakt de spelers alleen maar beter. Immers, zonder een stevig frame kun je ook geen auto rijden. Zelfde met voetballers en hun bouw.

De huidige richtlijnen zorgen ervoor dat de scheidsrechters hier veel te snel naar het borst- of kontzakje grijpen en een kaart trekken. Hiermee fluiten ze vaak een wedstrijd kapot en gaat het aantrekkelijkheidniveau van de wedstrijd flink omlaag. Fluiten in de geest van de wedstrijd is al moeilijk. Daarom een algemene oproep: Hoe kunnen we in Nederland het niveau van het spel, de scheidsrechters en de wijze waarop er fysiek gevoetbald wordt, verbeteren zonder het te betuttelen? Als men op deze toer doorgaat, lopen we binnenkort op onze tenen het stadion in, kijken we in alle stilte naar een stille wedstrijd van voetballers die bij elk fluitje bang zijn dat ze een kaart ontvangen. Of overdrijf ik nu enorm?