Bryan Ruiz heeft de sleutel van de prijzenkast

Lang was onduidelijk of Bryan Ruiz de thuiswedstrijd tegen Zenit Sint-Petersburg zou halen. Kampend met een bovenbeenblessure en een gebrek aan wedstrijdritme moest hij uiteindelijk genoegen nemen met een plekje op de tribune. Ondanks de lange absentie van de sterspeler van FC Twente blijft FC Twente op alle fronten actief. Het kampioenschap, de KNVB beker en zelfs Europese successen liggen in het verschiet. Een opvallende prestatie, al gaat het volgens de kenners wat “stroef” de laatste weken.

We gaan terug naar 30 januari. Het geplaagde Feyenoord is te gast. Een als altijd kolkende en sfeervolle Grolsch Veste vormt het decor. FC Twente ploetert zich een slag in de rondte en de Rotterdammers spelen vanuit een zeer degelijke organisatie. De stand is één tegen één. Dan, in de 74ste minuut meldt zich, na een lange blessureperiode, Ruiz langs de lijn. La Comadreja (De Wezel) is terug! Er gaat een golf van magie door het stadion. Als toeschouwer op de tribune was ik getuige van iets dat ik nog nooit eerder had waargenomen in een voetbalstadion. Met de komst van Ruiz, topscoorder en kampioenenmaker van het voorafgaande seizoen, ging er een siddering door het stadion. FC Twente-supporters veerden op en gingen als nooit tevoren achter hun ploeg staan. De spelers van FC Twente kregen ineens het geloof terug en gingen vanuit het niets beter voetballen. Feyenoord werd teruggedrukt en in de 91ste minuut was het raak! Het “Ruiz-effect” betaalde zich uit en het was nota bene Ruiz zelf die de bal achter doelman Erwin Mulder kopte.

Ruiz was de weken erna zoekende naar wedstrijdritme en zijn vorm. Het ging allemaal (nog) net niet zoals we van de Costa Ricaan gewend waren. Maar dit zou een kwestie van tijd zijn. Helaas gooide een nieuwe blessure (voorlopig) roet in het eten. Sinds het vertrek van Kenneth Perez mist FC Twente “iets”. Op het middenveld was het deze Deen die het elftal van creativiteit voorzag. Perez beschikte over een fluwelen trap, scorend vermogen en een briljante steekpass. Toegegeven, verdedigend liet hij de nodige steekjes vallen maar daarvoor liepen er ook jongens als Wout Brama, Theo Janssen en Cheik Tioté achter hem. De plek van aanvallende middenvelder werd, sinds het vertrek van Kenneth Perez, vaak ingevuld door Luuk de Jong.

Deze twintigjarige spits “pur sang” bruist van de energie en geldingsdrang. Zoveel zelfs dat hij meestal niet vanuit de positie van aanvallende middenvelder speelde. Hij dook op voor Marc Janko, naast Marc Janko en vlak achter Marc Janko. Een overvol strafschopgebied en een gebrek aan afspeelmogelijkheden op het middenveld waren het resultaat van Luuk’s jeugdig enthousiasme. FC Twente genereerde te weinig dreiging over de as van het veld zodat de verdedigers van de tegenstanders zich vooral konden richten op het afstoppen van de vleugels. En ja, dan gaat het wat “stroef” Marc Janko, targetman, krijgt weinig tot geen bruikbare ballen en in de kleine ruimte heeft de Alpenbomber meer weg van een ultra light vliegtuigje. Een ultra light vliegtuigje met een aardig scoringsgemiddelde overigens.

Met een frisse en fitte Ruiz als aanvallende middenvelder beschikt FC Twente weer over nieuw elan. Het duwtje in de rug dat FC Twente momenteel zo hard nodig heeft. Iemand met een fabuleuze techniek, oog voor de lepe steekpass en die bovendien beschikt over scorend vermogen en dreiging. Met Ruiz op “tien” moet FC Twente de bal weer langer in de ploeg kunnen houden en een stukje onvoorspelbaarheid terugkrijgen. Mocht Ruiz op tijd in vorm raken, dan zie ik FC Twente nog tot mooie dingen in staat. Misschien blijft het dan niet bij “strijden” om drie prijzen maar moet de prijzenkast van FC Twente opnieuw “van het slot”.