De wederopstanding der Napolitanen

1 maart 2011, ik heb een terrasje gepakt op het Piazza San Domenico Maggiore, Napels. Mijn lichtblauwe Napoli sjaal blijkt een magneeteffect te hebben op de omstanders. Naast mij komt Alberto Benedetti zitten, vijftig jaren oud en een fanatieke Napoli-aanhanger. Vol bravoure begint hij te vertellen, over de spelers, de coach, de voorzitter en natuurlijk over het volk, een volk gevuld met passie en trots.

Voor veel mensen in Nederland zal dit zomaar een club zijn, die dit seizoen boven verwachting presteert in de Serie A. Echter ligt dit bij de Napolitanen anders. Wie van jullie zal zich de successen van Napoli kunnen herinneren, met het Diego Maradona tijdperk en het Europese succes? Helaas kon ik dit ook niet live meemaken, maar de beelden zijn veelbelovend. Tweemaal ging de ‘Scudetto’ naar Napels, in ’87 en in ’90. Alsof dit nog niet genoeg was, werd de UEFA Cup binnengehaald in ’89 en werd de nationale beker en de Italiaanse supercup in respectievelijk ’87 en ’90 vol enthousiasme omhoog gehouden. Een gouden periode dus, die het hart heeft veroverd van de Napolitanen, maar ook van een groot deel van de rest van het zuiden. Immers, dit was tot dusver de eerste keer dat een voetbalclub uit het vasteland van Zuid-Italië de Italiaanse landstitel won.

Vanaf dit hoogtepunt ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts met Napoli. Nadat ze zelfs gedegradeerd waren, keerde Napoli in 2000 weer terug naar de Serie A. Hierop volgde echter weer degradatie: De teloorgang was een feit. Alsof dit nog niet genoeg was, volgde hierop enkele jaren later het absolute dieptepunt: Het faillissement. Met naar verluid een schuld tussen de zestig en negentig miljoen euro en een plek in de onderste regionen van de Serie B (!), werd de club op een zonnige zomerdag in augustus failliet verklaard.

Toen verscheen Aurelio De Laurentiis, door veel aanhangers ‘Il Salvatore’ genoemd, de redder. Deze Italiaanse filmproducer werd voorzitter van de club, die als het ware een ‘herstart’ maakte in de Serie C1. Door middel van het zakelijke inzicht van deze man ontpopte de club zich weer tot de volksclub die het altijd al geweest is. Even ter illustratie: Napoli heeft nu nog steeds het toeschouwerrecord van de Serie C, het derde niveau in Italië, namelijk met 51.000 toeschouwers! Met de visie van Aurelio De Laurentiis werd er naar de toekomst gekeken. Geen roekeloze aankopen, er werd gekozen voor een bewust beleid met een omhoogkijkende gedachte, om zo op termijn de subtop te bereiken en om eventueel zelfs tussen de toppers te staan.

Er werden spelers als Ezequiel Lavezzi gehaald, die met zijn dribbels een waar clubicoon werd. Ook werd Marek Hamšik overgenomen van Brescia Calcio, voor aardig wat geld. Dit bedrag heeft hij op een sportieve manier terugverdiend, het enige wat nog rest is een heerlijke transfersom voor deze topspeler. Napoli is ‘hot’ in Italië. Want zeg nou zelf, wie had er ooit verwacht dat Edinson Cavani voor Napoli zou kiezen? Internazionale en Tottenham stonden voor hem in de rij, maar ‘El Matador’ koos voor Napoli. Als reden gaf hij aan dat hij bij die club het beste gevoel had. In zijn ogen had Napoli fantastische supporters en had hij zelf de grootste kans op slagen. Een mooier compliment kan een club als Napoli niet krijgen.

En wat te denken van anno 2011: Ook nu schijnt het zonnetje in Napels. Champions League deelname is in zicht, en zelfs de Scudetto is in het vizier. Maar zo ver willen de toch ook wel realistische Napolitanen niet kijken. Champions League is mooi en belangrijk, om zo een ‘blijvende topper’ te worden in Italië. En ze zijn hard op weg een voorbeeldfunctie te kweken in Italië. Volgepakt stadion, fanatieke supporters (kanttekening is dat ze soms iets te fanatiek zijn), en het belangrijkste: Een lange termijn beleid, met het oog op een zonnige, lichtblauwe toekomst.

Met deze CE wil ik jullie niet overtuigen hoe mooi SSC Napoli wel niet is, ik wil jullie slechts de achtergrondinformatie van deze club vertellen, zodat we in het vervolg weten waar we over praten.