Derby entre as crainças

‘’Ricardo Bellaça! Één tegen één?’’ vroeg de tienjarige minisuperster, geboren op 3 maart 1953, aan de drie jaar oudere Ricardo Bellaça, de absolute topvoetballer van het kleine dorpje waarin ze woonden. Ook al was het kleine wonderkind een goed voetballertje, het was heel dom om tegen Ricardo Bellaça te spelen, omdat je dan sowieso werd afgeslacht. Dat zeiden zijn vriendjes ook al. Ricardo zei: ‘’Ha ha, jongens, horen jullie dat? Dat kleine tienjarige sukkeltje wil tegen mij spelen! Natuurlijk wil ik tegen je spelen, kleine. Ik moet al lachen bij het idee, om je helemaal uit te spelen!’’ Het wonderkind trok zich niets aan van die kinderachtige woorden, en antwoordde met een strak gezicht: ‘’Oké, zaterdagavond om 18:00 uur.’’ ‘’Moet je dan nog niet naar bed, baby?’’ zei Ricardo. ‘’Nee,’’ antwoordde hij heel koeltjes. ‘’Oké dan, tot zaterdag,’’ zei Ricardo. En toen had een slechts 1 meter 45 lang jongetje de drie jaar oudere absolute voetbalster van het dorp uitgedaagd.

Hij had drie dagen om zich voor te bereiden op de wedstrijd. Even ter informatie: waar zij woonden duurde een wedstrijd in totaal 35 minuten. Eerst een kwartier voetballen, daarna vijf minuten rust, en weer een kwartier. En bij een interessante wedstrijd zoals deze, kwam er veel publiek. Hij oefende met zijn beste vriendje, die verreweg de beste van zijn vrienden was, maar nog steeds absoluut niet in de buurt kwam bij de uitdager. Hij had zich de drie dagen halfdood geoefend, want hij wilde per se bekend staan als de beste voetballer van het dorp.
Zaterdagochtend oefende het kleintje nog even zijn vrije trap, nerveus voor de wedstrijd. Van verschillende mensen had hij gehoord dat bijna de hele buurt kwam kijken, dus hij wilde zeker niet voor schut staan. Ricardo was de favoriet, maar dat vond zijn tegenstander natuurlijk niet raar. Hij hoopte wel dat Ricardo eerlijk zou spelen, want hij was bang dat hij het lomp ging doen. Ricardo kwam uit een typische basketbalfamilie, en zijn ouders waren teleurgesteld dat Ricardo daar geen liefde voor kende, enkel voor voetbal. Alleen als Ricardo profvoetballer zou worden, vonden zijn ouders het goed. En als hij verloor van een tienjarig jongetje, zouden zijn ouders daar niet echt blij mee zijn.

Om 17:45 ging hij naar het voetbalveld. Het was praktisch om de hoek, dus hij was er al sneller dan Ricardo. Er waren al zo’n twintig, dertig mensen aan het wachten op de wedstrijd. De wedstrijd werd de ‘derby entre as crainças’ genoemd, wat ‘derby tussen de kleintjes’ betekende. Daar kwam Ricardo aan, met een bal onder zijn arm. ‘’Dit is jouw moment,’’ zei de kleine tegen zichzelf. En toen begon het.

De minisuperster was vele malen beter dan Ricardo. Ricardo kreeg een aantal panna’s te verteren en werd helemaal gedold. Het kwaliteitsverschil mondde zich ook uit in de score in de eerste helft. Het stond bij de rust liefst 4-1. Ricardo kreeg in de rust een aantal instructies van zijn opa, die als enige uit de familie, samen met Ricardo, meer van voetbal dan van basketbal hield. Hij wilde duidelijk een nieuwe tactiek hanteren.

Na de rust gebeurde er wat het kleintje had voorspeld en waar hij bang voor was. Ricardo was ongelooflijk lomp bezig, vooral als hij weer bijna werd vernederd. Er was geen scheidsrechter bij, dus Ricardo kon lekker zijn gang gaan. Uiteindelijk was de score dan ook: 8-6 voor Ricardo. Maar niemand had het over Ricardo, alleen als het erom ging wat het toppunt van agressie en zieligheid was. Iedereen had het over het kleine wonderkind, hoe goed hij was en hoe goed hij zou wórden.

Uiteindelijk werd hij ook heel goed. Hij werd profvoetballer en belandde via Flamengo bij Udinese, waar hij bijna topscorer werd, en weer terug naar Flamengo. Vervolgens ging hij naar de Sumitomo Metals, dat zijn naam veranderde in Kashima Antlers. Voor Brazilië speelde de legendarische nummer tien tussen 1976 en 1988 72 interlands en scoorde hij 52 keer. En om nog even terug te komen over wat er in het begin gezegd werd over zijn droom om bij een topclub te komen, is dat hem uiteindelijk, jammer genoeg, niet gelukt. Maar dat kwam niet door een of ander kwaliteitsgebrek van hem, dat kwam door de onoplettendheid van topclubs. Oh ja, voor als jullie zijn naam moeten weten: Arthur Antunes Coimbra, beter bekend als: Zico.