De visie van Verbeek

22 april 2010 kwam het officiële mediabericht naar buiten; Gertjan Verbeek ging aan het einde van het seizoen het swingende Heracles verlaten om als trainer-coach in Alkmaar aan de slag te gaan. Verbeek werd opvolger van interim-trainer Dick Advocaat die richting het grote geld in Rusland vertrok.

Geen gemakkelijke klus: AZ is dat seizoen vierde geworden en wist dat er enkele belangrijke spelers verkocht moesten worden om de begroting rond te krijgen. En zo geschiedde, in de aanval verloor AZ al ruim dertig doelpunten door Moussa Dembélé, Jeremain Lens en Mounir El Hamdaoui naar respectievelijk het Engelse Fulham, PSV Eindhoven en Ajax te laten gaan. Ook grootverdiener David Mendes da Silva moest worden weggesaneerd, hij vertrok naar het Oostenrijkse Red Bull Salzburg van Huub Stevens.

Om de gaten in het elftal op te vullen kwamen de talenten Erik Falkenburg en Nick Viergever over van Sparta Rotterdam, Dirk Marcellis kwam over van PSV en Charlison Benschop kwam de aanval versterken, hij vertrok uit Waalwijk. Ook stroomde een aantal jeugdspelers door naar het eerste elftal. Kolbeinn Sigthórsson, Adam Maher, Mitchell Te Vrede, Johan Berg Gudmundsson en Jonathas kwamen over van jong AZ.

Nu even genoeg opsommingen en kijken hoe Verbeek het doet met deze vrij jonge ploeg. Al kijken we enkel naar de ranglijst zien we dat AZ nu volop meestrijdt om de vierde plaats en kunnen we concluderen dat Verbeek het prima doet. Al kijken we echter naar het veldspel kunnen wij als supporters van AZ niets anders zeggen dan dat het lang niet altijd goed is.

Elke week opnieuw zien we de opstelling voor de eerstvolgende wedstrijd, die als het kan elke week hetzelfde is. En elke week hoor ik dezelfde kritiek, Brett Holman en Pontus Wernbloom staan wederom in de basis. Holman is de vaste rechtsbuiten voor Verbeek, ondanks dat hij vrijwel elke week simpelweg slecht presteert. Simpele passes komen niet aan, afstandschoten gaan het stadion uit en de ongelofelijke inzet die hij ooit toonde om zijn tekort aan kwaliteit te verbloemen lijkt verdwenen. En op de ‘nummer 10-positie’ staat houthakker (hoe hij liefkozend door supporters word genoemd) Wernbloom. De Zweed is geen nummer 10 zoals wij die hier in Nederland gewend zijn, geen Christian Eriksen die met briljante steekpasses strooit alsof het niets is. Wernbloom is ook geen afmaker, hij weet de meest simpele kansjes om te toveren tot grote missers. Het is een vechter, een bijter en een zuiger.

Als het aan de supporters ligt vertrekken die twee onmiddellijk uit de basis en staat technicus Maarten Martens op ‘10’. Gudmundsson vliegt dan over de linkerflank en op rechts moet Benschop en de wedstrijd kan beginnen.

De statistieken kunnen de supporters geen ongelijk geven, Wernbloom en Holman samen hebben samen zes assists, en zes goals, geen overtuigende cijfers voor de aanvallende spelers. Ook opvallend zijn de acht gele kaarten dit seizoen voor Wernbloom wat zijn harde werk onderstreept. Maar ook zijn gebrek aan kwaliteit, wetende dat veel van die kaarten rond de middenlijn zijn gevallen.

Niemand snapt deze visie van Verbeek om deze spelers elke week opnieuw in het veld te zetten. Met name Holman is ook elke week opnieuw de speler die als eerste word gewisseld nadat hij weer drie honderd procent-kansen om zeep heeft geholpen. Zelf heeft hij kort geleden verteld dat het benutten van kansen trainbaar is, en dat hij er aan werkt om kansen af te maken een automatisme wordt.

Dit was slechts een voorbeeld van twee spelers die Verbeek opstelt waar niemand iets van snapt. Ook zet hij centrale verdediger Marcellis op rechtsback, en hield hij de eerste wedstrijden van het seizoen vast aan Falkenburg in de spits. Dat terwijl echte spitsen Sigthórsson en Jonathas niet aan bod kwamen.