De tragiek van de fluit

Het was me het weekendje wel weer. Eigenlijk bestond het uit huiswerk en voetbal, maar dat laatste begon steeds meer de overhand te krijgen. Zaterdag beginnen met Tottenham Hotspur – West Ham United, dan Arsenal en Manchester United om af te sluiten met Everton – Fulham, weer een demonstratie van Barcelona en de Madrileense stadsderby, gevolgd door Match of the Day. Zondag eerst ADO Den Haag – Ajax, dan Sunderland – Liverpool om af te sluiten met de wedstrijd tussen Chelsea en Manchester City. En ik zal maar bekennen, ik verheugde me tijdens die laatste wedstrijd op de samenvattingen van de Eredivisie

En in het bijzonder op PSV. Want mensen beweren graag van alles over zakelijkheid, PSV heeft de hoogste amusementswaarde van de Nederlandse Mickey Mouse-competitie. De rechtsback, Stanislav Manolev is een lust voor het oog qua knulligheid en de interviews met Fred Rutten lijken zo uit Jiskefet afkomstig te zijn. Ook deze wedstrijd viel niet tegen. Gewoon, een samenvattingswedstrijd zoals er zoveel zijn en je er zoveel vergeet. PSV won met 1-0. Leuk was de misser van Marcus Berg vanaf ongeveer twee meter afstand en de nababbel van huishakkelaar Rutten.

Maar er was één man op het veld die in de samenvatting van pakweg tien minuten gelijk legendarisch werd voor mij. De man in het zwart was het grappigste van het hele weekend. En hij had een hoop concurrentie. De hoogbejaarde telefoon van Alex Ferguson, de losse handjes van Manuel Almunia, geweldig. Ik heb me ook vermaakt met het gestuntel van vetklep Jeroen Verhoeven en zijn Ajax-achterhoede in Den Haag en met het vadsige hoofd van Sunderland-manager Steve Bruce dat helemaal door elkaar schudde van onrechtsgevoel door een foutief gegeven strafschop. Ook de blik bij Roman Abramovich, dat Chelsea nog altijd als speeltje liefkoost, toen zijn mega-aankoop Fernando Torres op zijn verjaardag werd gewisseld was hilarisch. Maar dit?

Eerst dacht ik dat we met scheidsrechter Bossen te maken hadden. U weet wel, die gozer die twee weken geleden een flinke zet van FC Twente-verdediger Douglas kreeg. Ruud heeft daar maar net zijn carrière weten te redden. Hij leek uit zijn evenwicht, maar bleef nét overeind. Stel je voor dat hij daar in de Alkmaarse aarde was gestort. Hij had zichzelf omhoog moeten trekken en onderwijl de kaarten, die uit zijn zak waren gevallen, weer moeten oprapen onder ogen van zeventienduizend mensen. Dat was einde carrière geweest. Enfin, hij was dus niet de scheidsrechter.

Wie er wel stond was een 29-jarige Belg, Sebastien Delferiere. Die zal wel niet vaak meer in Nederland mogen fluiten, want deze man concurreert anders in zijn eentje Koefnoen weg van de Nederlandse televisie. Ik heb nog nooit een scheidsrechter gezien die zo verschrikkelijk graag op een scheidsrechter wilde lijken. Hij maakte me aan het lachen en niet een klein beetje ook. Verslaggever Jeroen Grueter, oprichter voor de vereniging van mensen die de naam ‘Messi’ niet meer kunnen uitspreken zonder er een hele harde plasser van te krijgen, ging zich aan de scheidsrechter ergeren. Dat moest hij niet doen. Verspilde moeite. Het zou toch niet veranderen.

Beter is om gewoon te lachen om deze komiek. Hij rende bij iedere overtreding als een debiel richting de dader en toen er op een gegeven moment een Utrechter niet reageerde op zijn verzoek om even naar hem toe te komen rende meneer gewoon keihard achter hem aan om hem alsnog bestraffend toe te spreken. Zag er weinig overtuigend uit, de toespraak. Hij deed een povere Louis van Gaal-imitatie.
Het mooiste waren zijn fluitsignalen. Normaal blazen scheidsrechters niet al te lang, maar deze gozer pakte gewoon zijn moment of fame en blies bij iedere mogelijkheid die hem werd gegeven. En dan niet kort en strak, maar lang. Minstens drie seconden per signaal. En ik vroeg me alleen maar af hoe dat zo gekomen is. Wat is er toch gebeurd? Hoe heeft het bij hem zo ver kunnen komen?

Ik denk dat deze gozer, 29 lentes jong, gewoon een vreselijke vriendin heeft. Een soort Rita Verdonk, een soort Sybil Fawlty. Een vreselijke kop, een zeurtoontje en nog dwingend ook. Ik denk dat hij het type vrouw aan de haak geslagen heeft dat als doel heeft de man te overheersen en het liefst zo publiekelijk mogelijk. Dus in de supermarkt. Hij heeft net een kilo Jonagold-appels gepakt, maar mevrouw wil Elstar. Pogingen tot verweer hebben geen zin. Die avond zit hij op hun (lees: HAAR) roze bank, met een tuttig bakje ongezouten pinda’s(want ZIJ moest op HAAR gewicht letten) en hij zit voetbal te kijken. Champions League: Barcelona – Manchester United, de finale in 2009.

Dan komt ze binnen. Zonder een woord te zeggen zet ze haar brede gestalte op de bank naast hem. Dan de psychologische oorlog, ofwel, De Slag om de Afstandsbediening. Één boze blik en ze heeft gewonnen. De rest van de avond hebben ze naar haar favoriete film zitten te kijken. Voor de zoveelste keer. Pas om twee uur ’s nachts ging ze naar bed en kon onze Sebastien een samenvatting van de wedstrijd kijken. Een korte. Twee doelpunten en een uitreiking van de beker aan Carles Puyol, daar moest hij het mee doen.

Ik denk dat er die avond bij die gozer iets geknapt is. Hij had al een jeugd vol treiterijen achter de rug gehad. En het dreigde dus dat het voor eeuwig zo zou blijven. Toen heeft hij zich een dag later niet op kantoor gemeld. Hij heeft een scheidsrechterscursus gevolgd. En nu fluit hij op professioneel niveau en dat geeft hem enig gevoel van macht, invloed en eigenwaarde. En dat moeten Jeroen, PSV, FC Utrecht, de cabaretiers van Koefnoen en ik hem maar gunnen.