Geel en Zwart 3; Faillissement dreigt schulden weg

In deel 2 tot en met deel 5 wordt teruggekeken op de periode 2004 – 2010 en de rol van algemeen directeur Paul van der Kraan, de raad van commissarissen en sportieve en bestuurlijke fouten.

(…)In het seizoen 2004-2005 wist clubman Edward Sturing met minimale middelen het maximale eruit te halen, met als resultaat een zevende plek. Dat was een zeer mooi seizoen om nog eens mee te mogen maken. Vanaf dat moment eindigde Vitesse op de tiende positie (2009/2010) of lager. Men zocht een nieuwe trainer en kwam uit bij Aad de Mos. Hij bracht de club enorm veel kleur maar ook controverse mee. Juist dat laatste is iets wat de club al jaren met zich mee draagt.

Onder diezelfde Aad de Mos ging het ook sportief niet beter. Spelers van Vitesse zijn normaliter lui, arrogant en hebben enorm veel sterallures. Kijk naar Santi Kolk bijvoorbeeld. Die zocht altijd de media op wanneer iets hem niet lekker zat. Hij is net als Aad een Hagenees, en dat botste. Aad werkt met een conflictmodel, wanneer iets niet werkt zoekt hij een conflict op. Om vanuit dat punt verder te werken. De Mos schatte het verkeerd in, eindigde tweemaal als twaalfde en zorgde voor een conflict wat zijn einde betekende.

In 2007 startte Paul van der Kraan een zeer gewaagd project. Vitesse had een schuld van 26 miljoen euro openstaan bij 62 schuldeisers. Volgens Van der Kraan, toen drie jaar in dienst, was de nood zo erg dat de club failliet zou gaan wanneer men niet zou accorderen aan de sanering. 61 schuldeisers gingen akkoord, de gemeente Arnhem had het grootste bedrag openstaan en ging niet akkoord.

Het plan viel in duigen en toen ging Paul voor een nog riskantere oplossing. Hij zette het mes op de keel van de schuldeisers, waaronder ook op die van de gemeente en koos voor een surseance van betaling. Vitesse vroeg uitstel van betaling aan en ging naar de rechtbank. Uiteindelijk kwam Paul heel goed weg, de gemeente ging toch akkoord met de sanering. 26 miljoen werd in een klap weggevaagd en werd met ongeveer een kwart afgekocht.

Vitesse startte weer op nul. Er kon weer naar boven gekeken, werd de supporters beloofd. Paul ging op zoek naar investeerders middels een aandelenfonds. Niemand hapte waarna Paul doorging met zoeken. Vitesse was na al deze jaren zowel sportief, commercieel als financieel onaantrekkelijk voor investeerders. Alle moeite ten spijt, zonder imago kom je er niet.

Technisch, of sportief, directeur Jan Streuer vertrok eind 2007 naar Shaktar Donetsk om daar te zorgen voor een karrenvracht aan goede spelers. Jan had de contacten en Jan had het netwerk. Van de een op andere dag was dit alles weg, net als Jan. Die verdiende zijn geld in Oekraïne en de Arnhemmers moesten op zoek naar een nieuwe technische directeur.

Dat moest, volgens zowel de supporters als de club, iemand zijn met een netwerk en iemand met voetbalkennis. Paul van der Kraan zag het niet zitten in Aad de Mos, wie zichzelf bombardeerde tot kandidaat voor de vacante positie van td. Dit moest een combinatiefunctie worden met het trainerschap, waarmee Aad de Mos zijn zin zou krijgen en het hele technische beleid zou moeten verantwoorden. Paul zag dit niet zitten en sprak van ‘een vertrouwensbreuk’. Aad de Mos pikte dit niet, zijn contract werd ontbonden. Aad ‘Afkoopsom’ de Mos deed zijn eer aan en vertrok met een buideltje met geld. Paul maakte hiermee mijns inziens een inschattingsfout. Aad de Mos als trainer was geen goede, als technisch directeur kon hij van enorme waarde zijn. Hij had over de hele wereld gewerkt en mensen waren destijds nog lovend over hem. Claudemir is gekomen op het conto van De Mos en was een zeer waardevolle speler. Een combinatiefunctie zou hiermee, tijdelijk, een goede oplossing zijn geweest. Op de lange termijn echter niet.

Onder Aad de Mos hebben we wekelijks gezien hoe Vitesse al jaren was en nog steeds is. De ene week kreeg je topwedstrijd voorgeschoteld waarbij men op 24 december 2006 Ajax thuis enorm wist te verrassen. Het vuurwerk van de sfeercommissie voorafgaand de wedstrijd luidde een geweldige prestatie in. Vitesse won met 4-2 van Ajax, de Mos’ grootste prestatie.

Paul zou echter snel de volgende inschattingsfout maken. Hij stelde oud clubspeler Marc van Hintum aan als de nieuwe technische directeur. Hij kwam als belangenbehartiger van spelers bij het VVCS over naar Vitesse. Hij moest het netwerk bezitten en de voetbalkennis die nodig was. Iedereen begint met een schone lei, dus ook Marc. Hij kreeg anderhalf miljoen euro mee van de algemeen directeur om spelers te kopen voor het getreiterde Vitesse.

Marc benutte al zijn kennis en ervaring. Hij koos voor Nederlandse spelers die de juiste mentaliteit moesten beschikken en Vitesse hogerop konden helpen. Willem II deed water bij de wijn en gaf Frank van der Struijk gratis weg aan Vitesse. Frank was een oud speler die Marc begeleidde en was dus een makkelijke prooi. Immers kende hij zijn contract. Vervolgens gaf hij de helft uit aan ‘de beste rechtsbuiten van Nederland’, Julian Jenner. Jenner moest met zijn acties en zijn ‘typische Nederlandse vleugeltechnieken’ het de tegenstanders lastig maken en de spitsen van goals voorzien. Julian komt tot op heden echter niet verder dan een schaar waarna zijn actie compleet mislukt. De andere helft, 750.000 euro, ging naar Rogier Molhoek. Beiden kwamen van AZ, die dus nog een goede duit in het zakkie deed, dankzij Marc van Hintum.

Molhoek voldeed wel aan het niveau, niet aan de tomeloze inzet die ik graag zie. Ook hij is in mijn ogen mislukt. Nog markanter vind ik de aanstelling van Hans Westerhof, de opvolger van Aad de Mos. Paul en Marc zagen het wel zitten in die goede oude gezellige Hans Westerhof. Hij had in de hele wereld, vooral Zuid-Amerika zijn sporen verdient als trainer. Hij kende daar de competities uit zijn hoofd en wist welke spelers daar de toppers konden worden. Hij wist echter helemaal niets van de Eredivisie af, laat staan van Vitesse en de toenmalige selectie.

Hans wilde gaan fietsen met zijn vrouw, met pensioen. Tot de heren van Vitesse langskwamen. Marc beloofde Hans een goede fiets en dito contract waarna Hans vrolijk tekende.(…)