Een keeper van de buitencategorie

Je hebt een categorie keepers waar je bij het horen van de naam gelijk denkt: “Dat is een wereldkeeper!” Namen die voor lange tijd verbonden zullen worden aan de elite van het keepersgilde. Die namen zijn bekend, die namen zijn gemakkelijk op te noemen. Ik heb het hier over een Casillas, een Buffon, een Cech en een Van der Sar. Deze keepers kunnen een moeilijk seizoen draaien, ze kunnen lange tijd geblesseerd zijn en misschien nooit meer de oude worden, maar toch zullen we ze altijd labelen als wereldkeepers. Ze verdedigden het doel en ze verdedigden het goed. Ik kan je niet vertellen wat hun sterke punten precies zijn, ik heb geen kennis van hun statistieken, maar dat maakt voor deze categorie niet uit. Zij zijn top!

Dan is er nog een categorie keepers die je in eerste instantie linkt aan een club of je herinnert ze vanwege een speciale actie die los staat van hun doelverdedigende kwaliteiten. Om het maar zo te noemen: de Piet Velthuizens van deze wereld. Bij het horen van de naam Piet Velthuizen is mijn eerste gedachte aan de club waar hij voor speelde. Ik denk aan Vitesse of ik denk aan de club waar hij nu speelt, Hercules. Als je het langer over Piet zou hebben, zou je kunnen discussiëren over zijn kwaliteiten als keeper. Het is een aardige keeper, maar heeft hij het in zijn mars om bij een topclub te spelen? Sommigen van deze categorie keepers hebben het duidelijk in zich, een David De Gea, een Hugo Lloris of een Manuel Neuer bijvoorbeeld. Op weg naar de top van de top. Namen die we misschien over pakweg vijf a tien jaar bij de elite scharen.

Dan de subcategorie keepers die je kent van speciale acties die los staan van hun doelverdedigende kwaliteiten. Ik kan je uit mijn hoofd niet vertellen voor welk team ze spelen en of ze verder goede keepers zijn. soms weet ik, schandalig genoeg, niet eens de naam van de keeper, maar ken ik alleen de bekende actie die ze maakten. Rene Higuita bijvoorbeeld, de geestelijk vader van de ‘Scorpion Kick’. Een opvallende save die hij maakte als keeper van het Colombiaanse elftal in een wedstrijd tegen Engeland in 1995.
Laatst kwam er nog zo’n naam voorbij op Voetbalzone: Roger Ceni. Een keeper die in zijn carrière al 98 goals heeft gemaakt, waarvan 42 vanaf de penaltystip. Ik eindig deze categorie met José Luis Félix Chilavert González, de voormalig keeper van Paraguay. Chilavert vergeet ik nooit. In mijn beleving was het echt een mafkees, een druktemaker waar ik flink van heb genoten. Ook hij was goed met dode spelmomenten en heeft de eerste hattrick als keeper op zijn naam staan. Drie penalties weliswaar. Deze keepers hebben gemeen dat ze in het veld leuke dingen hebben gedaan, maar dat ik en velen van ons niet weten voor welke club ze spelen of hebben gespeeld en of ze überhaupt goede keepers waren.

En dan de buitencategorie.
Ik ken eigenlijk maar twee keepers voor deze categorie. Keepers bij wie je in eerste instantie niet aan voetbal denkt. Stefan Postma is zo’n voorbeeld, misschien beter bekend als de dildokoning. De andere keeper in deze categorie is over wie ik het in eerste instantie wilde hebben: Jeroen Verhoeven, de tot tweede keeper gepromoveerde derde keeper van Ajax. Het eerste wat ik denk slash dacht als ik zijn naam hoor is “pizza” of “o, die dikkop”.

Tijdens Ajax-RKC heb ik een beetje op hem gelet. Wat me in eerste instantie opviel is dat als het om Verhoeven gaat, het Ajaxpubliek een soort zelfspot heeft ontwikkeld. Als de naam van Verhoeven door de speakers schalt is bijna het hardste gejuich voor hem. Als hij tijdens de wedstrijd een makkelijk bal oppakt, wordt er hard geklapt en gejuicht. Aan de ene kant wel grappig, maar aan de andere kant voelde ik een soort plaatsvervangende schaamte. Een degelijke keeper als Verhoeven mag meer lof ontvangen dan een half cynisch juichend en klappend publiek.

In eerste instantie zou je ook niet met droge ogen kunnen zeggen dat Verhoeven, in zijn tijd bij Volendam de meeste gepasseerde keeper van de Eredivisie, een goede kandidaat was om derde keeper bij Ajax te worden. De kritieken van de supporters waren bij de kennisname van zijn aantrekken dan ook niet van lucht. Menig Ajaxsupporter vond het geldverspilling en had liever een talent als Sergio Padt op zijn plaats gezien. De stampij rond zijn persoon was snel voorbij, omdat hij als derde keeper toch weinig tot geen wedstrijden zou spelen, iets wat veranderde toen Kenneth Vermeer zijn achillespees totaal afscheurde.

Het commentaar op zijn postuur is hemzelf niet vreemd. Dit was in zijn tijd bij Volendam ook al zo. Een beetje onderzoek naar zijn persoon leerde me ook dat hij al lang en breed onderzoek heeft gedaan bij diëtistes. Iets wateigenlijk ook wel logisch is. Ajax zal niet de eerste de beste koekenbakker (of koekjesmonster) aannemen. Ook in dienst van Ajax zal er zorgvuldig aandacht aan zijn gewicht worden besteed. We hebben op de Nederlandse velden de laatste tijd al wat te dikke spelers zien komen en gaan, maar blijkbaar kan een topsporter aan zijn top zitten en er toch niet afgetraind uitzien. Ik ben echter blij dat Verhoeven genoeg doorzettingsvermogen en sportmentaliteit bezit om het uiterste uit zijn carrière te halen. Ik was blij met hem als derde keeper en tevreden over hem als tweede keeper.

Het is mijn doel niet om Verhoeven de hemel in te prijzen. Hij zal nooit tot de elite van het keepersgilde behoren. Verhoeven zal nooit bekend staan om een legendarische redding als de ‘Scorpion Kick’ en het zal me verbazen als hij als keeper ooit een goal zal scoren. Ik hoop echter wel dat hij later niet alleen gekend zal worden als ‘die dikkop’, maar als een puike keeper die, in die weinige wedstrijden die hij voor Ajax speelde, zich enorm goed op kon laden en de critici het achterste van zijn (dikke) reet heeft laten zien.