Geel en Zwart 2; Welkom Paul!

In deel 2 tot en met deel 5 wordt teruggekeken op de periode 2004-10 en de rol van algemeen directeur Paul van der Kraan, de raad van commissarissen en sportieve en bestuurlijke fouten. Degradatie is in de voorbijgaande twee seizoenen (2002-04) op het randje voorkomen, zij het via nacompetitie. Niemand in Arnhem gaf erom, na jaren vruchten plukken zorgde de donderslag bij heldere hemel voor een heel slechte oogst.

In de Nederlandse competitie ging het niet voortvarend en Europees gezien deed Vitesse nog eventjes mee tegen Werder Bremen en Liverpool. Het waren de laatste kunstjes die men ooit in Europa heeft vertoond. Juist die laatste Europese duels zijn voor mij legendarisch. Het was voor mij het begin van een lange liefde voor Vitesse. Winnen van Werder Bremen en dan tegen Liverpool…en Steven Gerrard, Michael Owen en Jamie Carragher. Geweldige namen, wat een eer om daar bij te mogen zijn.

Ik weet nog goed dat ik mijzelf afvroeg hoe het mogelijk was dat Vitesse met zo’n enorm groot stadion (destijds pasten én zaten er nog 26.600 man in de Dome) met zoveel publiek en wat Europees speelde, zó enorm laag stonden in de vaderlandse competitie. Ik vond het zo raar en onwerkelijk, maar ik had geen flauw idee van wat buitenspel was, laat staan dat ik iets begreep van de rest van het spelletje. Het voetbalbesef zou snel komen, ik voetbalde zelf en zag Vitesse wekelijks schitteren of schutteren. In Arnhem kan het áltijd vriezen of dooien.

Ik kwam echter niet in de meest vrolijke en sportief succesvolle periode bij de club. Indertijd boeide het nog niet, want Vitesse was leuk en je ging voor het voetbal. Een aantal mooie wedstrijden zorgden voor nóg meer liefde voor de club. Ik besloot mijn eigen seizoenkaart aan te schaffen.De prestaties bleven echter uit, mijn aanwezigheid hielp blijkbaar niet genoeg. Ik ging op zoek naar antwoorden op mijn vragen, ging mij verdiepen in de club en kwam veel te weten. Naarmate de jaren vorderde werden de financiën er niet beter op en men verkocht elk seizoen haar beste spelers om maar de begroting rond te krijgen. In januari 2004 had Vitesse via een headhuntersbureau een opvolger gevonden voor de naar NAC vertrokken algemeen directeur Theo Mommers. Men vond uit een selectie van zes kandidaten, Paul van der Kraan er als beste uit komen.

Paul van der Kraan is van beroep sociaal pedagoog en kwam via omzwervingen terecht bij RKC Waalwijk waar hij als commercieel medewerker opereerde alvorens hij zes jaar bij FC Den Bosch plaats nam als directeur ten tijde van de sanering. Hiermee deed hij ervaring op in het ‘slopen’ ofwel bezuinigen van een betaald voetbalvereniging. Dit zou later in zijn carrière nog heel erg van pas gaan komen. Na Den Bosch ging Paul naar RBC Roosendaal waar hij meeliftte op het succes van de promotie. Hij zorgde voor uitbreiding van het stadion en zag zijn kans schoon toen er een geel zwarte trein van Roosendaal naar Arnhem ging.

Bij zijn aanstelling zei hij dit: “Vitesse heeft met een talentvolle spelersgroep, een grote en trouwe aanhang, een Business Club van formaat en een stadion met de prachtige ambiance van Gelredome nog steeds enorme mogelijkheden voor de toekomst.” Het is iets wat elke trainer, speler of in dit geval, algemeen directeur zal zeggen wanneer hij een club binnen wandelt. Niets nieuws aan de horizon, maar in Arnhem zag men dit in het begin zitten en gaf hem het krediet dat hij had verdiend.

Bij Vitesse kwamen zijn eerder opgedane ervaringen als saneerder zeer goed van pas. Vitesse raakte op een dood spoor, het geld raakte op en voor Van der Kraan was het de taak om Vitesse weer hogerop te helpen. Whatever that may be. Elke keer hoor je het woord ‘hogerop’, maar wat betekent het in dit geval? Paul hing blijkbaar met zijn voeten aan het plafond en zijn hoofd naar beneden, want sinds zijn komst is werkelijk alles uitgehold wat er uitgehold kon worden. Vitesse had onder ‘Keizer Karel’ een uitstekende, vijfsterren, jeugdopleiding gecreëerd. Paul holde deze uit want het kostte te veel geld, vond hij. Dat de jeugd in de toekomst weer geld oplevert, is blijkbaar aan hem voor bij gegaan.

Ook het aantal selectiespelers, personeelsleden en zelfs de trainingsstaf werden uitgehold tot een absoluut minimum. Een aantal seizoenen lang heeft men met een wisselspeler minder op de bank gezeten, want zelfs dat kostte teveel geld. Het gaf de ernst van de situatie goed weer. Vitesse moest vanaf nul beginnen, moest weer opbouwen en moest meedoen om de destijds clichématige, zevende plek. Die gaf toen nog recht op Europees voetbal. Het ‘linkerrijtje’ is de vervanger van de zevende plek. Ondertussen ging het sportief ook nog steeds niet beter. De uitholling van de club werd zichtbaar op het veld. Vitesse kocht via een spelersfonds een aantal spelers in, waaronder de Braziliaans - Duitse, maar toch Braziliaans international, Paulo Rink en Alexander Rink. Tussentijds was ook Bert Konterman gehaald om de nodige ervaring bij te brengen en werd good-old Peter van Vossen bij de amateurs gehaald om te zorgen voor zowel ervaring als goals. Een succes werd het niet. Vitesse eindigde steevast laag. (…)